Vikan - 27.12.1979, Blaðsíða 18

Sönn frásögn
VyTTINN leyndi sér ekki í rödd
Jays, þegar hann kallaði i talstöðina:
„May Day! May Day! Heyrir nokkur til
mín? May Day! May Day! Þetta er
Cessna N52855. Höfum brotlent á
Sierra Crest við Kearsarge skarðið, 6-8
mílur norður af Whitney fjalli. Heyrir
nokkur til mín!”
Við biðum eftir svari í algjörri fjalla-,
þögninni.
Ég horfði í kringum mig, virti fyrir
mér auðnina, sem lá fyrir fótum okkar
svo langt sem augað eygði, ógnvekjandi
víðáttu, þar sem mannlegu lífi virtist
hvergi ætlaður staður. Ég horfði upp á
hvassa, skörðótta tindana yfir höfðum
okkar, og mér var ljóst, að flugvélin
okkar hafði brotlent rétt undir efstu
tindum hæstu fjalla Sierra fjallgarðsins I
Kaliforniu.
Ég hugsaði um allt, sem stóð I vegi
fyrir þvl, að okkur bærist hjálp. Það var
nú deginum ljósara, að sú hjálp bærist
ekki fyrir tilstilli örvæntingarfullra
hrópa Jays I steindauða talstöðina.

Lauran ásamt Jim, unrv
usta sinum. Hann fór
akki með i flugferðina,
og Lauren, sem hafði
hlakkað til að segja
honum frá viðburðum,
vissi að lokum ekki,
hvort hún sœi hann
nokkurn tíma aftur.
Berrössuð á vit hins öþekkta
Upphafið að þessu ævintýri var nógu
sakleysislegt. Mér bauðst að taka mér
eins dags fri frá stritinu á listamanns-
brautinni, sem ég hafði kosið að feta I
San Francisco, og fara I flugferð með
vini unnusta míns. Fljúga yfir Sierra-
fjöllin, heimsækja Dauðadal og verða
komin heim aftur fyrir kvöldmat. Á
þeirri stundu virtist naumast hægt að
verja þessum fagra vordegi betur.
„Má ég sækja þig klukkan tíu?”
spurði Jay, þegar hann hringdi til að
bjóða mér. Ég hljóp beina leið að fata-
skápnum. Ég ætlaði að nota tækifærið
og klæða mig upp á. Engar gallabuxur
og peysu I þetta sinn. Ég tók fram dragt,
sem ég hafði freistast til að kaupa og eytt
I hana meiru en ég mátti, og rauðbrún
stigvél með dálitlum hælum. Kannski
óþarflega flott, en ég sæti hvort eð væri
mestallan daginn I flugvélinni. Svo
leitaði ég I hirslum minum að hreinum
nærfötum — en árangurslaust. Átti ég
að leita I óhreinatauskörfunni að minnst
óhreinu nærbuxunum? Nei! Það kom
ekki til mála að vera I óhreinum nær-
buxum við fínu dragtina. Ég færi bara
berrösuð, enginn kæmist nokkru sinni
að því.
Flugvólin leit út eins og
bamaleikfang
Dyrabjöllunni var hringt. Ég vissi, að
það var Jay að sækja mig. Raunar vissi
ég fátt eitt um Jay Fuller, nema það sem
Jim, unnusti minn, hafði sagt mér. Jay
FÖRUNAUTUR ÞEIRRA
VAR DAUÐINN
FLUGSLYS
A FJALLSBRÚN
Einn fagran vordag flaug lítil Cessna með
þrjá innanborðs í átt til Sierra fjallgarðsins í
Kaliforníu. Ætlunin var að líta hrikaleik
fjallanna, fljúga yfir Dauðadal hinum megin
þeirra og aftur til baka fyrir kvöldverð. En
örlögin ætluðu þeim ekki öllum að snúa
aftur. Flugvélin brotlenti, og í þessu blaði
og næstu tveimur birtist eigin frásögn
Laurenar Eldon af flugslysinu og þeim
ógnum, sem á eftir fylgdu.
FYRSTI HLUTI
var forstöðumaður dýraspítala og þar
með yfirmaður Jims. Jay var einmitt
þeim kostum gæddur að geta verið
hvort tveggja í senn, yfirmaður og vinur.
Þegar vinir Jays töluðu um hann,
heyrðist orðið sjálfstæður oft nefnt.
Hann sigldi sínum eigin báti, hann flaug
litlum flugvélum, hann ók mótorhjóli,
og hann stundaði fjallaferðir. Hann var
36 ára, hávaxinn og fremur krangalegur.
Alskegg hans var eilítið dekkra en rautt
hár hans, og hörundið var dæmigert
fyrir rauðhært fólk, fölt og freknótt.
Nælonstakkurinn hans og galla-
buxumar virtust einmitt rétti
klæðnaðurinn við þetta tækifæri.
Ég spurði hann, hvort ég þyrfti yfir-
höfn. „Gríptu eitthvað með þér,” svar-
aði hann, „ég ætla reyndar að vera kom-
inn aftur fyrir myrkur, en það getur orðið
kalt, þegar við fljúgum yfir fjöllin.”
Jean beiö úti i bílnum. „Hafið þið
hist?” spurði Jay. Jean kinkaði kolli, en
mér sýndist hún ekki meira en svo viss,
svo að ég hressti upp á minni hennar:
„Við hittumst i gleðskap í siglinga-
klúbbnum fyrir tveimur mánuðum.”
Jean var ákaflega hreystileg og minnti
mig á allar þær fjölmörgu ungu stúlkur,
sem sjá má á ströndum Kalifomíu,
stúlkur með grannan, lögulegan kropp
og mittissítt hár, upplitað af sól.
Jay lagði bilnum, við gengum að flug-
vélunum, sem stóðu til hliðar við flug-
brautina, og stefndum að lítilli, rauðri og
hvítri flugvél, sem dúaði upp og niður i
18 Vlkan 52. tbl.