Vikan


Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 18

Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 18
Framhaldssaga Tara, skelfd af myrkri sjávarins. Ruddalega og grimmilega lyfti hann henni yfir rimlana. Þegar hún kom viö ískalt vatniö tók hún andköf. Hún buslaði af öllum kröftum, svo varð allt svart. Tara vissi aldrei hvað bjargaði henni, hún sá ekki bátana sem komu til að bjarga þeim sem lifðu af. Hún kom til sjálfrar sín liggjandi á ströndinni. Hart var boginn yfir henni og nuddaði hendur hennar af öllum mætti. „Á fætur,”sagði hann og dró hana upp. „Hreyfðu þig.” Henni fannst sem blóðið í æðum sínum væri frosið. „Hvaðskeði?” „Skipið fórst. Það sprakk.” „Og allt fólkið enn um borð — ó, Ernst!” Hún tók eftir að hann hafði getað bjargað ljósmyndaútbúnaði sínum. Svo- lítið skömmustulegur útskýrði hann: „Það kom bátur upp að áður en spreng- ingin varð. Ég kastaði öllu í hánn.” Allt sem Tara átti voru ónýt föt hennar, þrjátiu dalirnir, sem Hart hafði lánað henni, nisti móður hennar, hringur Daníels, bréfið og áttavitinn sem hann hafði skiliðeftir hjá henni. Ásamt tólf öðrum sem liföu slysið af stefndu þau steinuppgefin til Dyea. Það var ömurlegur og óaðlaðandi staður, þyrping tjalda og kofa. Aðeins ein traustlega byggð bygging var þar, Al- menna verslunin. Inni i versluninni voru hrúgur af fötum og útbúnaði. Umfram allt var ofn þar. Þau fóru að honum og yljuðu sér. Tveir indíánar og afskaplega feitur maður horfðu á þau með ólund. „Konan þarfnast fata,”sagði Hart. Feiti maðurinn kinkaði kolli i áttina að hillunum. „Afgreiðið ykkur sjálf.” Þarna var ekkert fyrir konur svo Tara valdi þykkar buxur og anorak og hafði fataskipti bak við hrúgu af pokum. Hún kom fram, allt útlit hennar hafði breyst en henni var að minnsta kosti heitt. Hún borgaði þá tuttugu og fjóra dali sem maðurinn setti upp. „Á hvaða ferðalagi eruð þið?” „Á leið til Skagway,” sagði Tara. „Hvaðer langt þangað?” „Dagleið með leiðsögumanni.” Annar indíánanna kom fram. „Tiu dali,” bauð hann. Tara sneri sér undan — það var meira en hún hafðr efni á. Hún varð að hafa önnur ráð til að komast til Skagway, því samkvæmt bréf- inu hafði Daníel haldið þangað. „Við verðum að finna hótel,” sagði Hart þegar þau komu út á götuna. „Við þurfum líka svefnpoka.” Það var auðvelt að finna þetta. Fyrir utan var verið að selja síðustu eigur lát- ins námumanns. Svefnpoki Töru kostaði einn dal. Eina hótelið var fullt og fyrstu nóttina þeirra i Alaska urðu þau að liggja á gólf- inu. Þessa nótt, þar sem hún lá í svefn- poka látins manns, umkringd hrjótandi Tara mönnum, hét Tara Kane sjálfri sér þvi að hún myndi lifa af. Hún myndi finna Daníel. Eftir þaðsofnaði hún. Óvæntur hljómur sálmasöngs vakti Töru. Hálfsofandi fór hún út og sá þar hávaxinn, horaðan mann sem var að flytja ræðu á miðri götunni. Dapurlegur indiáni og lagleg kona héldu á spjaldi á milli sín sem á stóð: „Krossferð Beauchamp biskups til Klondike”. Áheyrendur þeirra voru tveir glottandi gullleitarmenn og drukkinn loðdýra- veiðimaður. Nokkra metra frá stóð Hart og var að ljósmynda hópinn. „Afneitiö djöflinum,” öskraði biskup- inn, „sameinumst i góðu verki og björg- um þessu ósnerta landi fyrir drottin. Gull mun ekki bjarga ykkur.” „í dag munu krossfararnir halda til Skagway I fyrsta hluta verks sins. Hver vill koma með okkur?” Tara hikaði andartak en steig síöan fram: „Ég vil.” Biskupinn hóf hendur sínar til himins. „Drottinn veri lofaður.” Hart hjálpaði henni að safna saman hinum fáu eigum sínum. „Ég hafði enga hugmynd um að frú Kane væri trúuð. Tara, ég er hreykinn af þér!” „Ég skammast mín dálítið,” viður- kenndi hún, „en ég verð að komast til Skagway.” Hann stóð álengdar og horfði á hana. „Hafðu gætur á þér, Tara. Þú ert mjög sérstök kona. Gæfan fylgi þér.” Það var komið með þrjá sleða, fyrir hverjum var hópur hunda. Einn var hlaðinn viðargrind. „Dýrmætur farmur okkar af heilög- um ritum,”sagði biskupinn Töru og kom henni fyrir næst laglegu konunni. Konan kynnti sig. „Ég er frú Beau- champ, kona biskupsins. Hvernig komst þú til Dyea? Ég vona að eiginmaður þinn sé ekki gullleitarmaður.” Tara hikaði. „Ég er Tara Kane. Eigin- maður minn er fyrir norðan — hann er í fjallalögreglunni,” sagði hún. „En þeir mega ekki gifta sig.” „Hann er yfirmaður.” „Gott,” hélt frú Beauchamp áfram. „Þú getur kennt í sunnudagaskólanum með frú Constantine og mér.” „Frú Constantine?” spurði Tara. „Kona Constantines umsjónarmanns. Ég hefði haldið að þú þekktir hana. Hann stjórnar fjallalögreglunni í Dawson.” „Ég man ekki eftir henni í svipinn,” sagði Tara óstyrk. Henni til undrunar fannst henni ferðin skemmtileg. Þær skemmtu sér á leiðinni yfir hjarnið og allt í einu voru þau í Skagway. Þar var risin borg, kann- ski til bráðabirgða, en þar bjuggu aug- sýnilega þúsundir manna. Lestin nam staðar fyrir framan trú- boðskofa þar sem textar úr biblíunni voru negldir upp fyrir utan. Hann var alveg í skugga af byggingunni við hlið- ina, Höll hins forboðna fagnaðar. Þrekinn maður gekk fram og bauð þau velkomin. „Yðar hátign,” tónaði hann. „Blessaður, prestur,” sagði biskupinn. Hann hjálpaði Töru niður. „Þetta er séra Charles Bowers, hollustumaður okkar í þessum synduga heimi.” „Má ég afferma hinn heilaga farm?” spurði Bowers. „Auðvitað. Segðu mér, hvernig hefur veígjörðamaður okkar það?” „Hr. Smith hefur það gott, þakka þér, biskup, og hann vill endilega að þú byrjir á vinnu þinni sem fyrst,” svaraði Bowers. Hann vísaði biskupnum og konu hans inn i lítið anddyri. „Vilt þú koma með okkur, systir?” „Eftir augnablik,” sagði Tara, áköf í að eyða ekki tíma sinum til ónýtis í leit- inni. Tveir indiánar fóru fram hjá henni, skjögrandi undan þunga einnar grindar af biblíum. Þeir gáfu trúboðsstöðinni engan gaum en fóru beint inn i Höll hins forboðna fagnaðar. Tara elti þá að dyrunum og gægðist inn. Langur bar var eftir endilöngu her- berginu. Barþjónninn var nú þegar búinn að opna grindurnar og tók ekki bibliur úr þeim heldur viskíflöskur. „Systir Tara,” sagði mjúk rödd, „drekktu með mér fjallate.” Bowers stóð glottandi við hliðina á henni með tvö glös í hendinni. „Drekktu — algjörlega óblandað.” Hrollur fór um Töru en hún þáði drykkinn sem hann bauð henni og var næstum köfnuð. Bowers kinkaði kolli til samþykkis. „Niutíu prósent.” „Af hverju látið þið sem þetta séu biblíur?” andvarpaði Tara um leið og hún hafði náð andanum. „Guð hjálpi þér, barn. Áfengi er ólög- legt á þessu svæði. Hinn góði biskup verður að koma með það.” Tara fann að sopinn hafði aukið henni kjark. Hún þakkaði honum og spurði síðan: „Hefur þú hitt gullleitar- mann að nafni Daníel Kane?” „Eiginmaður þinn?” „Já. Og ég veit að hann hlýtur að vera hér einhvers staðar.” „Þú getur spurt Colson marskálk — það getur verið að hann viti eitthvað.” Hann glotti háðslega. „Drottinn blessi og varðveiti þig, barnið mitt.” Á skrifstofunni hafði marskálkurinn fæturna uppi á skrifborðinu og var að snyrta negiurnar. Tara horfði efins á hann. „Ert þú Colson marskálkur?” Hann kinkaði kolli án þess að lita upp. „Ég er að leita að eiginmanni minum,” útskýrði Tara og fannst hún vera með afbrigðum heimsk. Colson klóraði sér á maganum. „Týnt honum? Helvíti, ég veit það ekki. Enginn er lengi í Skagway.” „Hann er að leita að gulli.” „Þeir leita að gulli lengra norður frá. Það væri betra fyrir þig að fara til Dawson.” Tara varð skyndilega hrædd. Hún hafði búist við að finna Daníel i Skag- way. „Hvar er Dawson?” „Sjö hundruð mílur í norður.” Skelfingu lostin sneri hún sér við og gekk í burtu. Hún reikaði niður aðalgötuna og stansaði þegar hún sá Skagway frétta- blaðið fest á gler í búðarglugga. Bak við afgreiðsluborðið var gamall maður að setja. „Er ritstjórinn við?” spurði Tara. „Ég er hann,” svaraði hann varlega. „Þú fréttir af öllu sem skeður í Skag- way, er það ekki?” spurði Tara vongóð. „Öllu fréttnæmu sem hæft er til birt- ingar,” sagði hann montinn. „Ég er að leita að eiginmanni mínum, Daníel Kane.” Hann hristi höfuðið. „Hann hefur ekki rænt bankann. Það hefði orðið for- síðufrétt. Hefur ekki skotið neinn ... Þú getur sett auglýsingu." Feitur maður kom þjótandi inn á því augnabliki. „Abe,” sagði hann með önd- ina í hálsinum. „Ég hef frétt fyrir þig. Serena Bradley var skorin á háls! Stúlkan hans Thatchers. Þeir hafa náð manninum. ÞaðerCal Mason.” „Hvað kom til að Cal gerði svona lagað?” Maðurinn yppti öxlum. „Hann varð óður, held ég. Hún var uppi með honum á Síðasta tækifærinu — allsnakin. Réttarhöld á morgun. Gleymdu ekki að Frederick Grant sér um útförina.” Ritstjórinn sneri sér að honum: „Heyrðu, það gæti verið að þú gætir hjálpað þessari konu. Hún er að leita að eiginmanni sínum. Hefurðu jarðað ein- hvern Daníel Kane nýlega?” Grant hristi höfuðið. „Eina K-ið sem ég hef jarðað var einhver Kerr í síðasta mánuði.” 18 Vikan i. tbl.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.