Vikan - 17.01.1980, Síða 21

Hinar fáu konur sem lifðu af einar í
Yukon urðu að taka hverri vinnu
sem var til að afla peninga. Hér
spáði frú Lowe fyrir fólki og einnig
tók hún þvott og viðgerðir fyrir
mennina i Dawson. Önnur
frummynd Heggs.
hugsuninni um að kona myndi ferðast
með þeim.
Tara gerði sér upp undrun yfir að
mágur hennar hefði gleymt að láta hann
vita og rétti honum bréfið.
Campbell las það og lét nauðugur
undan. „Ég býst við að við getum fundið
pláss fyrir þig á einum sleðanna. Hvað
með farangur þinn, frú?”
„Ég er aðeins með svefnpoka. öllu
öðru var stolið.”
„Eins og þú veist, frú,” hélt Campbell
áfram, „þá er umsjónarmaðurinn harð-
stjóri og þolir ekki að nokkur maður
óhlýðnist reglunum. En þar sem þú ert
mágkona hans, býst ég við að það verði i
lagi.”
„Ég er viss um að hann verður þér
þakklátur, lögregluþjónn,” neyddi Tara
sig til aðsvara.
Tara dáðist að hve leiknir lögreglu-
mennimir voru í meðhöndlun hund-
anna. Tímum saman fóru sleðarnir
fimm yfir flatt, frosið skóglendið. Þeir
fóru eftir lélegum vegi og það snjóaði
stöðugt. Tara var á sleða með Campbell,
fangans var vel gætt á sleðanum fyrir
aftan.
Þau nálguðust Hvítaskarð og frostið
var tuttugu stig. Þau voru I mörg
hundruð feta hæð og meira að segja
hundarnir þögðu. Fjallalögreglu-
mennirnir ráku þá áfram og þegar dýr-
mæt dagsbirtan hvarf smám saman
tjölduðu þau loksins.
Beislin voru tekin af hundunum,
eldunarbúnaður var tekinn upp og tjöld-
in fest. Engar skipanir voru gefnar. Sér-
hver maður vann sitt verk, og boði Töru
um að hjálpa til við matseldina var kurt-
eislega neitað. Meðan þau borðuðu var
Tara þakklát fyrir að enginn spurði
hana persónulegra spurninga. Stundum
fannst henni að Campbell lögregluþjónn
liti hugsandi á hana, en ef hann efaðist
sagði hann engum frá því.
„Við leggjum snemma af stað í fyrra-
málið,” var allt sem hann sagði við hana.
„Þú verður I öruggum höndum og sefur
við hliðina á mér, frú,” bætti hann
klaufalega við, og Tara brosti traustvekj-
andi til hans. „Það er ágætt, lögreglu-
þjónn. Ég veit að ég mun sofa eins og
steinn.”
Næsta dag var áfram sama tilbreyt-
ingarleysið, svo skotið kom alveg óvænt.
„Beygið ykkur niður,” hrópaði Camp-
bell. En það var of seint. Cal Mason
seig, blóð lak niður andlit hans. Augna-
bliki síðar var hann dáinn. Fjallalög-
reglan hafði tapað manninum.
„Þarna!” skipaði Campbell og menn-
irnir hlupu til og umkringdu þyrpingu af
furutrjám. Þeir biðu spenntir, maður
kom í Ijós. Það var elskhugi stúlkunnar,
sem myrt var, Thatcher.
„Ég sagði að ég myndi ná honum,”
sagði hann brosandi og gafst upp.
Með nýjan fanga hélt leiðangur fjalla-
lögreglunnar af stað. En Campbell yfir-
lögregluþjónn myndi lenda í vandræð-
um. „Þú tapar ekki fanga,” trúði einn
mannanna Töru fyrir, „ekki í fjallalög-
reglunni.”
Orð hans hræddu Töru. Fyrir utan
þetta ólán, hvað myndi gerast þegar
Campbell uppgötvaði að hún hafði
gabbað hann? Og hvað myndi misk-
unnarlausi umsjónarmaðurinn segja
þegar hann hitti mágkonu sína?
Þarna var þrjátíu gráðum kaldara en í
Dyea. Tara þráði hita, hvít auðnin um-
kringdi þau og þjakaði hana. Ekki bætti
úr skák að ferðin sóttist seint upp á
Tindahæð og til að létta á byrði hund-
anna urðu Tara og Thatcher að fara fót-
gangandi upp bratta brekkuna. Þetta var
versta líkamlega erfiði sem hún hafði
reynt til þessa. En á brúninni var landa-
mærastöð. Það þýddi hita og stað til að
hvíla sig á, griðastað.
Allt i einu stöðvaði Campbell hópinn.
Hann benti beint áfram og benti þeim að
halda áfram. Hjarta Töru tók kipp. Hún
sá þyrpingu kofa og fána Bandarikjanna
og Kanada hliö við hlið.
Fyrir fjallalögregluna voru þetta opin-
ber landamæri. Fyrir Töru þýddi það
Klondike — og möguleikann að finna
Daníel.
1 þungum buxum og jakka leit Tara
ekki út fyrir að vera kona, en þegar þau
voru komin inn í landamærastöðina
varð hún miðpunktur athyglinnar.
Grayburn, lögregluþjónninn á vaktinni,
snerist í kringum hana. Hún fékk klefa
og heitt bað var útbúið fyrir hana.
Um leið og Tara naut þessa óvanalega
munaðar furðaði hún sig á þvi hvernig
Campbell hefði útskýrt nærveru hennar.
En þeir spurðu engra spurninga og
henni var boðið að borða hátíðlegan
kvöldverð með mönnunum.
Þeir litu á hana sem heiðursgest og að
lokum stóðu þeir upp og drukku heill
Viktoríu drottningar.
Þá kom spurningin sem Tara hafði
kviðiðfyrir.
„Ég sé að þú ert ekki með giftingar-
hringinn, frú Kane,” sagði Grayburn
yfirlögregluþjónn samúðarfullur. „Hef-
urðu misst eiginmann þinn?”
„Ó, nei, yfirlögregluþjónn,” laug
Tara. „Ég ber hann í keðju um hálsinn.
Þar sem hann er næst mér." Hún neyddi
sig til að brosa feimnislega og til að forð-
ast frekari spurningar sneri hún sér að
Campbell yfirlögregluþjóni og spurði:
„Þessi Smith í Skagway, stjórnar hann
staðnum?”
„Sápu-Smith?” Hann brosti hörku-
lega. „Hann stjórnar borginni. Þú veist
hvað hann er kallaður — hann er kall-
aður Sápi af því að einhvers staðar í
Colorado seldi hann raksápu fyrir fimm
dali þeim sem trúðu að það væri tuttugu
dala seðill falinn undir bréfinu. Græddi
dálítið. Hann lagði meira að segja síma-
vír sem náði sex mílur og fékk fólk til að
borga fimm dali fyrir að senda tíu orð
hvert sem var í Ameríku."
„Hvað skeði þegar það komst að
þessu?”
„Frú Kane, fólk hefur tvær reglur
varðandi Sápu-Smith. Sú fyrri: það rífst
ekki við hann. Önnur: það hefur augun
aftan á höfðinu þegar hann er nærri.”
Þannig er það, hugsaði Tara, glæsilegi
maðurinn sem stjórnaði Skagway var
ekki annaðen þrjótur.
Hún leit á hringlausan fingurinn.
Hvert skipti sem hún sá hann óx reiði
hennar. Og samt, Tara vissi að hann
hafði beitt hana einkennilegum áhrifum.
Þau áðu i sólarhring í landamærastöð-
inni en þá urðu þau að fara. Þegar Tara
klifraði upp á sleðann tók hún eftir að
Campbell og Grayburn voru á kafi í um-
ræðum og kvíðafull vissi hún að þeir
voru að tala um hana.
„Tilbúin til brottfarar, frú Kane?”
spurði Campbell kurteislega og rétti
henni snjógleraugu. „Þú munt þarfnast
þeirra, frú. Og varaðu þig á kali.”
Ekki langt frá landamærastöðinni
skall blindbylur á. Fjallalögreglan leit
kuldalega út, feldur hundanna varð
hvitur, sleðarnir urðu þykkir af snjó.
Til að forðast kal þöktu lögreglu-
mennirnir andlitin algjörlega. Tara
lokaði augunum bak viö snjógleraugun.
Þrátt fyrir ofsarokið syfjaði hana. Öku-
maðurinn sá hana hneigja höfuðið og
hristi hana harkalega: fólk sem sofnar í
blindbyl vaknar sjaldan aftur.
Smám saman breyttist veðrið.
Hundarnir tóku sprettinn. Þau voru öll
umlukt algerri þögn, eins og i kæfandi
teppi.
Þremur tímum siðar komu þau til
Lake Bennett sem var einu sinni falleg-
asti staðurinn i umdæminu. Núna var
það mikill bátagarður umluktur af þús-
undum tjalda. Menn voru að smíða báta
til að komast upp ána, til að finna gull,
en það var engin von um að nota þá enn-
þá.
Tara horfði yfir á ísi lagða ána.
„Hvernig komumst við til Dawson?”
spurði hún Campbell.
„Við ferðumst á ísnum.”
„Hvers vegna gera hinir það ekki?”
„Þeir hugdjörfu gera það. En það er
öruggara með bátum, jafnvel þótt þú
þurfir að bíða eftir þíðu. Við höfum ekki
tíma og við höfum ekki mikið að bera.”
Þau áðu við ána í tvo daga og Tara
eyddi tímanum í gagnslausa leit að ein-
hverri ögn af upplýsingum sem gætu
leitt hana til Daníels. En hún óttaðist að
hann hefði verið einn hinna hugdjörfu,
of óþolinmóður til að bíða eftir öruggri
ferð.
Þó að þau færu öruggari leiðina, með-
fram klettunum, tók það þau tvo og
3. tbl. Vikan 21