Vikan - 17.01.1980, Síða 22

Framhaldssaga
hálfan dag að koma sleðunum eftir
mjóum syllunum langt fyrir ofan belj-
andi ána og Tara skildi af hverju menn
myndu næstum kjósa óvæntan, fljótan
dauðdaga í ólgandi vatninu. Hundarnir
voru teymdir, þar sem það varð að
draga, ýta og bera sleðana þegar þau
klöngruðust í óvissu eftir grýttum vegin-
um.
Eftir á, í hitanum kringum eldinn í
tjaldbúðunum, tóku allir fjallalögreglu-
þjónarnir í höndina á Töru. „Við biðjum
þig afsökunar, frú,” sögðu þeir við hana.
„Við héldum aö þú myndir ekki hafa
það af.”
Nú voru þau nálægt ákvörðunar-
staðnum og sannprófun hennar við Con-
stantine umsjónarmann yrði ekki um-
flúin, svo Töru fannst hún verða að játa
fyrir Campbell yfirlögregluþjóni.
„Mig langar til að tala við þig,” sagði
hún óstyrk. „Mér finnst ég ætti að út-
skýra ... Ég hef hugsað um það síðan
við vorum í Lake Bennett. Ég held að þú
eigir skilið að ég segi þér...”
„Ég virði það, frú,” svaraði Campbell.
„Jafnvel þó ég hafi vitað þaö allan tím-
ann.” Hann brosti einkennilegu brosi og
gekk siðan til tjaldanna.
Tara starði á eftir honum og furðaði
sig á hversu mikið hann vissi.
Fyrir aðeins tveimur árum hafði
Dawson verið auðn þar sem árnar í
Yukon og Klondike sameinuðust. Það
var hávaðasamara þar núna og það var
versti staður sem Tara hafði kynnst.
Gull var það eina sem skipti máli.
Maöur sem átti ekki gull var minna virði
en sleðahundur.
Hópur fjallalögregluþjóna hafði aðal-
stöðvar sínar i timburkofa. Þegar þeir
gengu niður göturnar, þar sem var fjöldi
manna, minntu þeir fólk á að einhvers
staðar bak við þessa villtu borg var
stjórn.
Erlent
LÍFÁN
FARÐA
Ef þú lítur nánar á þessa mynd fer
ekki fram hjá þér sú furðulega stað-
reynd að þarna getur að líta leik-
konþtia Ali MacGraw gjörsamlega
ófarðaða. Það má kallast mikill
kjarkur af fertugri leikkonu. Hún
var nú nýlega í Múnchen til að vekja
athygli á nýjustu kvikmyndinni
sinni, Ástaleik og er fréttamenn
spurðu/hana hvers vegna hún væri
hætt að nota andlitsfarða, svaraði
hún:
— Andlitsfarði er hluti af lifs-
lyginni. Ég kýs heldur að vera
heiðarleg og hef hugsað mér að lifa
lífinu farðalaust.
Campbell skildi Töru eftir í fremri
skrifstofunni á meðan hann talaði við
Constantine umsjónarmann. Það fór illa
um Töru á brúninni á tréstólnum og á
veggnum á móti ógnuðu henni spjöld
með myndum af fólki sem lögreglan
leitaði að. Þrátt fyrir þetta óskaði hún
þess að hún hefði spegil svo hún gæti að
minnsta kosti litið framan í umsjónar-
manninn meðgreitt hár.
Hún reyndi að bæla niður vaxandi
óttann um leið og hún hugsaði um
hvernig henni yrði hegnt fyrir að semja
bréf frá konu umsjónarmannsins og
þykjast vera systir hennar.
Þegar Campbell kom fram eftir eilífð-
artima, að því er virtist, leiddi hann
hana ekki inn í skrifstofu Constantines.
Óvænt gaf hann Töru til kynna að hún
skyldi elta hann út í annan kofa. Hann
opnaði hurðina og útskýrði klaufalega:
„Ég fer eftir skipunum.” Hún steig
óstyrk inn í klefann og heyrði að hann
sneri lyklinum.
MacGraw: AndlftsfarAi er hluti af
lifslyginni.
Kjarngóð yfirlýsing frá kjark-
mikilli konu, yfirlýsing sem ekki er
hægt annaðen bera virðingu fyrir.
Nokkrum mínútum síðar birtist lög-
regluþjónn. Hann þurfti ekki að segja
henni að hann var Constantine.
Hann rétti út höndina. „Bréfið, ef þú
vildir gjöra svo vel.”
Hann leit á það og reif það. Töru
hryllti viðaf ótta.
Constantine rétti henni blaðsnepil.
„Reikningurinn, frú. Þú skuldar stjórn-
inni fyrir flutning, mat og húsaskjól.
Eigum við að segja tvö hundruð dalir?”
„Ég á ekki svo mikla peninga,” sagði
Tara lágri röddu.
„Auðvitað ekki. Þess vegna ertu
hérna, frú. Að fá hlutdeild í vörum og
þjónustu skattborgaranna með svikum
er saknæmt afbrot.”
Hann var eins og dómari sem var að
kveða upp dóm. Hún hugsaði um hvað
gerðist ef hún táraðist.
„Ég vona, frú, að þú hafir hemil á þér
og takir ekki upp á neinni uppgerð eins
og að láta líða yfir þig eða gráta,” sagði
umsjónarmaðurinn hörkulega. „Það
myndi engin áhrif hafa á mig.”
„Mér þykir þetta mjög leitt,” sagði
Tara iðrandi.
„Það er mjög auðvelt að segja það.
Hvað kom þér til að fara þessa ferð?”
Hún sagði honum frá Daníel. Við-
brögð hans voru eins og köld vatnsgusa.
„Veistu hvað Yukon er stórt? Eins stórt
og Frakkland, og mikill hluti þess er
ókortlagður. Eiginmaður þinn gæti verið
hvar sem er. Konur eins og þú eru öllum
til skapraunar, ráfandi um, án vina, án
peninga.”
„Ég á vin hérna sem myndi hjálpa
mér,” sagði Tara. „Hann er þýskur Ijós-
myndari.”
„Ef þú ert að tala um hr. Hart, þá er
hann þegar farinn. Þú ættir að fara
heim.”
Tara leit beint framan í hann. „Ég
ætla að vera kyrr. Ég er búin að taka
ákvörðun.”
„Ég líka,” sagði hann. „Ég myndi láta
karlmann fá þrjátíu daga þrælkunar-
vinnu. Ég hef ekki næga reynslu af lög-
brjótum sem eru kvenkyns, en það
verður að refsa fyrir það sem er gert
rangt.”
Klukkutíma seinna birtist Campbell.
„Komdu.” Hann tók i höndina á henni
og leiddi hana þegjandi í gegnum borg-
ina.
Campbell starði á hús sem var hinum
megin viö götuna, framhlið þess var
snoturlega máluð. „Frú Miles,” kallaði
hann.
Kona, ströng á svipinn, kom í Ijós og
kinkaði kolli stuttlega til Campbells.
Hjarta Töru tók kipp þegar hún virti
hana fyrir sér.
„Halló, Linda,” sagði Campbell. „Get
ég fengið að tala við þig?”
Tara sat á stórri trékistu í anddyrinu
þar til þau komu aftur.
„Get ég skilið hana eftir í umsjá
þinni?” spurði Campbell.
Frú Miles horfði hvasst á Töru. „Hr.
Constantine hefur beðið mig að láta þig
vinna sem þjónustustúlku í þrjátiu daga.
Geturðu í sannleika sagt að þú sér
heiðarleg, sómasamleg og viðringarverð
og þú sért ekki verklöt?”
„Ég mun vinna fyrir fæði og
húsnæði, en ég er ekki æfð í húshjálp,”
sagði Tara.
„Þegar þú hefur verið hjá mér
verðurðu það,” fullvissaði frú Miles
Töru harðlega um.
Campbell kipkaði lítillega kolli til
Töru og flýtti sér í burtu.
Frú Miles vísaði henni á herbergið
sitt. „Þetta er virðulegt gistihús. Þú
mátt ekki blanda geðn við géSfíhaf. Þú
mátt ekki fara út á kvöldin án mins
leyfis. Þú mátt ekki fá gesti. Þú átt að
kynda, þvo upp, skúra gólfin, hreinsa,
þvo þvott og halda húsinu alltaf snotru.
Á móti færðu húsnæði og fullt fæði.”
Tara reyndi að átta sig. Þetta var
ekki eins og hún hafði ráðgert. Hún
hafði ferðast þúsundir mílna, eytt
mánuðum í ferð hingað og núna var hún
hér — þjónustustúlka.
Tara sá alla fimm gestina um kvöldið
þegar hún hélt á risastórri súpuskál inn í
borðstofuna. Kvöldverður var óendan-
leg röð af að bera diska og vera enginn
gaumur gefinn. Eitt skiptið ýtti hún
hurðinni til aðopna hana og heyrði þessi
orð: „... þessi staður yrði annar Skag-
way ef við létum hann komast upp með
það.”
„Þeir hefðu átt að hengja Sápu-Smith
fyrir löngu,” svaraði annar maður um
leið og Tara fór aftur inn í eldhúsið.
Sápu-Smith! Hér i Dawson? Hún
gerði sér grein fyrir að bjallan hringdi
og flýtti sér í borðstofuna og bar epla-
kökuna á borð. Einn gestanna var að
segja hinum frá stúlkunni hans Sápa..
þeirri sem fór á brott frá Skagway. Það
virðist sem þessi gleðikona sé nýjasta
viðhaldið hans Sápa og hún...”
„Tara,” skipaði frú Miles.
„Sykurinn!”
Tara flýtti sér aftur inn til að heyra: „.
. . svo hún blekkti fjallalögregluna. En
auðvitað handtók Constantine hana
þegar hún kom hingað.”
Tara flúði inn í eldhús og titraði.
Gleðikona Smiths, það var þá!
Næsta morgun spurði frú Miles allt í
einu:
„Ert þú ein af konunum hans Sápa?”
„Nei!” svaraði Tara reiðilega. „Það er
ég ekki. Hvers vegna spyrðu að því?”
„Ekki að ég veiti því athygli sem
slúðrað er á kránum,” hélt frú Miles á-
fram, „en ég vil vita sannleikann.”
Tara stillti sig og sagði söguna enn
einu sinni. Frú Miles hristi höfuðið. „Þú
ert mjög fifldjörf ung kona og hefur
aldeilis lent í vandræðum.”
„Hafðu ekki áhyggjur, frú Miles, ég
kemst yfir það.” Verjandi sjálfa sig bætti
Tara við: „Þér hefur tekist vel upp.”
Framhald í næsta blaði.
XI Vikan 3. tbl.