Vikan - 17.01.1980, Qupperneq 24

Smásaga eftir Arne Rasmussen
Enginn
er annars
bróðir í
leik
Það tókst ekki að upplýsa hver var morðingi
Sveins. Við sigldum út á ný. Annar háseti var
ráðinn í Sveins stað, en að öðru leyti var áhöfn-
in sú sama. Við höfðum ennþá morðingjann um
borð.
VIÐ SIGLDUM frá Barcelona á
laugardagskvöldi og margir okkar höfðu
séð Svein á lífi eftir miðnætti. En á
sunnudagsmorguninn var hann ekki í
káetunni sinni.
Kojan hans hafði ekki verið notuð um
nóttina.
i fyrstu leituðum við hans á salernun-
um og öðrum hugsanlegum stöðum, en
þegar [rað bar ekki árangur fyrirskipaði
skipstjórinn, að við leituðum hátt og lágt
um skipið.
En Sveinn var ekki lengur um borð.
Skipstjórinn ákvað að snúa skipinu og
sigla til baka og við röðuðum okkur við
borðstokkana beggja vegna. Leitin bar
engan árangur og skipstjórinn ákvað
loks að aftur skyldi snúið. Við áttum að
sigla heim til Kaupmannahafnar, þaðan
sem við höfðum siglt fyrir tveimur mán-
uðum með varning til Marseille, Genua
og Barcelona. Nú snerum við heim meö
vín, kork og niðursuöuvörur.
Engum um borð (nema morðingjan-
um) kom til hugar á þessum tíma, að af-
brot hefði verið framið. Sveinn var vin-
sæll meðal skipsfélaganna. Síðustu tólf
mánuði hafði hann verið háseti um borð
i Thyru og ég vissi ekki til þess, að hann
hefði eignast neina óvildarmenn.
Ég heiti Arnold Farberg. Ég er dag-
maður i vél. Sveinn var elstur háset-
anna, 55 ára. Hann og Brúnó, sem var
bátsmaður, voru félagar mínir. Við spil-
uðum saman á frívöktum og héldunt
hópinn þegar farið var I land. Sennilega
var það vegna þess að við vorum jafn-
aldrar þessir þrír, piparsveinar og upp
aldir í sama borgarhverfi í Kaupmanna-
höfn. Siðast þegar við vorum saman í
landi í Barcelona, hafði Sveinn verið í
essinu sínu og ausið peningum á báða
bóga. Hann hafði t.d. keypt happ-
drættismiða, alls konar minjagripi, látið
bursta skóna sina og gefið ríflegt þjórfé á
kránni.
— Sjálfsmorð? sagði ég i messanum
kvöldið eftir þegar einhver hreyfði þeirri
hugmynd. — Bölvuð vitleysa. Sveinn er
ekki sú manngerð.
Þegar við fórum um Gibraltasund
kom skeyti frá útgerðinni.
Líkið af Sveini hafði rekið á land á
Costa Brava. Höfuðkúpan var brotin —
og það voru hvorki klettarnir við
Spánarstrendur eða járnskrokkurinn á
Thyru, sem hafði orsakað það.
Það var morðingi á meðal okkar.
Áhöfn Thyru var 35 karlmenn og ein
kona, skipsþernan, en ég gat ekki
ímyndað mér hver þeirra hefði haft
ástæðu til að myrða Svein.
Auðgunarmorð var útilokað, því að
Þýð.: Svanhildur Halldórsdóttír
Sveinn var ekki fjáður maður. Aðrar
ástæður, eins og hefnd eða afbrýðisemi,
komu ekki heldur til greina. Skipsþernan
var gift brytanum og það var ekkert at-
hugavert við þeirra samband. Sveinn var
piparkarl og aldrei hafði ég heyrt minnst
á það einu orði, að nokkuð væri milli
hans og eiginkvenna hinna I áhöfninni.
Hvað gat legið að baki þessa ódæðis-
verks?
— Einhver ástæða hlýtur að finnast,
sagði skipstjórinn við mig nokkrum dög-
um síðar, þegar við stóðum í káetu
Sveins.
Við vorum að tína saman eigur hans.
Samkvæmt lögum átti að afhenda þær
nánustu ættingjum, og þar sem ég var
trúnaðarmaður um borð, kom það í
minn hlut. Ég skrifaði allt niður og
pakkaði snyrtilega niður í töskur hans og
sjópoka.
Ég hristi höfuðið.
— Ég get ekki ímyndað mér, að
neinn hér um borð geti verið morðingi.
Og til hvers? Ekki vegna peninga.
Ég benti á seðlana, sem ég hafði tínt
saman.
— Þetta eru 230 danskar krónur og
nokkrir pesetar og ekki hefur þetta verið
tekið. Hann átti sér enga óvildarmenn
urr> borð.
— Eitthvað er það, sagði sá gamli og
var fastmæltur. — Það er morðingi á
meðal okkar. En lögreglan mun hjálpa
okkur að komast til botns í málinu,
þegar við komum til Kaupmannahafnar.
En það tókst henni ekki. Það kom
hópur manna frá morðdeild lögreglunn-
ar um leið og við lögðumst að. Foringi
þeirra var stór, feitur miðaldra maður.
Hann var eins og boxari í þungavigt.
Hann var með burstaklippt, dökkt hár
og miklar loðnar brýr. Við fyrsta tillit
líktist hann mest góðlegum bangsa — en
það er sagt, að þeir geti verið hættulegir,
ef maður ertir þá.
Hann hét Sander, og ég kannaðist við
hann úr blöðunum. Hann var þessi Hen-
rik Sander sem maður les alltaf um,
þegar lögreglan í hinum ýmsu borgum
landsins stendur ráðþrota gagnvart ein-
hverju stórmálinu. Þá fer Henrik
Sander venjulega á stúfana með tækni-
menn og aðstoðarlögreglumenn sér til
ráðuneytis.
En hvað varðaði morðið um borð I
Thyru, varð hann að viðurkenna, að
hann hefði lent í kasti við morðingja,
sem hann ekki réði við.
Henrik Sander hafði enga möguleika.
Við vorum yfirheyrðir í tvo daga sam-
fleytt og þá gafst hann upp. Hvergi var
raunar heppilegra að fremja slikt afbrot
en um borð. Bara sitja fyrir fórnarlamb-
inu um niðdimma nótt, slá það í höfuðið
með einhverjum þungum hlut og henda
síðan líkinu og morðvopninu fyrir borð.
Það var erfitt að fást við slfk mál. Jafn-
vel gæti slíkt verið ofviða þeim kræfustu
hjá Scotland Yard.
Henrik Sander varð að tilkynna skip-
stjóranum, að morðið á Sveini myndi
því miður lenda meðal annarra óupp-
lýstra mála.
Við lönduðum vininu og ávöxtunum
og tókum vörur í Kaupmannahöfn og
Árhúsum og sigldum síðan á ný.
Nýr háseti hafði verið ráðinn I stað
Sveins, en að öðru leyti var mann-
skapurinn sá sami um borð.
Með öðrum orðum — morðinginn var
enn um borð.
Andrúmsloftið var þrungið spennu og
tortryggni. Allir höfðu auga með öllum.
Ég braut sífellt heilann um, hver gæti
verið morðingi Sveins. Þessi hugsun lét
mig ekki í friði nokkra stund. Það var
ekki mikið við að vera á frívöktunum
núna eftir að Sveinn var dáinn. Hann,
Brúnó og ég vorum vanir að slá i spil eða
spjalla saman, en nú forðaðist Brúnó allt
samneyti við mig. Hann læsti káetunni
sinni, hvort sem hann var þar inni eða
ekki. Það hafði hann ekki gert áður,
nema þegar við vorum í höfn.
Það var laugardagssíðdegi og ég tók
óvenju vel til í káetunni, enda ekkert
annað við að vera. Ég fór meira að segja
að laga til í borðskúffunni minni. Og þá
fann ég uppkastið að skránni yfir eigur
Sveins. Ég hafði hreinritað skrána og
síðan hafði loftskeytamaðurinn vélritað
hana. En ég hafði ekki kastað uppkast-
inu. Ég leit lauslega yfir það sem þarna
stóð og kruklaði blaðið saman og ætlaði
að henda þvi út um kýraugað.
En þá kom morðingi Sveins enn einu
sinni upp I hugann. Ég sléttaði aftur úr
blaðinu. Það var ekki von, að Henrik
Sander væri lið í þessum lista. þegar
hann reyndi að leysa gátuna. Það var
raunar það sem ekki stóð á listanum,
sem benti einmitt á morðingjann.
Þarna vantaði tíu happdrættismiða,
sem Sveinn hafði keypt í Barcelona, og
einnig vinningaskrána.
Þegar við félagarnir höfðum verið I
landi í Barcelona, hafði Sveinn slegið um
sig og keypt tíu happdrættismiða. Eld-
gömul kerling hafði haltrað milli borð-
anna og reynt að freista gestanna með
happdrættismiðum og hnetum. Ég hafði I
keypt hnetupoka, en Sveinn happ-
drættismiðana. Hann var sjúkur í alls
konar spil og happdrætti og stóðst aldrei
freistingar á þvi sviði. Brúnó keypti aftur
á móti ekkert af gamla skarinu.
Ég kallaði atburðina fram i hugann og
sá Svein fyrir mér skælbrosandi og
hressilegan, þegar hann sagði á dönsku
við þá gömlu:
— Láttu mig hafa tíu stykki, frú mín
góð.
Hann fékk miðana og vildi ekki taka
til baka af gömlu konunni. — Fáðu þér
24 Vikan 3. tbl.