Vikan - 17.01.1980, Qupperneq 26

Smásaga eftir Arne Rasmussen
] happdrættismiðann, sem stóri vinning-
urinn haföi komiðá.
Það gekk auðveldlega að finna skrif-
stofur happdrættisins. Þær voru til húsa
í glæsilegri byggingu í fínni hluta borgar-
innar. Það var banki á fyrstu hæðum
hússins, en skrifstofan var á þriðju hæð
og inngangan þangað var um hliðardyr
á götuhorninu. Anddyrið var íburðar-
mikið, marmaragólf og viðarklæddir
veggir skreyttir útskurði.
Svo vel vildi til, að gangstéttarkaffi-
hús var við næsta hús við hliðina og
skildi þétt trjágirðing á milli. Ég valdi
mér þarna stað.
Ég hóf varðstöðuna klukkan 12. Ég
pantaði mér kaffi og koniak, og nú hófst
löng bið. Ég hafði keypt mér dagblað,
stór sólgleraugu og barðastóran hatt, því
að rétt var að vera við öllu búinn, ef svo
óliklega vildi til, að Brúnó sæi til mín.
Tíminn silaðist áfram, fólk kom og
fór. Ferðamenn frá hinum ýmsu löndum
voru i meirihluta. Það var heitt og mig
j tók að syfja, en hávært tal hinna gest-
anna hélt mér vakandi. Loksins kom
hann! Já, þama var Brúnó. Ég sá hann
gegnum trjálimið, en hann gat ekki séð
] mig.
Hann fór í skyrtuvasa sinn og tók upp
pappírsmiða. Það yoru ekki meira en 4-5
metrar á milli okkar, svo að ég sá hvað
þetta var.
Happdrættismiði og vinningaskráin,
sem ég hafði séð Svein stinga í rassvas-
] ann þegar hann skálmaði frá hafnar-
! sjoppunni til skips.
Brúnó var greinilega að fullvissa sig
um að hann væri á réttum stað. Ég sá að
hann kinkaði kolli og hélt I átt að inn-
ganginum.
Ég var tilbúinn að stökkva á fætur og
elta hann, því ég ætlaöi að stoppa hann í
anddyrinu og láta hann afhenda mér
miðann.
En svo snerist honum greinilega
hugur. Hann tók eftir gangstéttarkaffi-
húsinu og stefndi þangað.
Hann var víst þurfi fyrir hressingu.
— Viski, sagði hann við þjóninn. —
I Sterkan.
Hann hélt uppi fjórum fingrum til að
sýna þjóninum hve sterkan hann vildi
drykkinn.
Hann var greinilega mjög tauga-
óstyrkur.
í miðri viku
I ,1 i' i .1.71 . ^ 1 I
ÞaA er búMJ að vara gott vaflur
alla vikuna og svo far auflvftafl afl
rigna þegar loksins kamur halgi.
Enginn er ann-
ars bróðir í leik
Ég faldi mig bak við dagblaðið.
Hópur Dana sat umhverfis hann.
Honum varð talsvert um, þegar hann
uppgötvaði að hann hafði sest niður
meðal landa sinna. Það er ekki alltaf
heppilegt að mæta löndum sínum.
Það verður verra fyrir hann rétt strax,
hugsaði ég.
Hann drakk þennan sterka drykk í
3—4 stórum teygum og sat svo litla
stund meö hangandi hendur. Það var
eins og hann biði þess, að drykkurinn
gæfi sér kjark til að halda áfram.
Ég gat nú reyndar ekki séð, að hann
þyrfti að vera órólegur — ekki eins og á
stóð. Það hlaut að hafa verið erfiðara að
berja Svein til bana og henda honum i
sjóinn. Nú þurfti hann bara að afhenda
seðilinn og fá greiddar milljónirnar.
Vinningshafar eru ekki skráðir, enginn
veit hver á vinningsmiðann. Sá sem
hefur hann í höndum fær greiddan vinn-
inginn.
Hvað skyldi upphæðin vera há?
Brúnó gerði upp við þjóninn, en sat
samt áfram til að jafna sig.
Ég var líka búinn að gera upp og var
tilbúinn að elta hann.
Loksins stóð hann upp og gekk fram
hjá mér, án þess að veita mér minnstu
athygli.
Um leið og hann hvarf bak við runn-
ana, lagði ég frá mér blaðið og fór á eftir
honum. Hann gekk inn um viðamiklar
dyrnar og ég stökk á eftir honum um leið
og dyrnar féllu að stöfum.
Brúnó stóð aleinn í anddyrinu og virti
fyrir sér töflu, sem á voru skráð fyrir-
tæki hússins.
Hann sneri höfðinu eldsnöggt. Augu
okkar mættust og ég sá, að hann skildi
allt á sama augnabliki.
Hann stóð með happdrættismiðann
og vinningaskrána í hendinni og ég kom
strax auga á, að svartur hringur var
dreginn um efstu töluna. Það var þá
stóri vinningurinn — það voru fimm
milljónir!
Mér fannst orð vera óþörf og rétti
fram höndina.
— Við getum skipt jafnt, andskota
kornið, tautaði hann fullur örvæntingar.
Ég hristi höfuðið ákveðinn:
— Nei, afhentu mér þetta!
Ég beygði mig fram og endurtók með
þunga:
— Afhentu mér þetta. Annars færðu
að dúsa 12 ár bak við rimlana.
Hann sá að mér var alvara. Hann
rétti fram pappírana og mér til mikillar
ánægju sá ég að hendur hans skulfu.
Hendur mínar voru aftur á móti styrkar,
þegar ég tók við hinum verðmætu
pappirsmiðum.
Þegar hurðin féll að stöfum að baki
honum, þrammaði ég eins og sigurreifur
hershöfðingi upp á þriðju hæð.
Hér var aftur komið í mikið anddyri
og ef nokkuð var, virtist íburður hér enn
meiri en niðri. Á veggjunum gat að líta
gömul listaverkog á marmaragólfinu
stóðu höggmyndir og forkunnarfagrir
gólfvasar. Það varaugljóst, að viðskipta-
vinirnir fengu ekki allar milljónirnar.
Ég gekk inn í afgreiðslusalinn og lit-
aðist um. Innst inni las ég á skilti yfir af-
greiðsluborði, að greiðsla vinninga færi
fram. Tii hliðar við afgreiðsluborðið sá
ég dyr þar sem stóð „forstjóri”.
Mér datt í hug, að ef til vill væri for-
stjórinn kallaður fram, þegar stóri vinn-
ingurinn væri greiddur.
En sú var ekki raunin. Maðurinn við
kassann sló höndunum saman og byrj-
aði að rausa einhver ósköp.
Ég skildi ekki orð af því sem maður-
inn sagði, en það skipti mig engu, þvi
það var greinilegt að allt stóð heima.
Maðurinn byrjaði að stafla upp pening-
unum, meðan romsan stóð upp úr hon-
um.
Búnt eftir búnt kom upp á borðið. Já,
þetta voru engir smáaurar!
Ég starði eins og I leiöslu á peninga-
búntin.
Eins og i leiðslu greip ég pennann og
kvittunina, sem hann rétti mér. Og
ósjálfrátt skrifaði ég undir.
Svo uppgötvaði ég, að ég hafði alveg
gleymt að taka eitthvað meö mér undir
alia þessa seðia.
Ég fann hvernig svitinn braust út og
eitt andartak hélt ég að taugarnar
ætluðu að bila. En svo reyndi ég með
handapati að gera manninum skiljan-
legt, að ég þyrfti að fá eitthvað til að
setja milljónirnar mínar í.
Hann hafði greinilega áður þurft að
hjálpa upp á í svona tilfelli, því að hann
rétti fram stóran, svartan plastpoka.
Ég byrjaði að tína seðlabúntin niður í
posann. Ég var alveg dáleiddur yfir öll-
um þessum peningum og veitti því enga
athygli, sem gerðist í kringum mig. Ég
tók ekki einu sinni eftir, að dyrnar inn til
forstjórans opnuðust.
En ég komst ekki hjá því að taka eftir
hendinni, sem lögð var á hægri öxl
mína.
Það var mjög stór og þung hönd og
takið var þétt.
Þetta var Henrik Sander. Lögreglu-
maðurinn, sem frægur er úr blöðunum
— sá sem leysir flest morðmál I Dan-
mörku. Nú var hann kominn þarna.
Hann sagði: — Ég tek þig hér með
fastan fyrir morðið á skipsfélaga þinum.
— Ég er saklaus, öskraði ég frávita.
— Það verður erfitt fyrir þig að
sanna það, sagði hann rólegur. — Ég
sagði þér i Kaupmannahöfn, að á 25 ára
ferli mínum I lögreglunni hefði ég aldrei
fengist við morðmál, án þess að einhver
ákveðin ástæða lægi að baki verknaðin-
um.
Hann benti á troðfullan, svartan
plastpokann i vinstri hendi minni og
bætti við:
— Og ég sé að enn er við það sama!
Erlent
Sirhan: Frjáls...
MORÐINGI
FÆR FRELSI
Þegar John F. Kennedy var skotinn
til bana fyrir 16 árum heimtuðu margir
frjálslyndir Bandaríkjamenn dauða-
refsingu aftur I gildi. Morðið á yngri
bróður hans, Robert, 11 árum síðar i Los
Angeles gerði sömu kröfur háværar á
nýjan leik, en Robert var þá einmitt að
heyja baráttu sína fyrir forsetaembætt-
inu. En banamaður hans, Sirhan Sirhan,
var aðeins dæmdur til langrar fangelsis-
vistar, þar sem hann sannaði að morðið
hefði verið framið í pólitískum tilgangi.
Nú er yngsti bróðirinn, Ted, farinn á
stúfana til að undirbúa kosningabaráttu
sína sem forsetaefni demókrataflokksins
í forsetakosningunum í Bandaríkjunum.
Það er því athyglisvert að um svipað
leyti og ákveðið var að Ted færi í fram-
boð skrifaði rikisstjóri Kaliforniu,
Brown, sem ætið hefur talist til frjáls-
lyndustu manna, undir náðunarbeiðni
Sirhan Sirhans — morðingi Roberts
Kennedy öðlast frelsi sitt á ný. Auk þess
hefur Brown komið fastlega til greina
sem forsetaframbjóðandi...
Tsd Kennedy: Kosnlngabsrátta
framundan.
26 Vikan 3. tbl.