Vikan


Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 49

Vikan - 17.01.1980, Blaðsíða 49
„Mun hann — heldurðu —?” ,Það er engin von,” sagði bílstjórinn og hristi höfuðuð. „Hann féll of langt niður og bara fallið —” Hann þagnaði feiminn og síðan bætti hann varlega við: „Þetta var vonandienginn af ættingjum þinum? Ég veit ekki hver hann var. Ég hef aldrei séð hann áður. Og hann vildi ekki hlusta á mig, það var eins og fjandinn væri á hælunum á honum.” ClaIRE starði í gegnum þokuna, sem myndast hafði af gulu rykinu, og lokaði svo augunum. Tár rann niður kinn hennar og hún þerraði það utan við sig. Að lokum svaraði hún: „Nei, þetta var ekki ættingi minn.” „Það er gott. En einhver verður sennilega sorgbitinn þegar hann fréttir þetta.” Dyson horfði forvitnislega á hana. Claire svaraði ekki. Hver yrði sorg- mæddur? hugsaði hún. Það var enginn annar en hún sjálf sem syrgði Bruce Langley. Og sorg hennar náði aðeins til mannsins, sem hún hafði álitið hann vera, eða kannski mannsins, sem hann hafði verið, ekki mannsins sem hann hafði orðið. „Nei, sjáðu,” sagði Dyson, feginn að skipta um umræðuefni. „Hann er að ranka við sér. Ég sagði þér þetta, ekki satt?” Hann beygði sig yfir Noel og sagði: „Sjáðu til, vinur, bíllinn tekur aðeins tvo. Það koma aðrir fljótlega. Þið megið troða ykkur inn i bílinn hjá mér ef þið viljið, en ég held ekki að þú sért alveg í ástandi til þess ennþá.” „Nei,” flýtti Noel sér að segja. Hann leit i áttina að rykugum vörubílnum og bætti við: „Við bíðum hér. Það er best aö þú farir á undan.” „Jæja, en ég stæði upp ef ég væri þú. Það hlýtur að vera óþægilegt að vera í þessari stellingu.” „Óþægilegt? spurði Noel og leit upp úr skauti Claire. „Þvert á móti. Siðan, þegar hann tók eftir skrámuðum fótum Claire, bætti hann við: „Jæja, úr bví að þú varst nú að minnast á þetta... viltu hjálpa mér upp? Þakka þér fyrir.” Um leið og hún horfði á bílinn hverfa úr augsýn spurði Claire: „En er örugg- lega allt i lagi með þig? Áreiðanlega? Hvað um höfuðið á þér?” „Smáskráma, eins og hetjurnar segja,” svaraði Noel. „Og svo sannar- lega þess virði ef satt skal segja.” Þau gengu yfir stíginn, þar sem stór klettur lá við gryfjubarminn. Allt í einu lagði hanri haridlegginn utan um hana og lét hana setjast við hlið sér á Llettinn. „Bruce er dáinn, Claire,” sagði hann. „Ég sá hann þegar ég leit yfir hrúnina. Ég held að hann hafi verið hálsbrotinn.” Hann þagnaði. „Mér þykir fyrir því.” Svo að það var ástæðan til þess að hann hafði gefist upp án þess að reyna Undir Afríku- himni meira; hann hafði vitað að það væri vonlaust. Þegar hún sagði ekki neitt, hélt hann áfram: „Þú elskaðir hann ekki, var það? Ekki í raun og veru?” Tími látalátanna var liðinn og Claire svaraði: „Nei, ég elskaði hann ekki, alla vega ekki á þann hátt sem þú átt við. Hann hafði alltaf verið mér góður og hann sagðist elska mig. Það er að segja, ég hélt —” Hann hélt nú fastar utan um hana og sagði blíðlega: „Sjáðu til, Claire. Það er til fullt af mönnum eins og Bruce. Þeir eru hvorki óheiðarlegir né heiðarlegir. Ég held ekki að hann hefði breyst. Það gera fullorðnir menn sjaldan, það veistu sjálf. Konur verða annaðhvort að taka þeim með vörtum og öllu eða láta þá vera. Við skulum segja að hann hafi ekki getað að þessu gert.” „Bruce sagði að Dermott hefði verið óheiðarlegur, að hann hefði svindlað og komist yfir peninga á óheiðarlegan hátt,” sagði Claire hikandi. „Eftir því sem ég hef heyrt hjá Fay og Henry, þá efast ég um það.” „Dermott keypti upp allar myndirnar eftir Pape. Hann sagði öllum að það væri vegna Papes en Bruce sagði mér réttu ástæðuna —” „Raunverulega ástæðan gæti einmitt verið sú sem Dermott gaf upp,” sagði Noel þrjóskulega. „Þú mátt ekki byrja að gruna alla um græsku, þá endar það bara með því að þú treystir ekki neinum — og þannig geturðu ekki lifað, það getur enginn. Þú verður að byrja á því að treysta einhverjum einhvern tíma. Mér til dæmis.” „Þér? En ég — á hvaða hátt?” „Jæja, til að byrja með hefðirðu getað sagt mér frá því í gær að þú hefðir sagt skilið við Bruce. Það hefði verið á- gætis byrjun.” Claire svaraði ekki. Þo varst svo auðsjáanlega ekki ástfangin af honum, eða það fannst mér, að ég hafði leyft mér að byrja að vona.” Eftir dálitla þögn hélt Noel áfram: „Síðan virtist þú allt í einu vera svo áhyggjufull hans vegna að ég var farinn að halda að ég hefði haft rangt fyrir mér. Ég held ekki að ég sé brjálaður, ef það er það sem þú hefur áhyggjur af, Claire.” Hann brosti út í annað munnvikið. „Þrátt fyrir þessa áráttu mína að fá höfuðhögg með jöfnu millibili. Ég mun alltaf syrgja dauða Marciu svo lengi sem ég lifi, en nú er ég reiðubúinn til að lifa með því. Ég er aftur minn eiginn maður, Claire, og það er þér að þakka.” „Noel,” sagði Claire titrandi röddu, „ertu viss um þetta með Bruce?” „Alveg, alveg viss. Gerðu það fyrir mig, elskan mín, að vera ekki að hugsa of mikið um það. Þú ert búin að ganga í gegnum nóg af martröðum. Þú gerðif allt sem þú gast. Ég elska þig, Claire. Þú ætlar að giftast mér, er það ekki? Fjandinn! Þarna kemur bölvaður bíllinn.” ÞAU höfðu verið inni á ferðaskrif- stofunni í Makeli og flugmiðarnir lágu öruggir í veski Noels. Þau gengu letilega um göturnar og Noel hélt verndandi í handlegginn á Claire. Það var aftur kominn útborgunardagur. Morgunninn hafði verið skínandi fagur en himinninn byrjaði allt í einu að dökkna og fjarlægar þrumur heyrðust æ oftar. Þau fóru undir sólskyggnið við verslun Bruces, sem nú var lokuð. Claire leit upp til Noels. Hann brosti en sagði ekki neitt. Það var ekkert eftir ósagt. Þetta var allt saman liðið hjá, og bankinn hafði tekið við eigum Bruces, svona eins og þær nú voru á sig komnar. Menntamálaráðherrann hafði virst glaður vegna Papemálverksins sem Claire hafði gefið rikinu. Sennilega var það eina myndin sem vitað var um í landinu. Einhvers staðar, einhvern tíma myndi kannski einhver finna aðra mynd, sem nef Dermotts hafði ekki þefað uppi. En þar til þaðskeði... Þegar sorgin hafði rénað eftir jarðarför Bruces, hafði Claire sagt Ruth og Sam að hún hefði ákveðið að giftast Noel. Ánægjan sem þau sýndu var dá- samleg, en hún vissi að tárum yrði út- hellt á flugvellinum þegar hún færi aftur til Englands. Claire hafði ákveðið að fresta brúðkaupinu þar til daginn sem þau færu. Það var allavega öruggt að hún skuldaði Bruce það mikið. Nu hafði hún allan hugann við framtíðina, þar sem þau gengu í gegnum mannfjöldann á götum Makeli. Það var nú orðið heitara en nokkru sinni áður og svört skýin hrönnuðust upp, þegar hún og Noel gengu í áttina aö verslunarsam- steypunni. Allt í einu var sem blóðið frysi í æðum Claire þegar hún var að horfa í gluggann á einni vershjninni. Dyr verzlunarinnar voru opnar, og þegar hún leit inn gat hún ekki séð betur en Dermott væri þar inni, rólegur og sjálfs- öruggur að vanda. „Claire,” byrjaði Noel áhyggjufullur á svipinn, „er það hitinn sem þjáir þig?” „Dermott,” hvíslaði hún og gat varla talað. „Hann — hann fór inn —” Hún reif sig lausa úr höndum Noels og flýtti sér inn. Það var, eins og alltaf á út- borgunardeginum, næstum þvl ómögu- legt að komast áfram í gegnum fólks- fjöldann, en hún braust í gegnum mann- fjöldann, leitandi að ljósum kollinum. Síðan sá hún manninn allt í einu þar sem hann beygði sig yfir stafla af bökuðum baunum i dósum. Claire tróð sér áfram þar til hún var komin að hlið hans. Hjarta hennar barðist um einhvers staðar í hálsinum og hana svimaði. Snúðu þér við, Dermott, snúðu þér við, bað hún í huganum. Snúðu þér við og líttu á mig. Ég þoli ekki meira af þessu. Hún teygði sig upp og tók eina dósina af bökuðu baununum um leið og hún rak sig viljandi í olnboga hans. Maðurinn sneri sér við og leit á hana. Þeir voru, hugsaði hún og hláturinn sauð í henni, ekkert sérlega líkir. Augliti til auglitis leit hann ekki nærri því jafn- vel út og Dermott hafði gert. Hann var búlduleitur og brún augun liktust svínsaugum. Og svo var hann töluvert miklu eldri en fyrrverandi eiginmaður hennar. Þegar hann kom auga á hana lék svo viðbjóðslegt bros um varir hans að Claire hörfaði til baka og steig á fótinn á einhverjum. „Fyrirgefðu,” tautaði hún. „Fyrir- gefðu.” Þegar hún síðan sneri sér að eig- anda fótarins, lýstu augu hennar allt i einu ákafri gleði. Þetta var Noel. Hana langaði til að hlæja og gráta í einu. Og mest af öllu langaði hana til að leggja höfuðið á öxl hans og kjökra. Hann hafði sagt að hún væri viðkvæm, þessi maður sem virtist geta lesið hana eins og opna bók. En hver var viðkvæmur núna? Að hann gæti elskað hana svo mikið að hann yröi særður af að sjá á eftir henni hlaupa inn í stór- verslun í leit að vofu, lýsti sér greinilega i augum hans. Þetta fyllti hana gleði og einnig slæmri samvisku. „Ó, Noel,” tautaði hún og leit í andlit hans. „Þú sagðir að ég væri nærsýn. Þetta var alls ekki Dermott. Þetta er maðurinn sem ég hljóp á eftir um daginn án þess að finna hann, en hann liktist ekki einu sinni Dermott.” Hún tók utan um hann, án þess að hugsa um fólkið I kringum þau, og hvíslaði: „Ó, ástin mín. Þvílíkur léttir. Ég varð að vita vissu mína. Ég er orðin hundleið á vofum, ert þú það ekki líka?” Sársaukinn var nú horfinn úr augum Noels. Þau glitruðu af gleði og roði hafði færst í kinnar hans. Að öðru leyti var hann nákvæmlega eins og venjulega. Hann losaði hana blíðlega úr örmum sínum og tók dósina úr hendi hennar. „Ég vona bara,” sagði hann, „að þú sért ekki alveg vitlaus i bakaðar baunir, þvi að ég þoli þær ekki, og ég er viss um að við fáum eitthvað að borða í flug- vélinni. Hann setti dósina á sinn stað alvarlegur á svip, tók síðan í hönd hennar, og þau héldu saman út á þrönga aðalgötuna. Endir. 3. tbl. Vikan 49
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.