Vikan - 17.01.1980, Qupperneq 51

óttuðust þeir um stöðu sína, ef dauða
hans bæri að höndum. En Kublai
Khan mátti ekki heyra það nefnt, að þeir
hygðu til brottfara. svo ástfólgnir voru
þeir orðnir honum.
En svo fór þó að lokum, þegar þeir
höfðu dvalist seytján ár í Kina, að þeim
bauðst óvænt tækifæri til heimfarar.
Árið 1286 hafði eftirlætiskona
Arghuns, Khans i Persíu, látist, en hún
var frænka Kublai Khans. Hún lét þá
ósk í Ijós á banabeði, að stúlka af sama
kynstofni, hinum mongólska, tæki við
stöðu hennar. Þrir sendiherrar voru því
sendir frá Persiu til Peking, höfuðborgar
hins fræga Khans. Sendiherrarnir báru
upp erindi sitt og seytján ára gömul
yngismær, Kukachin að nafni, var kosin
til þessarar vegsemdar, og fylgdarlið
hennar bjóst nú til heimfarar til Persíu.
En landleiðin, sem var torsótt sakir
landslags, var nú enn hættulegri sökum
ófriðar og sendiherrarnir tóku það ráð
að fara sjóleiðis. Þeir höfðu kynnst þeim
Polofrændum og var kunnugt um
hvilíkt orð fór af þeim sem afburðaferða-
mönnum og sárbáðu Khaninn um leyfi
til að fá að njóta fylgdar þeirra.
Kublai Khan varð við beiðni þeirra og
útbjó stórkostlegan leiðangur, jós yfir þá
bræður gimsteinum og öðrum frábærum
skilnaðargjöfum og fékk þeim bréf með
vinsamlegum skilaboðum til páfa og
konunganna á Frakklandi, Spáni og
Englandi.
Árið 1922 lögðu þeir svo úr höfn frá
Amoy i Fukienfylki með flota fjórtán
fjórmastraðra kínverskra seglskipa og
var tvö hundruð og fimmtíu manna
áhöfn á hverju skipi.
Sjóferðin til Jövu tók þrjá mánuði, en
siðan töfðu stormar ferð þeirra undan
ströndum Sumötru i aðra fimm mánuði.
Enn töfðust þeir um hríð undan Ceylon
og ekki náðu þeir til Tabriz fyrr en eftir
rúmra tveggja ára hrakninga á hafi.
Á þessari löngu ferð höfðu tveir af
sendiherrunum þrem dáið, svo og flestir
af fylgdarliði þeirra. En hinir hraustu og
harðskeyttu Polofrændur og skjól-
stæðingur þeirra, Kukachin sem hafði
fengið á þeim miklar mætur, komust öll
heil á húfi á leiðarenda. Þeir
Polofrændur höfðu ekki brugðist skyldu
sinni fremur en endranær.
Þeir komust nú að raun uni það. að
Arghun Khan hafði látist áður en þeir
fóru frá Kina og bróðir hans tekið við
völdum eftir hann. Sonur hins nýja
Khans, Ghazan að nafni, kom i veg fyrir
að þessi langa og hættulega ferð yrði
tilgangslaus með þvi að kvænast stúlk-
unni og þess vegna gátu Polofrændur nú
loks snúið heim á leið. Frá Tabiz héldu
þeir til Trebizond, þaðan til Miklagarðs
og um Miðjarðarhafiðtil Feneyja.
Og þetta var þá aðalefnið í þessari
dásamlegu frásögn, sem Marco Polo
sagði félaga sínum Rusicusi frá Písa i
fangelsinu. Þetta stytti þeim stundir.
En árið 1299 var Marco látinn laus og
hélt heim til Feneyja.
Eftir það er þvi miður fátt kunnugt
um hann. Hann kvæntist konu
nokkurri, sem Donata hét, og átti með
henni þrjár dætur, Fantinu, Bellelu og
Moretu. Þann 9. janúar árið 1324 var
sent eftir lögfræðingi til þess að ganga
frá erfðaskrá hans og þann dag gaf hann
upp öndina. sextíu og átta ára gamall.
Hin stórbættu landakort fjórtándu
aldar og bein viðskiptasambönd, sem þá
mynduðust milli Evrópu og fjarlægra
Austurlanda, eru beinar afleiðingar af
ferðum Marcos Polos og upplýsingum.
Hann stórjók þekkingu manna á
heiminum sem þeir bjuggu í, færði út
hugmyndir þeirra um jörðina og kveikti
löngun hjá öðrum til þess að ferðast og
kanna ókunn lönd.
1 því sambandi má minna á það, að
meðal bóka Kolumbusar, sem lagði út í
óvissuna til þess að finna nýja heims-
álfu, var velkt og gömul bók, sem
augsýnilega hafði verið mikið lesin. Það
var saga Marcos F’olos um frændurna,
sem lögðu ókunn lönd undir fót til þess
að finna gamla heimsálfu. *
3. tbl. Vikan 51