Vikan - 16.04.1981, Síða 20

Framhaldssaga eftir Margit Sandemo
EITRI
BIANDIIM
AST
Svona! Nú er útséð um, að þú komist til baka.
Og reyndu bara að halda áfram yfir brúna.
Reyndu það bara! æpti hann og hló svo
illkvittnislega, að hún var ekki í vafa um, að
þar biði hennar ekkert annað en bráður bani.
Hvað var hun eiginlega að vilja
þarna? Hvers vegna hafði hún tekið i
mál að fara með þessum kappsama.
ábyrgðariausa jarðfræðingi? Hann var
sannkallaður prófessor, sem sást greini-
lega lítt fyrir í ákafa sínum.
— Hér verðum við að hoppa yfir.
sagði Pedersen, þegar þau komu að
breiðum læk. Hann ætlaði augljóslega
ekki að gefast upp. Að óreyndu hefði
hún ekki búist við slíku hugrekki hjá
þessum miðaldra, þéttvaxna manni.
Hún blygðaðist sín fyrir eigin rag-
mennsku.
Lindu var farið að svíða í augun. og
henni var orðið afar heitt í þykku peys-
unni sinni. Gufan settist á fötin og þétt-
ist í stóra dropa, sem brátt mundu
þrengja sér gegnum þau.
Pedersen var þegar kominn yfir á
hinn bakkann á sjóðheitum læknum.
Hún taldi í hljóði upp að þremur og
stökk á eftir honum. 1 þetta sinn höfðu
þau þétta, brúna jörð undir fótum. Guði
sé lof!
— Hvar er blágræni flekkurinn
núna? hrópaði hún til að yfirgnæfa
hvæsið i pyttunum allt í kringum þau.
— Beintframundan.
— Drottinn minn! Við komumst ekki
yfir hérna.
— Jú, vissulega. Þetta er smáspölur.
og þarna fyrir handan er skorpan traust.
Svo langt gat hún ekki séð. Hún sá
aðeins, að framundan var jarðvegurinn
gulhvítur með ryðrauðum flekkjum og
allt annað en árennilegur yfirferðar.
Svona hlýtur jörðin að hafa litið út.
þegar hún var í mótun, hugsaði hún. Öll
jarðskorpan eitt hvæsandi helvíti.
— Fylgdu bara fast á eftir mér. Þetta
er ekki eins langt og það sýnist.
Hún hlaut að komast þetta, úr því að
hann hikaði hvergi, þótt hann væri
miklu þyngri og allt annað en lipurlega
vaxinn. Hún elti hann í blindni og
forðaðist að líta alltof mikið i kringum
sig.
Hún neri augun og sá. að nú voru þau
stödd á öðrum hólma með þéttum, brún-
um jarðvegi. Þaðan varð aðeins komist
eftir örmjórri steinbrú áfram inn á hið
eftirsótta svæði.
— Sérðu ekki blágræna litinn þarna
við hinn enda brúarinnar? hrópaði
Pedersen í eyra hennar. Þau stóðu svo
þétt saman, að hún fann lyktina af rak-
vatninu hans, sem blandaðist einkenni-
lega brennisteinsþefnum í vitum hennar.
Linda starði. Hana sveið í augun af
óloftinu.
— Nei.
— Við verðum að fara út á stein-
brúna. Þá sérðu þetta betur. Komdu!
— Nei, nú gefumst við upp! Ég fer
ekki feti lengra, hrópaði hún eins hátt og
hún gat, þvi nú þurftu þau að yfirgnæfa
háværan hvin úr örmjórri sprungu, sem
var rétt hjá þeim.
Ár eftir ár spjó jörðin þessum örmjóa
kraftmikla gufustrók með hvínandi
hávaða upp í loftið. Ótrúlegt um að
hugsa!
— Hvaða vitleysa, sagði Pedersen
sannfærandi. — Þú mátt fara á undan.
ef þér finnst óþægilegt að fá þessa gufu-
kanónu i bakið.
— Og eiga svo eftir að feta sig allt
þetta aftur til baka? Nei. takk, ég held ég
láti það vera.
— Eftir alla þessa fyrirhöfn? Það
væri synd!
Linda. sem alltaf hafði átt bágt með
að gera öðrum á móti skapi, andvarpaði
og byrjaði að feta sig út á steinbrúna.
Svo mjó var brúin, að viða var hún
aðeins ein fótbreidd.
Hún var komin um það bil hálfa leið
yfir. þegar hún stansaði og velti fyrir sér,
hvort hún ætti heldur að reyna að
skríða. Þá fann hún allt í einu tekið um
háls sér aftan frá.
Hún æpti upp yfir sig. reikaði í spori
og reyndi að snúa sér við. Hún rétt náði
að sjá í augu Pedersens, sem nú höfðu
algjörlega glatað barnslegum ákafa
sínum. Úr þeini skein aðeins sigri hrós-
andi illska. 1 hendinni hélt hann á bauk,
og úr honum skvetti hann af miklum
krafti beint framan i hana svo örsnöggt.
að hún náði ekki einu sinni að depla
augunum.
Linda veinaði af sársauka og greip
höndunum fyrir augun. Með naumind-
um náði hún jafnvæginu á brúnni á
nýjan leik, en það mátti engu muna. Og
hún mátti sig ekki hræra, enda sá hún
ekki glóru.
Duftið, sem hann hafði kastað framan
í hana, olli henni sárum, þungum hósta.
Og í gegnum hóstann og gufuhvininn
heyrði hún rödd hans:
— Loksins hef ég fundið þig. Linda
lngesvik. Ég hef leitað þin í þrjú ár.
— Surtur? kveinaði hún.
— Einmitt! En vita skaltu. að Surtur
fremur aldrei morð, ekki með eigin
höndum. Ég hef bara komið því svo
fyrir, að þú hafir enga möguleika á að
komast af. Það er ekki morð. Það er að
leyfa náttúrunni að hafa sinn gang.
Hún heyrði rödd hans fjarlægjast,
þegar hann fetaði sig aftur yfir brúna og
skildi hana eina eftir á þessari örmjóu
fótfestu, sem engin leið var að feta sig
eftir, án þess að geta séð niður fyrir
fæturna.
KLUKKAN var orðin sjö. og Johannes
hafði ráfað inn og út af hótelinu hvað
eftir annað. Næturvörðurinn var farinn
heim, og í stað hans var komin ung
stúlka i móttökuna. Hann sat á bekk úti
fyrir hótelinu. Nokkrir gestanna voru
komnir á fætur og höfðu brugðið sér í
gönguferð, morgunhressir og kátir. Hol-
lendingar, hélt hann.
Hann gekk aftur niður að vatninu. gat
ekki farið neitt lengra frá til þess að
missa ekki af því. ef Linda kæmi út.
Hann heyrði i bíl, sem kom að austan,
en það kom honum ekki við. Hann
heyrði bílhurðinni skellt aftur, og
skömmu síðar heyrðist smellurinn í úti-
dyrum hótelsins. Lögreglufulltrúinn leit
til öryggis eftir því, hvort Linda kæmi út
um leið, en það var ekki að sjá.
Hann var orðinn óþolinmóður.
Snemma á fótum! Ætlaði hún kannski
að lúskrast á fætur síðust allra?
Þegar klukkan átti eftir fimmtán
mínútur i átta, kom herbergisfélagi
Lindu niður í morgunmat. Johannes reis
strax á fætur úr sófanum í móttökusaln-
um.
— Er ungfrú Ingesvik ekki ennþá
vöknuð? spurði hann fljótmæltur, án
þess að gefa sér tíma til að bjóða góðan
dag.
Konan lyfti brúnum í undrun. —
20 Vikan 16. tbl.