Vikan - 16.04.1981, Qupperneq 22

Topp-stál
Köllum við nýja þakefnið frá
VERFORM í Noregi.
Stálið er gleið bárað með
íslegnum hnúðum til að
brióta stóra þakfleti og gera
þá ásjálegri. Efnið hefur
fengið góðar viðtökur
arkitekta sem kærkomin til-
breyting frá hefðbundnum
þakklæðningum. Við sníðum
og beygjum síðan slétt efni í
sama lit á kanta, í
þakrennur, skotrennur o. fl.
Verform
Framleiðir einnig VPT-20
þversnið, kjörið til vegg- og
þakklæðninga. Efnið þekur 1
m og hefur sérstakan vatns-
lás á samskeytum.
Við munum síðar á árinu fá
tæki til að beygja efnið eins
og myndirnar sýna.
Verform
hefur yfir að ráða fullkomn-
ustu og nýjustu vélum plötu-
framleiðenda á Norður-
löndum.
Kaupið
þakefnið hjá
fagmanninum
Overgang veag tfl Uk.
Rartebaslag. kanlronne og
vlndskl I trapesprotil.
EINKAUMBOÐ
BREIÐFJORÐS
JJ BLIKKSMIÐJAI
SICTUNI 7 121 REYKJAVIKÖ 29022 29025
ÞAKSTÁL
BREIÐFJÖRÐ
hafði komið austan frá Námaskarði, svo
mikiðvissi hann þó.
Hálfri klukkustund siðar var hann á
leiðinni austur yfir skarðið í gömlum bíl-
skrjóði. Enginn bíll hafði fengist á leigu,
en ungur tslendingur, sem vann í Kisil-
iðjunni, hafði fengist til að aka honum.
Johannes hafði náð tali af héraðs-
lögreglunni. sem lofaði að senda mann
til hótelsins og sjá svo um, að enginn
gestur færi þaðan, fyrr en Linda væri
fundin. Ennfremur átti að leita að henni
allt umhverfis vatnið i þeirri von, að hún
hefði bara farið i gönguferð.
En Johannes hafði enga trú á þvi.
Maginn i honum herptist saman af
kvíða, og svo fast kreppti hann hnefana,
að hnúarnir hvítnuðu.
Hann mátti ekki til þess hugsa að
verða að snúa aftur til Noregs til þess
eins að segja ættingjum hennar, að hún
hefði látist af slysförum. Hann gat ekki
hugsað sér það!
Ættingjum hennar. . . ?
Linda Ingesvik átti enga ættingja.
enga aðstandendur.
Líklega stóðu skólabörnin henni næst,
en þau voru ekki sem ættingjar eða
vinir. Ekki þýddi að reikna með Arve
Stáhl, hann var úthverfur sjálfbyrg-
ingur, sem Lindu likaði víst ekki alltof
vel við.
Einu vinir hennar voru Ola og Elli-
nor, sem nú höfðu nóg með sig sjálf. Og
svo hann — Johannes. En hann gat víst
naumast talist til vina Lindu Ingesvik.
Sér til hrellingar minntist hann nú
litlu, viðkvæmnislegu verunnar, sem
setið hafði svo örvæntingarfull og ein-
mana á bekk i ókunnu landi og barist við
grátinn, og hann minntist sjálfs sín, þar
sem hann stóð að baki hennar og jós yfir
hana særandi orðum, án þess að skeyta
um einsemd hennar og örvæntingu, án
þess að vilja viðurkenna bágindi
hennar.
Islendingurinn hét Árni og talaði
ágæta skandinavísku. Hann hreif nú Jo-
hannes upp úr dapurlegum hugsunum
sínum.
— Ef þú heldur, að maðurinn hafi
ekið eitthvað hingað með stúlkuna, væri
ekki svo vitlaust að fara inn í Kröflu,
sagði hann. — Kannski hefur varð-
maðurinn séðbilinn.
— Ágætt, svaraði Johannes stuttara-
lega. Hann var í slíku uppnámi, að hann
kom varla upp orði, og hann verkjaði í
höfuðið.
Þeir beygðu af aðalveginum og óku i
átt til Kröfluvirkjunar. Við töpum tima.
hugsaði Johannes örvæntingarfullur. En
þetta virtist það eina rétta, eins og á
stóð.
Nei, varðmaðurinn hafði ekkert séð.
hann hristi höfuðið með afsökunarsvip.
En þegar þeir voru á leiðinni aftur að
bílnum, kallaði hann til þeirra.
— Það voru nokkrir menn frá okkur
22 ViKan 16. tbl.