Vikan - 07.02.1985, Síða 43

AGNES REILLY mótmælti því
hátt og lengi aö húsmóöir hennar
sigldi yfir úthafiö eins og hún var
á sig komin og benti á þaö með
sannri keltneskri áherslu aö 3.
meðgöngumánuöinn væri mest
hætta fyrir verðandi móöur að
missa fóstur. I svaraskyni benti
Emma á að þetta væri bara einn
af þremur vondum kostum, hinir
tveir væru að feröast síðar á meö-
göngutímanum og eiga það á
hættu að fæða bamið kannski á
hafi úti í óveðri, með ámóta skelfi-
legum afleiðingum, eða bíða þar
til bamið væri fætt og leggja þá á
litla skinnið vosbúðina í
siglingunni. Það sem Emma sagöi
þemu sinni ekki var að sir Claude
átti stöðugt yfir höfði sér að verða
fangelsaður vegna vélabragða
óvina sinna — einkum hins fyrir-
litlega Prevost — fyrir að
bregðast skyldu sinni með því að
ráða og hafa í vinnu óvina-
njósnara.
Það var því til Englands sem
Devizes-hjónin sigldu innan viku
frá því að sir Claude sagöi af sér.
Þau sigldu með Sauntress, vel
búinni skútu og stolti Devizes-flot-
ans undir stjórn Harry nokkurs
Vanbrough skipstjóra. Og Agnes
Reilly fór með húsmóður sinni.
Á leiðinni út St. Lawrence fló-
ann sáu þau lítið af ströndinni því
blindbylur byrgði allt skyggni og
Sauntress var tilneydd að fella
önnur segl en framsegl og aftur-
segl og látúnsbjöllur klingdu
háværa viðvörun til allra annarra
þar í grennd. Hinum megin við
breiða ósana, handan við Ný-
fundnaland, rofaöi til og him-
inninn varð ísblár og takmarka-
laus. Öll stög og dúkar, hver
léreftssnepill og timburbútur á
efra þilfari var þakinn fíngerðu
hrími, viðkvæmu eins og knipl-
ingum. Vanbrough skipstjóri pot-
aði fingri í það og hristi höfuðið.
Hans skoðun — sem hann lét oft í
ljós — var sú að ferðin yrði erfið
og hann sendi lafði Devizes rann-
sakandi hornauga.
Vanbrough gaf eiginkonu skips-
eigandans oft homauga, einkan-
lega við matborðið. Emma vissi
vel af laumulegri eftirtekt skip-
stjórans; hún var vön því að á
hana væri glápt því hún var fögur
kona. En þaö var eitthvað í fari
Vanbroughs sem kom henni úr
jafnvægi. Hann var maður undir
meðallagi á hæð en sterklega vax-
inn, með svartan hárbrúsk sem
teygðist niður undan ermunum á
bláum jakkanum hans og óx
þykkur á öllum fingrum. Hár hans
var líka svart, tandurhreint og
vandlega burstað og kembt.
Augun voru dökk og lymskuleg en
þó varð Emma að viðurkenna —
því ósjálfrátt hafði hún ótrú og
óbeit á manninum — að hann væri
tvímælalaust myndarlegur, með
ákveðinn munnsvip, stutt og vel
lagað nef, ágætar tennur og vel
hirtar neglur. Vandinn var að
hann góndi á fallega farþegann í
laumi. Engin kona hefur á móti
því að að henni sé dáðst en það
veldur henni ónotakennd ef
aðdáunin er lymskuleg.
Emma og þerna hennar höfðu
saman káetusamstæðu undir
skutpalli.
Gluggaröðin vissi yfir kjöl-
far skipsins. Þar var einn stór
og annar lítill svefnklefi, ásamt
fata- og baðherbergi, allt upphaf-
lega gert fyrir yfirmanninn og
eiginkonu hans, ef einhver væri.
Vanbrough, eða það réð Emma af
orðumhans, var ókvæntur.
Þriðja kvöldið eftir að þau fóru
frá Kanada reið brotsjór yfir
Sauntress, sló hana af afli eins og
risahnefi, sendi skjálfta um skipið
endilangt og olli því að allt laus-
legt fór af stað — þar meö talið
fólkið. Þegar þetta gerðist voru
farþegarnir í koju og sluppu við
meiðsli en þrír hásetar meiddust
Ola og einn seglamaður kastaðist
af frammastrinu við kippinn og
hvarf fyrir borð, sást aldrei
framar. Áöur en ískaldur, grænn
flaumurinn hafði brotnaö á fram-
þilfari og dreift sér freyðandi
niður yfirfullar rennumar brotn-
aði næsta alda á skipinu.
Og þannig hélt það linnulaust
áfram í tvo daga og tvær nætur.
EMMA ÞOLDI bærilega óþægind-
in af óveðrinu; því var öðruvísi
varið um Agnesi Reilly. Þótt
sterkbyggða írska konan væri vel
af guði gerð var hún ekki gædd
eiginleikum góðra sjómanna og
hélt sig lengst af í koju. Skipsþjón-
arnir færðu Emmu snarl sem þeir
tíndu saman. Hún borðaði í koj-
unni sinni, hélt sér með annarri
hendi í háa hliðina og skóflaði upp
volgri súpunni, kássunni eða
ámóta með hinni hendinni. Annaö
kvöldið sem óveðrið varði — og
Agnes Reilly hafði einskis neytt
frá því að það skall á — hafði
Emma svo miklar áhyggjur af
heilsu þernu sinnar aö hún fann
sig knúna til að hvetja hana til að
borða. Því var það að hún staul-
aöist af stað með kássu í skál og
studdi sig alla leið yfir í káetu
eldri konunnar.
„Reilly, ertu vakandi? Ég kom
með mat handa bér. ”
Hálfkæfð rödd undan teppi gerði
henni ljóst að þeman hafði enga
löngun í mat og kærði sig yfirleitt
ekki um neitt annað en tafarlaust
óminni.
„Láttu ekki eins og kjáni,
Reilly. Hertu þig upp, kona.
Héma,” sagði hún, þreif burt
teppið svo Agnes Reilly kom í ljós
í krumpuöum undirkjól, hárið ein
flókabenda og rjótt litaraftið, sem
henni var eiginlegt, náhvítt.
„Sestu upp og ég skal hjálpa þér. ”
Ákveðni húsmóður hennar knúði
hart leikna konuna til að gera eins
og henni var sagt. Reilly settist
upp við koddann sinn og með
mörgum grettum og yfirlýsingum
um ógleöi og viðbjóð leyfði hún
svolitlu af kássunni aö sleppa inn
fyrirvarir sínar.
„Þarna séröu,” tilkynnti
Emma. „I rauninni varstu svöng
allan tímann. Sjóveiki er eiginlega
ekki annað en hugarástand eða
þaöhefurmér ævinlega. . . ”
Og þá —gerðist það!
Þungar, háttfastar dýfur og
velta skipsins tapaði taktinum er
það kastaðist ofboöslega til.
Emma missti fótanna, barst eftir
endilangri káetunni og lenti utan í
framstæðu skjólborði af svo miklu
afli aö rifin þrýstust inn. Hún
veinaði af kvölum og æpti enn
þegar önnur fjallhá alda greip
Sauntress og kastaði henni aftur
til. Þegar Emma valt til baka
kastaðist hún í hinn enda káet-
unnar og lá þar þögul í hnipri.
Þetta hafði gerst á skemmri
tíma en svo að Agnes Reilly næði
að skreiöast upp úr fleti sínu. Nú
þaut hún til húsmóður sinnar, búin
aö gleyma lasleikanum. Rétt þar
hjá sem Emma lá var hringur í
veggnum. Irska konan hélt fast í
hann sér til stuðnings, sneri kon-
unni við og hrópaöi upp yfir sig af
skelfingu er hún sá skærrauðan
blóðtaum drjúpa niður frá munn-
vikinu. Blóð flekkaði sömuleiðis
vinstri helming náttserksins frá
handarkrika niður að mitti. Agnes
Reilly kjökraði og bað, viti sínu
fjær af áhyggjum, reif í þunnt
efnið til að skoða meiðsli hús-
móður sinnar og stundi af örvænt-
ingu er hún sá ljót meiöslin á
vinstri hlið hennar rétt undir
brjóstinu, þar sem hvítir endar
tveggja brotinna rifbeina stóðu út
úr gapandi rauðu holdinu.
Hvað átti að gera? Einhent gat
hún ekki mikið meira en haldiö
fast í meðvitundarlausa húsmóður
sína og vamað því að hún kast-
aðist aftur og fram um klefann líkt
og brotin brúða. Það var ógerlegt
að bera hana að fletinu og hag-
ræða henni þar. Hún varð að
sækja hjálp. Hringurinn gerði
henni það kleift. Hún reif æðislega
í pilsið á serknum sínum, vafði
grófu efninu í nokkurs konar reipi,
festi annan endann um grannt
mitti fórnarlambsins og hinn í
hringinn. Að svo búnu klóraði
írska konan sig út úr klefanum í
leitaðhjálp.
ÍMYNDIRNAR breyttust eftir
styrkleika þjáninganna sem juk-
ust og rénuðu með minnstu hreyf-
ingu. Þegar verst lét var hún aftur
komin í óbyggðirnar með veiði-
manninum og málaðir rauðskinn-
ar á hælum þeim. Einu sinni náðu
þeir henni og fóru hroðalega með
hana. Við það tækifæri voru kval-
irnar svo ofboðslegar að hún náði
næstum því meðvitund og settist
upp en sá ókunnuga konu meö
græn augu sem hvatti hana blíð-
lega til að liggja kyrr og hafa ekki
áhyggjur — blíðleg áminning sem
einhvern veginn dró úr kvölunum
og leyfði henni að svífa aftur inn í
blessað óminniö.
I önnur skipti, þegar viss dofi
náöi yfirhöndinni, lá hún í örmum
elskhuga síns og það var alltaf
Nathan. Jafnvel þegar þau lágu
saman nakin í birkibarkarkanó,
sem rak undir stjömunum, var
hann enn Nathan. I lokrekkju
hennar í bústaðnum í Quebec var
það enn Nathan sem færði hana í
hæðir ótrúlegrar sælu. Þegar hún
horfði fyrst á stórkostlega fegurð
nakins manns úr sefinu í hinum
fjarlæga garði við Flaxham var
það Nathan sem sýndi sig leynd-
um augum hennar.
Smám saman dró úr sársauk-
anum og hún tók að bera kennsl á
konuna sem óþreytandi vakti yfir
henni dag og nótt. Hún gerði sér
líka grein fyrir því að skipið
hreyfðist ekki jafnhræðilega; nú
mggaði það bara blíðlega fram og
aftur viö letilegt brakið í timbrinu
sem lét furðu notalega í eyrum.
Dag nokkum vaknaði hún upp
við annað andlit sem komið var
við hliö vökukonunnar hjá
henni. . .
„Elsku litla Emma, hvernig
líður þér?”
„Mér líður miklu betur, herra,
þakka þér fyrir.” Hún fann hönd
eiginmanns síns lykjast um sína.
„Rifin gróa ágætlega, sagði
læknirinn í morgun,” skaut Agnes
Reilly að, „og þaö er vissulega
blessun. En betra fylgir.” Hún
brosti niður til Emmu.
„Það er allt í lagi með barnið
þitt, Emma,” sagði sir Claude.
6. tbl. Vifcan 43