Vikan - 07.02.1985, Blaðsíða 46

ms Framhaldssaga
kemur tími Pax Americana einn
góðan veðurdag en ég hef ekki trú
áaðéglifiþað.”
„En það skýrir ekki hvemig á
því stendur að þú ert oröinn skip-
stjórnarmaður á Devizes-kaup-
skipi, Grant skipstjóri,” sagöi
Emma, fann sér til skelfingar,
þegar hún bar fram spurninguna,
heitan tilfinningaroða renna frá
hálsi og upp í vanga. Hann hlaut
að taka eftir því.
Dásamleg blá augun beindust
að henni. „Fyrir það, lafði mín,
verð ég að þakka krafti og dug
De vizes-útgerðarfyrirtækisins, ’ ’
sagði hann. „Um leiö og átökum
lauk kom eiginmaður þinn upp
skrifstofum í Boston, New York og
öðrum helstu hafnarborgum á
austurströndinni.”
Sir Claude braut valhnetu með
háum smelli. „Ha! Sveltur
sitjandi kráka en fljúgandi fær,”
kunngjörði hann með svolítilli
sjálfumgleði. „Ég hugsaði um
allar freigátur sjóhersins sem
verið var að gera upp, alla þessa
góðu, atvinnulausu foringja sem
margir hverjir — eins og ágætur
vinur okkar hérna — höfðu fengið
fyrstu reynslu sína í sjóher okkar.
George lávarður, þú getur sagt
félögum þínum í þinginu að ég sé
að smíða skip svo hratt sem hægt
er því ég hef mikla trú á að þetta
land verði stórveldi í viðskiptum í
framtíðinni. Ég fínkembi öll
heimshorn til að finna réttu menn-
ina til að stýra þessum skipum,
þar af leiðir Grant skipstjóra.”
Hann ljómaði framan í þann síðar-
nefnda, braut valhnetu og skolaði
henni niður með vænum sopa af
portvíni.
„Ákaflega virðingarvert,
herra,” fannst Delavere.
„Eg verð aö játa að samningur-.
inn sem Devizes-skipafélagið
bauð mér var afar freistandi,”
sagði Grant, „og ég var ákaflega
glaður aðtaka honum.”
Hann leit ekki til Emmu þegar
hann gerði þessa athugasemd en
hún greip hana á lofti og velti
henni fram og aftur fyrir sér. Var í
henni fólginn leyndur boðskapur
til hennar? Var Nathan að segja
henni (ó, hvílíkt undur!) að það
hefði verið kosturinn á að hitta
hana aftur sem honum hefði þótt
freistandi?
Klukkan á arinhillunni sló.
Köldverðinum var næstum lokið.
Brátt risi hún á fætur og skildi
karlmennina eftir með portvínið
og valhneturnar. Þangað til var
hápunkturinn að nálgast fyrir
manninn sem hún unni. Reynslu-
stundin. Hún lokaði augunum og
bað stutta bæn um að hann brygð-
ist henni ekki. . .
„Á! Kemur Reilly með fylgdar-
liði,” kunngjörði sir Claude.
„Fylgdarlið ungrar stúlku sem
mér veitist sá heiður að kynna
fyrir ykkur, herrar mínir.”
Emma flýtti sér að taka vínglas-
ið sitt og bera það að vörunum,
ekki til að slökkva þorsta sinn
heldur til að fela sig á bak við það
og horfa yfir barminn á hvemig
Nathan Grant yrði við þegar hann
sæi eftirmynd sína horfa upp til
sín úr vöggunni sem fóstrurnar
tvær báru á milli sín.
Devizes naut hlutverksins og
gerði mikið úr því að kynna ung-
barnið formlega fyrir George
Delavere lávarði. Sá tók undir
glettni húsráðanda með því að
standa á fætur og styðja sig viö
göngustafina tvo sem hölluðust
upp að stólnum hans, hneigja sig
djúpt, taka upp smáa hönd og
kyssa á hana. Þar sem Nathan sat
gegnt George lávarði við borðið
vissi Emma að hann gæti ekki séð
öllu meira af barninu en litlu
höndina enn sem komið var.
„Yðar tryggur þjónn, ungfrú,”
tónaði Delavere.
Agnes Reilly andvarpaði af ein-
skærri ánægju.
„Frábært, frábært! ” hrópaði sir
Claude upp yfir sig. „Jæja, farið
nú þarna megin með barnið, stúlk-
ur. Grant skipstjóri, ég bið þig,
rístu á fætur svo ungfrú Annabel
geti fagnað þér!”
FJANDINN hirði hann — fari
hann andskotans til! ”
Lafði Devizes þeytti satínskón-
um sínum eftir endilöngu ljósbláu
og silfurlitu svefnherbergi sínu.
Hann lenti á Dresden-postulíns-
styttu af hjarðmey sem stóð á
arinhillunni og hún brotnaði í þús-
und mola á gólfflísunum.
Emmu rann undir eins bræðin
— því hún unni litlu hjarömeynni
sem eiginmaður hennar hafði gef-
ið henni. Hún þaut yfir herbergið,
kraup og reyndi að setja saman
tvö stærstu brotin en jafnvel þau
féllu engan veginn saman. Hvað
sem öðru leið skulfu hendur henn-
ar svo mjög og augu hennar voru
svo full af tárum að hún sá ekki tU.
Hún settist á hækjur sér og var
gagntekin af örvæntingu.
„ö, Nathan, Nathan!” hvíslaði
hún. „Hvernig gastu verið svona
blindur, svona heimskur?” Og svo
gerði önnur hugsun vart við sig.
„Var þetta bara karlmannleg
heimska og tepruskapur? Varstu
svo gramur að standa augliti til
auglitis við raunveruleikann, vesl-
ings lasna gamla manninn minn,
að þú lést sem þú sæir ekki að
Annabel getur ekki verið annars
barnen þitt?”
Aftur, hvað eftir annað, rifjaöi
hún upp atvikið í borðstofunni:
Nathan Grant stóð hjárænulegur
við vögguna þegar fóstrurnar
sýndu honum telpuna; hann fór
augljóslega hjá sér að þurfa að
finna réttu gullhamrana; óbeitin
var auðsæ þegar hann tók hikandi
um litlu fingurna; fylltist skelf-
ingu þegar Agnes Reilly lagði til
að hann héldi sem snöggvast á
barninu.. .
„Ég þakka fyrir, frú, en nei! Ég
er ekki — hérna — kunnugur
hvernig fara á með ungbörn og ég
er hræddur um að ég missi hana
kannski.”
Og aftur þegar Reilly (og hún
hlaut að hafa tekið eftir svipnum
með þeim og áttað sig á að Nathan
væri faðir Annabel) spurði hann
glettnislega hvort honum fyndist
barnið ekki líkt móður sinni. . .
„Ef satt skal segja, frú, sýnist
mér öll börn vera áþekk.”
„Öll böm áþekk — ég er hrædd-
ur um að ég missi hana! Heilögu
guðir! Maðurinn er skrímsli!”
hrópaði Emma, baröi litlu hnefun-
um í trégólfið.
Eftir þetta hafði hún skilið þá
eftir við portvínsdrykkju og hnet-
ur og boðið þeim öllum góöa nótt.
Nathan Grant var orðinn of seinn í
Bristolvagninn sem flytti hann í
nýja skipið sem hann átti að stýra
og hafði fengið svefnherbergi á
fjórðu hæð. Fyrir hálftíma hafði
Emma heyrt fótatak hans og
þjónsins sem vísaði honum veg.
Hún hafði heyrt hann ganga upp
stigann, fram hjá dyrunum og að
herbergi hennar og upp á næstu
hæð. Hjarta hennar tók kipp við
hljóðið og nálægð hans.
Einn kostur af öðrum kom henni
í hug uns hún valdi loks þann sem
henni þótti álitlegastur. Allt var í
besta lagi. Nathan hafði komið
öllu þessu í kring til að hitta hana
aftur. Hann hafði leitað eftir og
fengið stöðu hjá Devizes-flotanum
til þess að komast til Englands og
gerast aftur elskhugi hennar. Af-
gangurinn — hlédrægni hans við
kvöldverðarborðið, hirðuleysis-
leg afneitun hans á dóttur sinm
— réðst af nauðsynlegri gætni. Já,
þannig var það!
Gleði og seytlandi eftirvænting
blossaði upp í Emmu, hún stökk á
fætur og þerraði augun.
Hvað nú? Nú, það lá í augum
uppi að gætinn og tillitssamur
elskhugi hennar hlaut að hafa
komist að því hvar svefnherbergi
hennar var, auövitaö ekki með svo
ósvífnum aðferðum að múta þjón-
inum sem vísaði honum upp — það
kæmi ekki að öðru haldi en því aö
samband þeirra yrði básúnað í
öllum herbergjum þjónustufólks í
Bath, Bristol og London. Nei,
Nathan — herkænn sjómaður og
snjall skipstjóri — fyndi hana án
þess að úr yrði hneyksli. Hún
þurfti ekki annað en bíða þolin-
móð; elskhugi hennar kæmi til
hennar. Hann hlaut að hafa komið
því svo fyrir þessa nótt. Þegar hún
hugsaði meira um fýrirætlanir
hans sá hún betur hvað þær voru
snjallar: Hvemig hann hafði dreg-
ið á langinn samtalið við eigin-
mann hennar svo sir Claude
neyddist til að bjóða honum til
kvöldverðar og valda því þannig
að hann missti af Bristol-vagnin-
um og svo framvegis...
Hann var að koma til hennar.
Hún varð að gera sig fallega fyrir
hann!
Það var orðið of seint að kalla á
Reilly og kveðja til þjóna að útbúa
bað. Hvað sem öðru leið hafði hún
sent Reilly burt í vonsku þegar
konan, sem sá að eitthvað hafði
komið húsmóður hennar úr jafn-
vægi, bauö henni eins og venju-
lega blíðulæti handa, vara og
augna en Emma vildi enga hugg-
un og afþakkaði stutt í spuna. Nei,
Reilly var kannski traustasti
bandamaður hennar en það var
best að hún væri hvergi nærri eins
og á stóð. Lafði Devizes gat sjálf
séð um að snyrta sig.
Hún hneppti frá sér bolnum,
leysti silkibandið undir brjóstun-
um og lét kvöldkjólinn með háa
mittinu falla hvíslandi að fótum
sér. Efnið var svo þunnt að fín-
gerðustu undirföt hefðu verið auð-
sæ í gegnum það. Hún var allsnak-
in undir kjólnum nema hvað hún
var í bleikum silkisokkum sem
voru teknir saman um hnén.
Emma stóð fyrir framan spegil
og skoðaði sig með gagnrýnum
augum — sá að harla fáu var
ábótavant.
Barnsburður hafði auðgað lík-
ama hennar fremur en hitt. Án
þess að hún hefði nokkuð þykknað
um mitti og kvið voru brjóstin
kannski örlítið fyllri og hreint ekki
verri fyrir það og þau höföu engu
glatað af lögun sinni og stinnleika.
Annabel litla hafði verið vanin af
brjósti fyrir mánuði og einu um-
merkin um iðju hennar voru að
geirvörturnar höfðu stækkað svo-
lítið og dökknað.
Hvað örum hennar viðvék hafði
skurðurinn á öxlinni gróið fallega
og örið var ekki öllu meira en
46 Vlkan 6. tbl.