Vikan - 30.01.1986, Blaðsíða 14

N »....
aftur, ég og Jakob, með þessa margfrægu plötu
sem hefur setið á hakanum meðan síðasta Stuð-
mannaprójektið stóð yfir. Við byrjuðum á þessari
plötu í vor og tókum þá upp fullt af lögum með
þeim Skúla Sverrissyni bassaleikara og Sigtryggi
trommuleikara í Kuklinu. Eftir Stuðmannatúrinn í
sumar hlustuðum við svo á upptökurnar og vorum
sammála um að ýmislegt þyrfti að laga. En það
hefur ekki orðið af því af neinni alvöru fyrr en
núna."
Hvers konar músík er þetta?
,,Ja, það er erfitt að skilgreina hana; við eigum
lika eftir að láta hana þróast töluvert. En þetta er
fjör og sprell, vona ég; við notum mikið hljóðgervla
en auðvitað þessi ,,basic" hljóðfæri líka. Endanleg
útkoma ræðst náttúrlega ekki fyrr en í stúdíóinu.
Hljóðver Stuðmanna gefur svo mikla möguleika
núorðið. Það er kominn nýr mixer og ný upptöku-
vél sem gerir meðal annars kleift að setja hljóðrás
inn á bíómyndir; það er einsdæmi á islandi og ég
held það séu fá stúdíó i Evrópu sem geta þetta.
Það er virkilega gaman að vinna þarna núna; það
er búið að mála allt I skærum og björtum litum svo
þetta er eiginlega eins og dúkkuhús. Gamla Grett-
isgatið var allt I gömlum og hlýjum litum — hippa-
litunum — svo maður var alveg að sofna eftir að
hafa unnið þar i fjóra tíma!"
Já, nú ert þú orðin opinber Stuðmaður. Er
það mikið stuð?
,,Æðislega! Alveg meiri háttar! Þetta er svo
hresst lið og bráðvel gefið! Þessir strákar eru líka
svo frjóir og uppbyggjandi; þeir eru eiginlega ofur-
hugar og ráðast hiklaust I það sem aðrir myndu
aldrei leggja I. Þeir taka sénsa og vinna mikið. Það
er aldrei stoppað og það er mér mjög að skapi."
Ertu mikill vinnuþjarkur?
,,Hvort ég er. Það fer alveg með mig ef það er
ekki alltaf allt í fúllsving. Ef ég hef ekkert að gera
verð ég að gera svo vel að finna eitthvað upp; ann-
ars líður mér ekki vel. Best fellur mér að vinna undir
mikilli pressu."
Nú ertu eini kvenmaðurinn innan um sex Stuð-
karlmenn en varst áður í kvennahljómsveitinni
Grýlunum. Eru þetta viðbrigði?
,,i sjálfu sér ekki. Ég hafði náttúrlega verið i ein
tómum karlaforhollum áður en Grýlurnar voru
stofnaðar svo ég hef reynsluna. Grýlurnar voru
reyndar allt, allt öðruvísi en nokkuð annað sem ég
hef tekið þátt í. Við þekktumst ekki neitt; ein kom
frá Sauðárkróki, önnur af Eyrarbakka, ég ofan af
Kjalarnesi, svo þetta var óttalegt sveitalið sem kom
þarna saman. Ég var sú eina sem ekki var alger ný-
liði svo ég varð eins konar mamma hópsins en í
raun og veru kunnum við alls ekki neitt, þekktum
litið á bransann og svo framvegis. Við þurftum að
berjast einhver lifandis býsn til þess að koma okkur í
sæmilegt form en urðum strax helvíti vinsælar svo
þetta tók oft á taugarnar. Sambandið var alltaf
mjög náið; við héldum stöðuga fundi þar sem allt
var tekið fyrir, við öskruðum hver á aðra og létum
öllum illum látum en féllumst svo I faðma á eftir.
Þetta var æðislega skemmtilegt en svo flosnaði
bandið upp og ég er ekkert viss um að ég myndi
fíla það núna að vera í svona kvennahljómsveit.
Maður reynir að þróast áfram og auðvitað skiptir
það engu máli hvað er undir fólki; bara ef það getur
unnið saman og haft gaman af. Það er eins og
margar þessara kvenfrelsiskvenna vanmeti sjálfar
sig og vilji hreinlega ekki þróast inn i samfélagið;
þær eru enn að hamra á þvi að konur eigi að vera
út af fyrir sig og halda saman. Ég er ekki inni á þvi
en hitt er svo annað mál að min leið er kannski svo-
litið skrýtin; nú er ég jú komin inn i tíu manna karla-
forholl og fæ að njóta min fullkomlega. Svo vinn
ég mikið sjálfstætt — og meðJakobi."
Hvernig liturðu á Grýlurnar núna? Ertu ánægð
með það sem þið voruð að gera?
,,Já, það held ég ég geti alveg sagt. Ég er ánægð
með plötuna okkar, Mávastellið; það er hressileg
og fjölbreytt plata; ekkert verið að binda sig á einni
línu heldur allt látið vaða. Á sinum tíma hefði ég
alveg viljað halda áfram og við reyndum að finna
nýjan bassaleikara eftir að Herdis hætti en það
gekk einhvern veginn ekki. Þetta var orðinn svo
samstilltur hópur að það var enginn leikur fyrir
utanaðkomandi stelpu að koma inn i hann; á
endanum gáfumst við bara upp og ég fór til
Ameríku. En ég stend ekkert i þvi að sakna ein-
hvers; lít heldur fram á við. Við höldum líka hópinn
enn í dag og hittumst til dæmis um daginn,
mæðurnar. Nú erum við allar orðnar mæður og
þetta var ansi krúttilegt."
Þú talaðir um fjölbreytnina á Mávastellinu. Ertu
kannski lítið fyrir að binda þig við eina tónlistar-
stefnu?
,,Ég vil ekki sjá það! Ég flengist út um allt í tón-
listinni; það fer bara eftir þvi hvernig skapi ég er í
hvað ég fæst við á hverjum tima og skapið er voða-
lega mikið upp og niður. Stundum fæ ég ógeð á
allri dægurtónlist og hlusta helst ekki á neitt nema
indversk þjóðlög eða Hawaii-músik; svo verð ég
hundleið á því fyrr en varir. Sem betur fer eru
,,Maður reynir að þróast áfram og
auðvitað skiptir það engu máli
hvað er undir fólki; bara ef það
getur unnið saman og haft gaman
af."
Stuðmenn ofsalega fjölbreytt band; ég gæti ekki
hugsað mér að vera i hljómsveit sem rígbindur sig
við afmarkaða stefnu. Maður kæmi kannski með
lag og fengi svarið: Nei, nú erum við komin út i
þetta og þetta og það gengur ekki: þú manst að við
ákváðum að vera á hinni línunni."
Þrátt fyrir fjölbreytnina - er engin ein tegund
tónlistar sem þér finnst eiga betur við þig en aðrar?
,,Ja, þú meinar það. . . " Ragnhildur hugsaði
sig stundarkorn um. ,,Sko, minir uppáhaldstónlist-
armenn eru fólk á við Laurie Anderson, Peter
Gabriel, Talking Heads, Brian Eno og þetta lið allt
sem fæst eiginlega við það sem maður getur kallað
tónlistarvísindi. Það er verið að pæla i alls konar
tilraunum, blanda dýrahljóðum inn i músikina og
svo framvegis. Eg finn mig svolitið i þessu. En fjöl-
breytnin er númer eitt, tvö og þrjú hjá mér. Ég á
eftir að prófa svo margt; fyrir utan tímabilið með
Grýlunum þá hef ég svo til eingöngu verið i því að
syngja lög eftir aðra en sjálfa mig."
Varstu ekkert farin að semja áður en Grýlurnar
urðu til?
„Ekkert að ráði. Ég var farin að fikta svolítið við
þetta þegar ég var í Brunaliðinu en þær tónsmíðar
þóttu nú heldur tónlistarskólalegar. Menn voru i
þvi að spyrja mig hvort ég vildi ekki bara sækja um
vinnu i Þursaflokknum — eins og það væri eitthvað
niðrandi. Ég hafði mig þess vegna ekki mikið í
frammi; en spilaði þess meira fyrir Dóru vinkonu
mína."
Ragnhildur þagnaði litla hrið og drakk súkkulaði
með rjóma. Svo hélt hún áfram: ,,Já, ég rokka
,,Stundum fæ ég ógeð á allri
dægurtónlist og hlusta helst ekki
á neitt nema indversk þjóðlög eða
Hawaii-músík, svo verð ég hund-
leið á því fyrr en varir."
sem sagt til I músíkinni frá ári til árs og viku til viku
liggur mér við að segja. Eina vikuna dettur mér i
hug að soul-tónlist sé heila málið; nú ætla ég sko
að búa til svona funky-músík og svo er ég i þvi vik-
um saman að prógrammera trommuheila og gera
allt klárt og svo allt i einu Æi nei! Ég er þannig
voðalega stefnulaus og rótlaus og fila það ágæt-
lega."
Hvernig tónlist ertu mest fyrir núna?
,,Það er reyndar soul-tónlistin eða á ég bara aó
segja negratónlist. Ég er búin að vera nokkuð lengi
á kafi i henni. Úti i Los Angeles fórum við Jakob
einu sinni á negramessu og þá opinberaðist mér
hvaðan öll þessi músik er sprottin sem við köllum
rythm & blues, rokk eða funk. Beint úr negrakirkj-
unum, auðvitað, hvar reyndar helstu spámenn nú-
timatónlistar hafa alist upp. Þetta var meiri háttar
upplifun og ég var farin að hágrenja undir lokin.
Það voru þúsund manns i kirkjunni, stór kór og
hljómsveit uppi við altarið og presturinn söng og
fólkið tók undir. Rétt fyrir aftan mig v'ar eldgamall
negri með þessa yndislegu bassarödd; messu-
gestirnir voru flestir með tambúrinur eða maracas
og tóku þátt i messunni af lifi og sál. Allir voru
ofsalega finir og við Jakob vorum áreiðanlega.einu
hvitu mennirnir á svæðinu. i miðri messunni varð
mér allt i einu hugsað heim til islands; til þessara
fallegu og hátiðlegu en alveg hundleiðinlegu sálma
okkar. Messurnar hér taka ekki nema þrjú korter til
klukkutíma en manni finnst þær standa i fimm tima
eða meira. Eftir negramessuna i Los Angeles var
ég svo upphafin að mér fannst ég ganga á loft-
púðum lengi á eftir. Ég held að negrarnir fíli tónlist-
ina meira en við; áhrifin eru dýpri. Ég hef lika oft
óskað mér þess að vera stór og feit og svört og
geta sungið eins og þessar negrakerlingar. Þær fá
sko ekki hnúta á raddböndin við 35 ára aldur eins
og er svo algengt með hvita söngvara - þær eru
bara músikantar í eðli sinu eins og svart fólk virðist
vera i töluvert rikari mæli en við. . .
Og er það þá framtíðin, negratónlistin?
,,Það veit ég nú ekki. Ég hugsa yfirleitt litið um
framtiðina, skipulegg oftast ekki nema svona viku
fram I timann. Ætli ég láti hverri viku ekki nægja
sina þjáningu. En auðvitað hef ég einhver fram-
tiðarplön í undirmeðvitundinni — það er þá helst
að reyna að bæta mig ennþá frekar, verða betri og
betri tónlistarmaður. Það er gaman að geta haft
vinnuna að áhugamáli og áhugamálið að vinnu. Og
hvað sem öðru liður þá held ég að maður geti varla
versnað, maður hlýtur smátt og smátt að komast
lengra ef maður heldur sig við efnið. Framtíðin hjá
mér felst einkum i þvi að læra að syngja og spila og
semja og vera góð við dóttur mina."
14 Vikan 5. tbl.