Vikan - 30.01.1986, Blaðsíða 23

starfað. Finnst þér þaö skemmtilegra en aö
starfa niöri á Skúlagötu?
,,Já, mér finnst það að minnsta kosti eins og er.
Það er miklu léttara yfir öllu hér, mcnn taka sig ekki
beinlínis hátíðlega og andinn er góður. Starfið niðri á
Skúlagötu gat stundum orðið svolítið þunglamalegt
þó þar hafi vissulega verið mjög gaman líka. Ég á
heldur ekki von á öðru en að ég verði leiður á þessu
þegar fram líða stundir; ég er nú þegar farinn að
sakna lcikritanna dálítið; það var mjög skemmtilegt
að taka þau upp. Eins eru sinfóníuupptökur mjög
ánægjulegar. Vinnubrögðin hér eru náttúrlega svip-
uð frá degi til dags og fjölbreytnin er ekki mikil. Það
sem bjargar manni frá því að verða þreyttur á þessu cr
að keyrslan ersvo mikil.”
— Eru beinar útsendingar meira aö þínu
skapi en nosturslegar upptökur?
,,}á, það má segja það, að minnsta kosti eins og er.
Maður fær alltaf svolítinn fiðring í magann þegar
beina útsendingin byrjar — maður getur ekki spólað
til baka og tekið hlutina upp aftur þó eitthvað fari í
handaskolum. Stundum vildi ég þó næstum óska
þess. . .”
— Manstu eftir einhverjum sérstaklega
slæmum mistökum sem þú hefur gert í
beinni útsendingu?
Georg hugsar sig lengi um.
,,Nei,” segir hann loks, ,,ég man ekki eftir neinu
sérstöku.”
— Þú gerir kannski aldrei mistök?
,,Nei! Eigum við ekki bara að hafa það þannig? En
ég kalla það ekki mistök þó maður setji vitlaust lag á
eða stilli á vitlausan hraða, það er bara mannlegt og
ég hef meira að segja tekið eftir því að hlustendum
þykir svoleiðis lagað bara heimilislegt. Fólk virðist
kunna vel við svona smámistök, þó ekki sé þar með
sagt að við förum að gera þetta viljandi! En allir eru
mannlegir og það er ágætt að vera minntur á það.
Það er farið að styttast í að rás tvö hefji aftur út-
sendingar, annar tæknimaður er kominn á vettvang
til þess að taka upp eitthvert lítilræði og ýmsir eiga
erindi við Georg. Hann leikur á als oddi eins og
endranær. Ég spyr hann hvort hann haldi að hann sé
þegar kominn á rétta hillu í lífinu, hvort hann sé bú-
inn að finna sér framtíðarstarfið.
,Já, svo sannarlega,” segir hann af sannfæringar-
krafti. ,,Ég get ekki ímyndað mér annað en að ég
verði við takkana þangað til mér verður ekið upp á
Droplaugarstaði.”
Síðan bætir hann brosandi:
,,Svo spila ég með útvarpsbandinu á árshátíð-
um. . .”
,,Já. . ef ég fcngi svona þrjú hundruð þúsund á
mánuði — minnst! En í alvöru talað þá myndi ég
hugsa mig vcl um. F.g er búinn að vera svo lengi hjá
útvarpinu, hátt á áttunda ár — sumum finnst það
kannski ekki langur tími en mér finnst það! Og mað-
ur er farinn að bera ákvcðnar taugar til stofnunarinn-
ar.”
— Svo kaupið er ekki allt?
,,Nei, kaupið er ekki allt. Og ég á líka eftir að sjá
rcksturinn hjá þessum frelsispostulum — sjá þá skapa
sömu aðstöðu og sama frjálsræði og þrátt fyrir allt cr
við lýði hér innan veggja. Frjálsræðið er nefnilega
mjög mikið — hér getur maður gert og sagt hvað sem
er ef maður hcldur sig bara innan almcnnra velsæm-
ismarka, hver svo sem þau eru. . . ”
— Mér heyrist þú ekki hafa mikla trú á
,,frjálsu útvarpi”.
..Þctta á auðvitað allt saman eftir að koma í Ijós en
fyrirfram hleyp ég ckkcrt upp til handa og fóta. Það
verður sama hvað þcir reyna, þessir karlar. þcir munu
aldrei komast með tærnar þar sem Ríkisútvarpið hcf-
ur hælana.”
— Þú hefur veriö aöaltæknimaöur rásar
tvö mestallan þann tíma sem hún hefur