Vikan - 30.01.1986, Blaðsíða 47

„Jú, þau heita Baker."
Morguninn eftir hófst leitin að erfðaskránni. Við höfðum komiö til Crab-
treeseturs nóttina áður. Bakerhjónin höfðu fengiö skeyti frá ungfrú Marsh og
voru því viðbúin komu okkar. Þau voru vingjarnlegasta fólk. Maöurinn var rýr
eins og hann hefði þornaö upp en kona hans var að minnsta kosti tvibreiö.
Við vorum þreyttir eftir ferðina og gengum því til náða strax að loknum kvöld-
verði sem samanstóö af grilluöum kjúklingi, eplaböku og Devonskírisosti.
Um morguninn fengum við vel útilátinn morgunmat og að honum loknum
héldum við inn í lítiö, panelklaett herbergi. Þetta hafði verið vinnuherbergi og
dagstofa hr. Marsh. Við einn vegginn stóð griöarmikiö skatthol sem reyndist
fullt af snyrtilega röðuðum og flokkuðum papplrum. Skammt þar frá stóð
leöurklæddur hægindastóll sem bar þess greinileg merki að hafa verið uppá-
haldshvildarstaður eiganda síns. Beint á móti stólnum stóð stór sófi og
gluggakisturnar voru búnar sessum úr sams konar áklæði og var á sófanum.
„Ágætt, kæri vinur," sagði Poirot um leið og hann kveikti sér í einni af litlu
sígarettunum sem hann reykti gjarnan. „Nú verðum við að gera hernaðar-
áætlun. Ég hef þegar farið i könnunarleiöangur um húsið og þess vegna er ég
nokkurn veginn sannfæröur um að lausnina á vandamálinu er að finna í þessu
herbergi. Viö verðum að skoða öll skjöli í skrifborðinu. Ég hef að vísu litla trú
á að erföaskrána sé þar að finna en hins vegar gæti leynst þar einhver vís-
bending um hvar hana er að finna. En fyrst verðum við að fá ýmsar upplýs-
ingar. Hringdu bjöllunni."
Ég hringdi. Meöan við biðum eftir að bjöllunni væri svaraö stóð Poirot upp,
gekk um gólf og kinkaöi kolli í viðurkenningarskyni.
„Hr. Marsh var greinilega mjög skipulagður maður. Sérðu hversu vel öllum
skjölum er raðað og síöan er lykillinn að hverri skúffu merktur með spjaldi úr
fllabeini? Sömu sögu er að segja af lyklinum aö skápnum þarna á veggnum
sem postuliniö er geymt I. Sérðu hversu vel postullninu er raðað? Þvlllkur
munur. Hér er ekkert sem særir. . ." Poirot þagnaöi skyndilega um leiö og
honum varö litið á lykilinn að skattholinu sjálfu. Hann var merktur með Ijótu,
skltugu umslagi. Poirot hnyklaöi brýrnar og tók hann úr skránni. Á umslagiö
var skrifað „lykillinn að skattholinu". Rithöndin var subbuleg, mjög óllk rit-
höndinni á hinum merkingunum.
„Hér er eitthvað öðruvisi en þaö á aö vera," sagði Poirot. „Ég gæti
næstum svarið aö þetta sé ekki handarverk hr. Marsh. En hver annar gæti
hafa gert þetta. Ungfrú Marsh? Varla. Hún er, ef mér skjátlast ekki, vandvirk
eins og frændi hennar."
Baker kom inn I þessu.
„Vilduö þér vera svo vænn að ná I konu yöar og svara slðan nokkrum
spurningum?"
Baker fór og kom aftur að vörmu spori með konu slna sem var að enda við
að þurrka sér um hendurnar og Ijómaöi eins og sólin.
Poirot skýrði þeim I fáum oröum frá verkefni okkar dg þau lýstu þvl strax
yfir aö þau styddu okkur I leit okkar.
„Við viljum ekki aö ungfrúin sé snuðuð um það sem er hennar meö réttu,"
sagði frú Baker. „Þaö væri verra ef þetta rynni allt saman til sjúkrahúsanna."
Poirot hélt áfram að spyrja. Bakerhjónin mundu vel eftir því að þau undirrit-
uðu erfðaskrána sem vitni að gerð hennar. Hr. Baker hatöl veriö sendur til
þorpsins til að ná I tvö eyöublöö fyrir erfðaskrá.
„Tvö eyðublöð?" spuröi Poirot.
,,Já, auðvitaö, herra minn. Hr. Marsh vildi vera öruggur um að eiga eitt
blaö til vara ef hann eyðilegöi annaö eyöublaöiö, enda geröi hann það lika.
Við skrifuðum undir þaðfyrra..."
•f
-
'* .,.................................' 7