Vikan - 05.06.1986, Blaðsíða 34

rn Árnason er einn af fimm stofnend-
um og föstum starfsmönnum Spaug-
stofunnar. Hinir eru Sigurður Sigur-
jónsson, Randver Þorláksson, Pálmi
Gestsson og Karl Ágúst Úlfsson.
Mun samstarfið hið spaugilegasta.
En Örn er líka fastráðinn starfsmað-
ur Þjóðleikhússins. Hann útskrifað-
ist frá Leiklistarskóla íslands vorið
1982 og hefur síðan verið svo hepp-
inn að hafa meira en nóg að gera.
„Já, þetta var svona keðjuverk-
andi eins og oft vill verða,“ segir
Örn. „Fyrst eftir að ég útskrifaðist
sýndi Sigmundur Örn Arngrímsson
leikstjóri það hugrekki að trúa mér
fyrir hlutverki í Línu Langsokki i
Þjóðleikhúsinu - þökk sé honum!
Svo benti meðleikari minn þar, Edda
Björgvins, manni sínum, Gísla
Rúnari, á mig sem hugsanlegan grínara í
revíu sem hann ætlaði að fara að setja
upp hjá Revíuleikhúsinu og þar með fóru
hjólin að snúast bæði á leik- og grínsvið-
inu. Laddi var með í Revíunni og upp úr
því varð Söguspaug til og svo framvegis."
Örn kom í heiminn - sjálfa Glaðheima,
á kvenréttindadaginn 19. júní 1959 enda
sagði séra Bjarni er hann skírði drenginn:
„Þetta hefði átt að vera kona.“ Glaðheima
kölluðu foreldrarnir, Kristín Nikulás-
dóttir og Árni Tryggvason, litla húsið sem
þau bjuggu í við Unnarstíg í Reykjavík
fyrstu árin. Þar bjó þó fjölskyldan aðeins
níu mánuði á ári því um leið og leikarinn
Árni fór í frí fór trillukarlinn Árni ásamt
fjölskyldu til Hríseyjár og þar dorguðu
þau allt sumarið.
„Eg á margar frábærar minningar úr
Hrísey," segir Örn og krossleggur hvít-
klædda fótleggina upp á skrifhorð í
Spaugstofu. „Eg varð fyrsti pönkarinn þar
- og þótt víðar væri leitað. Varð snemma
ó undan minni samtíð, meðal annars i
pönkmenningunni. Eitt sinn var ég sem
smápolli að veiða í hífandi roki ó hafnar-
bakkanum. Stóð vindurinn í bakið og fann
ég að eitthvað kom við eyrað á mér um
leið og ég kastaði rosalega langt út, en
nennti ekkert að leiða hugann að því -
fyrr en ég dró inn línuna. Þá komst ég
heldur ekki hjá því þar eð ekki fór á milli
móla að spúnninn hékk í eyranu og sat
þar pikkfastur. Ég hljóp heim alveg svaka-
lega skömmustulegur og passaði mig að
halda fyrir bæði eyru, svo allir héldu að
mér væri bara kalt á þeim. Ljósmóðirin á
staðnum varð svo að draga spúninn í gegn
og klippa á og hét ég því að þetta yrði
minn fyrsti og síðasti eyrnalokkur. Það
hef ég líka staðið við.“
Þó Örn hafi haft gaman af að vera trillu-
karl eins og pabbi hans - að spúnsævintýr-
inu gröfnu - þá langaði hann ekkert að
verða leikari eins og hann.
„Eg veit eiginlega ekki hvers vegna ég
fór út í þetta, hef ekkert spekúlerað í því,
ætli þetta hafi ekki bara átt að vera svona.
Ég er nefnilega mjög forlagatrúar, til
dæmis ef maður missir af strætó kl. 8.15,
þá átti maður bara ekkert að fara með
strætó kl. 8.15 af einhverjum ástæðum og
búið mál. Tvær „tilraunir" til að kála mér
hafa mistekist af því minn tími var ekki
kominn. í bæði skiptin varð ég fyrir bíl, i
það fyrra lenti ég undir bílnum og þegar
bremsað var staðnæmdist hjólið rétt við
nefið á mér, á úlpuhettunni minni sem
hafði lent til hliðar, og þannig dróst ég
með bílnum þrjátíu og sex metra. í seinna
skiptið slapp ég með smáskurð við augað.
Ég held ég hafi aldrei ákveðið hvað ég
ætlaði að verða þegar ég yrði stór en álp-
aðist þó i tveggja ára undirbúningsnám í
trésmiði í Ármúlaskóla og hugsaði mér
að verða húsgagnasmiður. En framhald á
því varð nú aldrei því ég var orðinn þreytt-
ur á blankheitum, langaði í eigin pening.
Svo sautján ára gerðist ég óbreyttur lager-
maður hjá innflutningsdeild Sambandsins
í Tryggvagötu, sem nú eru Holtagarðar,
og þar vann maður mikið fyrir lítið í tvö
ár. Þá fór ég í Leiklistarskólann eftir að
hafa, fyrir áeggjan móður minnar farið á
leiklistarnómskeið hjá Helga Skúlasyni.
Ég var nú alveg gáttaður á þessum
skóla fyrst í stað og leist ekkert á þetta,
ég hafði ætlað mér í skemmtikraftadeild
Maður verður að láta sér
nægja símaat
skólans því grínari ætlaði ég að verða en
ekki venjulegur leikari. Mér datt ekki
annað í hug en maður gæti valið þarna
um deildir, skemmtikraftadeild, harm-
leikjadeild og þvíumlíkt, og hafði þvi
ekkert verið að spyrja hann föður minn
út í þetta. Það tók mig alveg hálft árið
að sætta mig við að vera kominn í al-
mennt leiklistarnám, þar sem maður þurfti
að læra bókleg fræði, greiningu, radd-
þjálfun, spuna og ýmislegt fleira. En svo
náði skynsemin yfirtökunum um síðir og
ég fann að þetta var nauðsynlegur grunn-
ur að byggja á, svo ég klóraði þessi fjögur
ár. Á fjórða ári kom svo í ljós það sem
maður hafði verið að puða í þrjú ár, það
var alveg dýrðlegur tími, maður fékk loks
að leika. En ég fer ekkert ofan af því að
skólinn vanrækir grínið svolítið, mér
finnst vanta þjálfun í gamanleik og „stand
up comic“ (þegar grínari lætur móðan
mása, oft einn). Leiklist er meira en þeir
Sófókles, Shakespeare og Ibsen, þó frá-
bærir séu, mér fannst vanta að tekin væru
fyrir verk höfunda eins og Dario Fo, Ray
Cooney og slíkra, enda tuðaði ég oft um
þetta í skólanum. Maður stóð líka eins
og belja á svelli fyrst þegar maður fór að
glíma við gnnleik, var alveg fastur í drama-
tíkinni. Mér fannst fordómar gagnvart
gamanleikjum furðulega mikið ríkjandi,
að þeir séu eitthvað óæðri, engan veginn
eins merkilegir og alvarlegri verk. En
þetta er bara ein tegund leiklistar, þekkt
frá fornu fari og á alveg eins mikinn rétt
á sér og allt hitt.“
Nú er Örn orðinn ansi alvarlegur á svip,
honum er greinilega talsvert niðri fyrir
og hvítklæddu fæturnir hvíla fast á gólf-
inu. En hann er annars mjög ánægður
með námið í Leiklistarskólanum. Honum
finnst það hafa breytt sér heilmikið, opnað
sig og þroskað, segist hafa verið frekar inn
í sig áður. Þar að auki finnst honum það
að hafa gifst og eignast barn vera reynsla
á við heila ævi.
„Ég held ég líti hlutina skynsamlegri
augum og er ekki eins rótlaus eftir að ég
eignaðist eigið heimili. Konan mín heitir
Kristín Óskarsdóttir og eigum við tæplega
þriggja ára gamlan son, Óskar Örn. Kunn-
ingjarnir voru búnir að lýsa þeirri upplif-
un að eignast barn á mjög áhrifaríkan
hátt. Einn sagðist hafa séð allt í gullnum
ljóma, annar að það hefði liðið yfir sig af
sælu og undrun yfir þessu kraftaverki -
hefur bara ekki þolað að sjá blóðið - svo
ég varð hálfsvekktur þegar hvorugt henti
mig. Mér fannst þetta hálfskrýtið, allt of
ótrúlegt að þessi litli einstaklingur væri
mín eigin afurð, að ég hefði líka getað
þetta, það var ofvaxið mínum skilningi.
En þegar maður fór svo að átta sig á þessu
er þetta yndislegasta tilfinning í heimi,
þó krílið sé að hoppa og skoppa á manni
eldsnemma á morgnana og nærri poti úr
manni augun."
Örn er sannfærður um að sú reynsla
að eignast barn breikki tilfinningasviðið
til muna og það er gott fyrir leikara. Hann
á ár eftir af tveggja ára samningi við Þjóð-
leikhúsið en þar hefur hann leikið
undanfarin ár og telur sig mjög lánsaman.
Jafnframt hefur hann getað gert ýmislegt
annað sem honum hefur boðist, til dæmis
gerst skemmtikraftur eins og meiningin
var alltaf að verða í upphafi.
„Skemmtibransinn er frábær, mér finnst
ég hafa lært meira af honum heldur en
sem sviðsleikari. Maður er í meiri tengsl-
um við áhorfendur, kannski vegna þess
að maður er að flytja sitt eigið efni og er
í meiri nálægð við þá. Sviðið í Þjóðleik-
húsinu er hins vegar svo stórt að það
gleypir mann. En á skemmtunum nær
maður betri tökum á áhorfendum og þegar
þeir hlæja þá veit ég að þeir eru að hlæja
að mér og þá kemur litli egóistinn til sög-
unnar. Auðvitað verður maður að vera
egóisti í þessu fagi, því ef hann er ekki til
W
Eg er mjög hress með lætin
I Hrafni Gunnlaugssyni
staðar þá virkar einfaldlega ekki það sem
maður er að gera. Ef maður hefur ekki
sjálfur trú á því sem maður gerir skynjar
áhorfandinn það strax og trúir heldur
ekki á mann. Én svo læsi ég auðvitað litla
kallinn inni áður en ég verð Örn aftur,
svo hann ráðist ekki á fjölskyldu og vini.
Það fyrsta sem ég gerði sem skemmti-
kraftur var að leika þann eina og sanna
Ella. Var það á árshátíðum með þeim
Eddu Björgvins og Helgu Thorberg. Svo
fæddist Söguspaug ’84, það var frekar
nýstárlegt skemmtiatriði hér, látbragðs-
leiknir sketsar, kvartettsöngur og skop-
stælingar á íslenskum söngvurum. Þetta
virkaði mjög vel og var rosalega skemmti-
legur tími. Söguspaug ’85 virkaði ekki eins
vel. Þar brydduðum við upp á of nýstárleg-
um húmor og fórum aðeins yfir strikið.
En ég fæ alltaf sting þegar ég sé fyrra
Spaugið á myndbandi, það var svo pott-
þétt show, maður gat endalaust leikið sér