Vikan - 05.06.1986, Blaðsíða 37

lage. Hann spilaði á gítar og munnhörpu, gamla
mótmælasöngva sem Gurthie og Pete Seeger
höfðu gert fræga, en einnig eigin lög. Þegar
fyrsta plata Dylans kom út, LP-platan BOB
DYLAN, 1962, voru á henni tvö lög eftir hann
sjálfan, Song for Woody og Talkin’ New York.
Arið eftir kom sú plata út sem markar tíma-
mót á ferli Dylans, FREEWEELIN’ BOB
DYLAN. Á henni var lagið sem enn er talið
vinsælast allra hans laga, Blowin’ in the wind.
Þessi plata hitti amerískan æskulýð í hjarta-
stað og ekki leið á löngu þar til Dylan var
orðinn umtalaður á Islandi líka, samnefnari
tíma sem í vændum voru. Hann var dubbaður
upp í goð og var ásamt Joan Baez, sem brátt
er væntanleg til Islands, framvörður mót-
mælasöngva og baráttugleði í tíu ár.
SVIPTÓTTUR FERILL - FRÆGÐ OG FRAMI
Það var á mikilli útihátíð í Newport í Banda-
ríkjunum í júlí 1963 að Dylan sló í gegn. Hann
söng þar í hópi með Pete Seeger og Joan Baez
og kom síðan fram á tónleikum með þeirri síðar-
nefndu það sem eftir lifði sumars.
Það sem einkum þótti kostur Dylans var
textagerð hans. Hann var naskur á að finna
rétta tóninn á réttum tíma og þó hann verði
seint talinn til stórsöngvara á borð við Pava-
rotti hafa þúsundir um allan heim stælt söngstíl
hans í meira en tuttugu ár, meðvitað og ómeð-
vitað. Yfirleitt er platan BLONDE ON
BLONDE, sem út kom 1966, talin marka há-
punkt ferils Dylans. Sjálfum fmnst honum
HIGHWAY 61REVISITED betri.
En 1966 varð örlagaár Dylans í fleiri en ein-
um skilningi. 29. júlí það ár hálsbrotnaði hann
í mótorhjólaslysi og ferillinn framundan var
tvísýnn.
Þegar Dylan fór aftur að syngja var allt ger-
breytt, nýr tónn, gerólíkur þeim fyrri. Hann
naut fyrri virðingar en flestir eru á einu máli
um að hann háfi þá átt bestu árin að baki.
Hann reyndi fyrir sér í kúrekastíl og eitt af
þeim lögum, sem náðu vinsældum í þeim dúr,
var John Wesley Harding. Samstarf hans við
hljómsveitina THE BAND var á margan hátt
heilladrjúgt en hún varð jafnvinsæl Dylan- laus
og í samstarfi við hann. Hann gerðist ákaflega
kristinn um hríð og það tímabil í lífi hans hef-
ur verið umdeilt. En frægðina varðveitti hann
fyrst og fremst út á fyrri verk og þau eru það
sem eftar lifir ferils hans nú. Fáir telja að hann
eigi eftir að koma með krafti aftur á sjónarsvið-
ið þó hann væri talinn í fullu fjöri er hann
sýndi á sér lífsmark fyrir liðlega ári. Ýmis hlið-
arspor á ferli Dylans eru nú gleymd, svo sem
bókin hans, TARANTULA, sem fékk háðulega
útreið og smávegis af lofi er hún kom út 1966.
Bókin er sundurlaus og fráhrindandi lesning,
full af frösum og nöfnum: „Prince hamlet -
he’s somewhere on the totem pole - he hums a
shallow tune ’oh killing me by the grave’ -
aretha - lady godiva of the migrants - she sings
too,“ segir á blaðsíðu 122 í útgáfu frá 1972 á
þessu umdeilda verki og dæmi hver fyrir sig.
Dylan-dillan er kannski um garð gengin en
áhrifa hennar gætir enn. Sumir hættu að hlusta
á tónlist hvort eð var 1966 og halda að ekkert
hafi gerst síðan. En enn í dag er verið að kenna
menn við Dylan ef þeir hafa ráma og veikburða
rödd, það segir kannski svolítið um áhrif fall-
innar stórstjörnu.