Vikan - 05.06.1986, Blaðsíða 39

Leyndarmál eiturslangnanna
Rósa litla stundi þungan og ieit mæðu-l
lega í kringum sig. Sólin var að komal
upp og sendi fyrstu hikandi geislana í[
átt að stelpunni sem húkti þarna á|
tröppunum. Enn réð þó morgunkulið ríkjum|
en fyrr en varði tæki sólin öll völd með|
brennheitum og sterkum geislum sínum.J
Rósa vissi að henni var ekki til setunnarl
boðið og betra að hypja sig af stað strax. I
Hún átti langa leið fyrir höndum og vissi I
af gamalli reynslu að best væri að vera kom- f
in í áfangastað áður en geislar sólarinnarj
féllu lárétt á svartan hrokkinkollinn henn-
ar. Hún strauk niður eftir kjólnum sínum, |
stóð upp og lagði af stað út úr þorpinu. Hún |
stefndi í norðurátt, í átt til fjallanna þar sem |
kaffirunnar í blóma settu svip á landslagið.
Það var orðið langt liðið á morgun. Loftið |
titraði létt af hita og umhverfið var þrungið |
hljóðum, öskri eða söng þeirra fugla og dýra |
sem lifðu og hrærðust á þessum slóðum.J
Rósa mætti engum á leiðinni. Hún hafði oft|
gengið þennan stíg áður og veitti því um-
hverfinu litla athygli, niðursokkin í hugsan-
ir sínar og það sem framundan var...
Allt í einu kom hviss, hviss, hviss hljóð I
henni til að nema staðar. Rósa stóð augliti I
til auglitis við gamalkunnan óvin íbúannaj
á þessum slóðum. Hviss, hviss beint fyrir|
framan hana var andstyggileg eiturslanga,
tilbúin til árásar að því er virtist. Rósa kom |
ekki upp nokkru hljóði og gat hvorki hreyftj
legg né lið. Þannig stóð hún grafkyrr og þær |
báðar í eilífðartíma að því er Rósu fannst[
en henni til ómældrar undrunar tók eitur- f
slangan allt í einu til máls:
Hviss, hviss, láttu þér ekki bregða. Það|
var ekki ætlun min að gera þér bilt við néj
meiða þig á nokkurn hátt. En þar sem þú
ert ennþá ung og ekki haldin þeirri áráttu
mannanna að drepa okkur umsvifalaust, alls
staðar og ævinlega, ætla ég að biðja þig
I bónar. Hér skammt undan er samastaður
okkar slangna, við getum kallað það þorpið
okkar. Elsta slangan í þorpinu er orðin af-
skaplega gömul og eilítið hrum. Þess vegna
gerðist það fyrir nokkrum dögum þegar hún
I var að hafa hamskipti, eins og við gerum
l^dltaf af og til, að hún flæktist í gamla hamn-
] um og hefur síðan ekki mátt sig hræra. Við
höfum reynt að gera allt sem í okkar valdi
stendur en þó við séum liðugar megum við
okkar lítils gegn þessari hamflækju. Elsta
slangan hefur nú hvorki bragðað vott né
þurrt í marga daga og er mjög af henni dreg-
ið. Ég bið þig því fyrir hönd þorpsbúa að
koma með mér og hjálpa okkur í nauðum.
Við munum verða þér ævarandi þakklátar
| og launa þér á okkar hátt.
Rósa var ekki lengi að hugsa sig um þeg-
I ar hún hafði náð sér eftir undrunina. Hún
gat ekki hugsað til þess að láta elstu slöng-
una deyja ef hún gæti orðið henni til hjálpar.
| Það varð að hafa það þótt hún tefðist.
Það varð uppi hviss og fótur og fit þegar
I þær sáust nálgast. Rósa hikaði andartak
I áður en hún gekk ákveðnum skrefum í átt
að litla torginu í miðju þorpsins þar sem
eiturslöngurnar höfðu safnast saman. Aldrei
hafði hún séð þær svona margar saman
komnar. Slöngumar voru, eins og slangna
er siður, hálfhræddar við þessa tvífættu veru
og hörfuðu með hvissi. Þama á miðju torg-
inu lá vesældarlegt hrúgald. Ósköp lítur hún
illa út, hugsaði Rósa. Það var rétt sem eitur-
slangan sagði mér. Rósa fór varfæmum
höndum um gömlu eiturslönguna og gat
auðveldlega losað hana við gamla haminn.
Þegar gamla eiturslangan hafði drukkið
nokkra vatnssopa ræskti hún sig, horfði
beint í augu Rósu og sagði:
Þér, stúlka mín, þakka ég lífgjöfina. Ég
mun vera þér þakklát svo lengi sem ég lifi
og nafn þitt mun verða varðveitt meðal íbúa
þessa þorps ennþá lengur. Helst hefði ég
viljað bjóða þér til mikillar veislu en ég veit
að þú ert að flýta þér og sennilega er hátíða-
matur okkar ekki beinlínis uppáhaldsmatur-
inn þinn. Ég get því einungis launað þér
lífgjöfina með því að afhjúpa fyrir þér leynd-
ardóma eiturslangnanna. Frá og með þessari
stundu þarft þú ekki að hræðast eiturslöng-
ur og einnig vil ég kenna þér óbrigðult ráð
gegn biti eiturslangna, ráð sem þú verður
svo að fara með að vild og í þágu hverra þú
notfærir þér þessa vitneskju verður þú að
ráða sjálf. Rósa beygði sig alveg niður að
jörð og gamla eiturslangan hvíslaði leyndar-
málinu í eyra hennar.
Múgur eiturslangna fylgdi Rósu út á stíg-
inn aftur en þegar hún leit við vom þær
horfnar, allar með tölu. Aldrei gat hún eftir
þetta fundið þorp eiturslangnanna en ráðið
gegn eiturslöngubiti geymdi hún vandlega í
huga sér. Leyndardómurinn reyndist henni
mikils virði, aflaði henni vinsælda og virð-
ingar og þau vom ófá, mannslífin sem hún
átti eftir að bjarga rétt eins og hún hafði
bjargað lífi gömlu eiturslöngunnar forðum.
Enginn vissi þó hvaðan henni kom þessi
vísdómur né hvernig stóð á því að hún kunni
þetta ráð sem enginn annar kunni. En Rósa
lét það aldrei uppi við nokkurn mann og
varðveitti leyndarmál eiturslangnanna vel.
23. TBL VIKAN 39