Vikan - 01.01.1987, Page 47

Umsjón: Guðrún Alfreðsdóttir Myndir: Helgi Friðjónsson
Kolbrún Halldórsdóttir,
leikari og dagskrárgerðarmaður:
Reyklaus
morgunþáttur
Ætli maður reyni ekki enn
eina ferðina við þetta gamla,
góða áramótaheit sem alltaf er
jafnerfitt að halda. Ég ætla að
hætta að reykja á árinu! Stefnan
er: reyklaus morgunþáttur á rás
2. Svo heiti ég því líka að sitja
ekki pólitíska ráðstefnu. hvorki
þetta ár né nokkurt annað ár.
Þegar litið er til baka kemur
svo ótal margt upp í hugann.
Ég held ég láti heimsmálin eiga
sig því ekki gerðist það sem
maður bíður spenntur eftir hvert
einasta ár; það dró ekki úr
vopnakapphlaupi stórveldanna.
En af innlendunt vettvangi
minnist ég helst óheyrilegs
bruðls við afmælishátíð Reykja-
víkurborgar, kjánalegrar af-
stöðu íslenskra stjórnvalda til
hvalveiðibannsins, fyrstu áhrif-
anna af nýjum útvarpslögum og
stóraukins framlags íslenska rík-
isins til Kvikmyndasjóðs. Nú,
og úr menningarlífinu kemur
sýning íslenska dansflokksins,
Stöðugir ferðalangar, fyrst upp
í hugann og þá um leið hversu
lítið yfirstjóm Þjóðleikhússins
gerir til að efla flokkinn, sem
mér finnst skara framúr í ís-
lensku menningarlífi. Listahátíð
’86 er mér fyrst og fremst
minnisstæð fyrir veglega rokk-
tónleika og sýningu Ingmars
Bergman á Fröken Júlíu. Nart-
hátíðin var olnbogabarnið í
surnar en átti það síður en svo
skilið því þar var margt ákaflega
athyglisvert að sjá og heyra.
Annars var ég svo upptekin við
eigin störf allt árið að ég hafði
ekki tök á að fylgjast með nerna
litlum hluta þess sem fram fór í
kringum mig eins og fyrri dag-
inn. Af því sem ég tók beinan
þátt í er auðvitað ofarlega á
blaði sú velgengni sem kvik-
myndin Svart og sykurlaust
hefur átt að fagna á kvikmynda-
hátíðum erlendis, þó íslenskir
áhorfendur hafi ekki sýnt henni
neinn sérstakan áhuga. En ís-
lenskir gagnrýnendur kusu hana
þó bestu mynd ársins. Það þótti
mér vænt um. Svo var bæði
skemmtilegt og lærdómsríkt að
taka þátt í sýningum Hins leik-
hússins á „wrestling" leikritinu
Rauðhóla Rannsý. Restina af
kveðjunum fær rás 2.
Af nýja árinu vænti ég alls
hins besta, eins og við hver ára-
mót. Það er svo auðvelt að vera
bjartsýnn þegar maður á yndis-
lega fjölskyldu, er heill heilsu og
í skapandi og skemmtilegu
starfi. Að vísu á ég eina ósk sem
kemur upp í hugann um hver
áramót en rætist aldrei. Hún er
á þessa leið: Ég vona bara að
guð gefi að stjórnmálamenn og
aðrir þeir sem völdin hafa í þessu
samfélagi vaxi að visku og geti
farið að takast á við sín verkefni
af skynsemi og mannkærleika.
Jason Ólafsson, nemi og handboltamaður
Skref í friðarátt
Já, ég strengi það áramótaheit
að fá yfir 9 í meðaleinkunn í
skólanum.
Árið 1986 hefur verið frábært,
ég hef lært mikið og er farinn
að skilja lífið betur. Ég hef vax-
ið og styrkst.
Á nýja árinu vænti ég þess
helst: að fjölskyldan og aðrir
ættingjar lifi heilbrigðu lífi og
að engin óhöpp komi fyrir, að
stórveldin stígi stór skref í frið-
arátt fyrir tilstilli leiðtogafund-
arins hér og að ríkisstjórnin
bjóði mönnum upp á mann-
sæmandi laun, að ég fái stóra
pottinn í Lottó 5/32 og mér
gangi eins vel í handbolta og á
þessu ári, en þá urðum við í
Fram íslandsmeistarar. Og loks
vona ég að mér gangi aðeins
betur í skólanum og í golfi en á
árinu sem er að líða.
Hallgrímur Snorrason hagstofustjóri:
Sumarbústaðadvölin
siðvædd
Hjá mér verður ekki um nein-
ar heitstrengingar að ræða - og
þar með örugglega engin „svik“
eða vonbrigði af þeim sökum.
Minnisstæðast á gamla árinu?
Sennilega einfaldlega það að
árið var gott. Þjóðarbúskapur-
inn blómstraði, allir höfðu nóg
að gera og kjör fólks bötnuðu.
Hagstofan lifði af annað árið
mitt þar, enda starfsfólkið með
afbrigðum umburðarlynt. Töl-
urnar, sem við framleiddum á
árinu, voru jafnvel óvenju hag-
stæðar. Þá tókst okkur að koma
ýmsu í verk, ég nefni til dæmis
endurskipulagningu þjóðskrár
og fyrirtækjaskrár, alls kyns
framfarir í tölvuvinnslu og nýja
neyslukönnun. Talsverður tími
fór í nafnnúmeravesen og undir-
búning og þvarg um upptöku
kennitölu og afnám nafnnúmer-
anna. Þetta var ekki allt jafn-
skemmtilegt en auðvitað
eftirminnilegt. Mikið fór fyrir
sérstökum „hjáveikum" mínum
á árinu og sumt virtist skila ár-
angri. Af þess háttar málum,
sem ég kom nokkuð nærri, get
ég nefnt byggingarmál Land-
spítalans, en þar ntiðaði vel,
setningu nýrrar húsnæðislög-
gjafar og loks frumvarp um
starfsemi lífeyrissjóða, sem ég
hef verið að slást við að semja
ásamt öðrum í mörg ár. Árið
einkenndist því af löngum
vinnutíma eins og hjá mörgum
öðrum.
Heima fyrir gekk mér flest í
haginn og börnin döfnuðu og
létu æ meira til sín taka, eins og
vera ber. Laxveiðin var bráð-
góð, bæði veiðin sjálf og félags-
skapurinn um hana. Loks tókst
eftir langa mæðu að koma vatni
inn í sumarbústað fjölskyldunn-
ar og var þá meira að segja
sumarbústaðadvölin orðin sið-
vædd.
Ég get ekki sagt að ég vænti
neins sérstaks á nýju ári. Ég
hlakka fyrst og fremst til hækk-
andi sólar, vorsins og sumarsins.
Ég sé ekki fram á að líða neinn
verkefnaskort á árinu, hvorki i
Hagstofunni né heima fyrir. Og
að því gefnu að heimilið og
Hagstofan haldi í horfinu snýst
eftirvæntingin sennilega fyrst og
fremst um hluti eins og að reyna
að klína málningu á þakið, kom-
ast í girðingarframkvæmdir og
að krækja í nokkra laxa á flugu.