Vikan - 17.09.1987, Blaðsíða 19

ÞÓRIR STEINGRÍMSSON
leikhópur sem hefur haldið sinni starfsemi áfram hægt og bit-
andi og aldrei gefíst upp. Við höfum verið með sex sýningar
þessi sex ár sem við höfum starfað. Við höfum sýnt hvað í
okkur býr og er ég því að vona að nú sé að myndast áhugi hjá
stjórnvöldum fyrir því að setja leikhúsið inn á fastan lið fjár-
laga en síðastliðin þrjú ár höfum við verið að ýja að því. Ef
þetta nær fram að ganga fáum við svipaðan atvinnugrundvöll
og Alþýðuleikhúsið. Og um leið myndum við tryggja atvinnu
fyrir atvinnulausa leikara. Það er því í sjónmáli að upphaflegt
markmið leikhússins nái fram að ganga enda er þetta markmið
mjög þarft. Frá upphafi hafa á milli þrjátíu og fjörutíu lista-
menn, sem eru i Félagi íslenskra leikara, starfað hjá leikhúsinu
svo nóg er framboðið. Atvinnuleysi meðal leikara verður sífellt
meira því alltaf eru fleiri og fleiri að útskrifast úr leiklistarskólan-
um. Þannig hefur Revíuleikhúsið orðið enn miklvægara með
tímanum. Eg held að stjórnvöld séu að gera sér grein fyrir þessu
núna og þau sjá einnig að starf okkar er markvisst svo ekki er
ólíklegt að þau reyni að tryggja okkur starfsgrundvöll.
- Hvernig gengur að starfrækja lítið lcikhús sem er hálfgild-
ings atvinnuleikhús og hálfgildings áhugamannaleikhús?
Satt að segja gengur það mjög brösulega. Stærsta vandamálið
er að yfírleitt eru leikarar, sem ekki hafa fasta atvinnu í leikhúsi,
í öðrum föstum störfum. Þannig er mjög erfitt að samræma
tíma allra sem taka þátt í sýningunni. Við leitum líka til leikara
sem starfa í hinum leikhúsunum og þá þarf að gæta þess að
æfinga- og sýningatími þeirra rekist ekki á okkar. Það munar
okkur miklu að hafa nokkra rútíneraða leikara í hverri sýningu
því þeir keyra hina ungu og óreyndu áfram. Leikhúsið stendur
alltaf í þeirri stöðu að sætta þessi tvö ólíku sjónarmið, það er
að segja föstu vinnuna og frítímann. Sjálfur er ég í föstu starfi
hjá Rannsóknarlögreglu ríkisins og það er með herkjum að ég
get gefið leikhúsinu nógu mikinn gaum. En það hefur tekist
vegna góðs skilnings yfirmanna minna hjá Rannsóknarlögregl-
unni. Eg fer nú líka að verða svolítið lúinn og er kominn á þá
skoðun að þegar fjárhagsstaðan verður öruggari geti aðrir tek-
ið við mínu hlutverki hjá Revíuleikhúsinu. Þá vildi ég gjarnan
fá að fljóta með en ég vil leyfa öðrum að spreyta sig á að sitja
við stjórnvölinn.
Peningahliðin hefur líka verið erfið en yfirleitt hefur fólkið
fengið þau laun sem um var samið. Þó hefur sú staða komið
upp að dæmið gekk ekki upp. Fólkið sýndi þessu skilning enda
vita allir hvernig fjárhag Revíuleikhússins er háttað og alltaf
er tekið fram í byrjun að svo kunni að fara að leikhúsið geti
ekki staðið við gerða samninga.
Erfiðasti þátturinn í þessu öllu er þó að vekja athygli á því
leikriti sem á að sýna. Auglýsingakostnaður er svo gífurlegur
að við getum ekki staðið undir honum. Þess vegna höfum við
aðallega tekið barnaleikrit til sýninga. Þau ganga yfirleitt betur
og við erum mjög sátt við að leika fyrir börnin. Það er á allan
hátt mjög verðugt verkefni. En ég er mjög óánægður með það
viðmót sem leikhúsið fær frá ýmsum fræðslustofnunum á höfuð-
borgarsvæðinu. Þessar stofnanir hafa lokað á okkur dyrunum
og setja okkur á sama bekk og einhverja bisnesskarla sem eru
að selja strokleður. Þetta gerir það að verkum að við náum
ekki til barnanna í gegnum skólann. Þessir erfiðleikar eiga rót
sina að rekja til foreldraráða sem eru því mótfallin að aðilar
komi inn í skólana og komi sinni vöru á framfæri. Við neyð-
umst því til að auglýsa. Þannig hækkar miðaverðið hjá okkur.
Miðarnir eru náttúrlega á barnaverði og þess vegna er auglýs-
ingakostnaðurinn okkur helmingi þungbærari en ef um fullt
verð væri að ræða. Þessi keðjuverkun leiðir af sér að börnin
geta ekki séð leikritið vegna þess hversu dýrt er inn. Fullorðnir
átta sig ekki á að með þessu gera þeir börnin sín að minnihluta-
hóp í þjóðfélaginu þar sem þau fá ekki að vita hvað þeim stendur
til boða. Viðhorf skólayfirvalda og fjárhagslegar hömlur eru
því mestu erfiðleikarnir sem ég mæti. En sem betur fer fæ ég
líka hlýjar móttökur frá mörgum foreldrum og skólastjórum
sem hlynntir eru þessu starfi okkar. Ég er vongóður um að
eftir sex ára strit fari Revíuleikhúsið að uppskera laun erfiðisins.
Mynd: helgi skj. friðjónsson
38. TBL VIKAN 19
li