Vikan - 17.09.1987, Blaðsíða 54

„Gallinn við ykkur áhugamennina,
einkalögreglumenn eins og þið kallið
ykkur, er sá að þið fáið til meðferðar
öll athyglisverðu málin.“ Það var
Leeds lögregluforingi sem var að
kvarta við Quarles. „í ykkar hlut
koma lokuð herbergi, sérkennileg
morðvopn eins og hvalskutlar, sverð
falin í göngustöfum og sjaldgæft mal-
aysískt eitur sem bendir ykkur á hver
morðinginn er vegna þess að hann er
sá eini í hópnum sem hefur verið í
Malaysíu. Þið yrðuð gersamlega ráð-
villtir ef þið lentuð á ósköp venjulegu,
hversdagslegu morði.“
„Það eru ekki til nein hversdagsleg
morð,“ sagði Quarles. Þeir voru
komnir að því að fá sér koníak og
kaffi eftir að hafa snætt ágætan kvöld-
verð og Quarles var orðinn málgefinn.
„Það eru heldur ekki til nein óleysan-
leg morðmál. Ástæða þess að engin
lausn finnst á morðmáli er sú að ein-
hver gerir vitleysu, við skiljum ekki
einhverja vísbendingu eða eitthvað í
þá áttina. Ég man bara eftir Anhalter
eiturmálinu. ..“
Hafi vínið og koníakið losað um
málbeinið á Quarles þá höfðu veigarn-
ar gert Leeds árásargjarnan. „Kjaft-
æði,“ hreytti hann út úr sér. „Ég hef
ekki nokkurn áhuga á því að heyra
um það sem gerðist fyrir tíu árum.
Geymdu það í ævisöguna þína. Tök-
um sem dæmi málið sem ég er að
rannsaka núna. Þrjátíu og fimm ára
gamall vélvirki, sem hét Jimmy Dree-
ver, var myrtur. Það finnast engar
vísbendingar, ekkert sem ekki er hægt
að segja á einni blaðsíðu. Þetta er mál
sem aðeins verður leyst af heilum her
af litlum, lúsiðnum körlum.“
„Segðu mér frá því,“ stakk Quarles
upp á. Hann hallaði sér aftur á bak
í stólnum og lokaði augunum. Það
hefði mátt halda að hann væri stein-
sofandi ef hann hefði ekki risið upp í
miðri frásögn lögregluforingjans og
hellt meira koníaki í glösin.
Lögregluforinginn sagði að málið
liti út fyrir að vera einfalt. Jimmy
Dreever bjó í einstaklingsíbúð í Melli-
font Court. „Láttu þér ekki detta í
hug að þetta sé einhver höll,“ sagði
lögregluforinginn hæðnislega, „þvert
á móti er þetta ósköp venjuleg rauð-
steinsblokk við Wandsworth Road,
tuttugu ára gömul. Veggfóðrið er far-
ið að flagna af veggjunum og það er
raki í öllum hornum vegna þess að
það er engin miðstöð. í flestum íbúð-
unum búa fjölmennar verkamanna-
fjölskyldur. Dreever var hins vegar
heppinn. Foreldrar hans höfðu upp-
haflega búið í íbúðinni ásamt honum
en svo hafði faðir hans fengið vinnu
í Southamton og þau þess vegna flutt
þangað og Dreever varð einn eftir í
íbúðinni.“
I þessari íbúð var Jimmy Dreever
myrtur, skotinn tveim skotum af
stuttu færi á mánudagsmorguninn
nálægt hádegi. Fólkið í næstu íbúðum
var ekki heima. Karlarnir voru í vinnu
og konurnar að kaupa í matinn.
Ýmsir höfðu heyrt skotin en ekki veitt
þeim neina athygli, jafnvel talið að
þetta væru bensínsprengingar frá bif-
reiðum. í Mellifont Court lærir fólk
fljótt að skipta sér ekki af þvi sem því
kemur ekki við.
Enginn íbúanna hafði orðið var við
neitt óvenjulegt og engra dularfullra
mannaferða hafði orðið vart. Lögregl-
an skrifaði niður fullt af lýsingum á
körlum í ljósum frökkum og konum
með skýluklúta, mest frá gamalmenn-
um og börnum, og var að fara í
gegnum þær en enn sem komið var
höfðu þær ekki komið að neinu gagni.
Það var betra að festa hönd á því
sem fannst í íbúðinni. Það reyndist
auðvelt að gera sér í hugarlund hvað
gerst hafði. Dreever hafði opnað
dyrnar fyrir morðingjanum og þeir
höfðu talað saman. Það voru tveir
sígarettustubbar í öskubakkanum.
Síðan virðist morðinginn hafa dregið
upp byssu og hrakið Dreever inn í
eitt hornið á herberginu og skotið
hann tvisvar af stuttu færi. Byssan
fannst hvergi. „Hún er sennilega á
botninum á Thames,“ sagði lögreglu-
foringinn glaðlega. Þetta var 22 kal.
skammbyssa, það sýndu kúlurnar,
kvenmannsvopn, spurningin var bara
sú hvort það var kona sem notaði
hana. Það var enginn varalitur á end-
anum á sígarettunum.
I læstri skúffu í náttborðinu fann
lögreglan svo minnisbók með nöfnum
og símanúmerum um tuttugu stúlkna.
I henni voru einnig athugasemdir sem
bentu til að Dreever hefði verið versti
kvennabósi. Þetta var síðan enn frekar
staðfest af bréfabunka með bleikum
borða utan um sem fannst í annarri
skúffu. Engin tvö bréfanna voru frá
sömu stúlkunni. Aðrir íbúar í Melli-
font Court staðfestu að stúlkur
dveldust í íbúð Dreevers fram yfir
miðnætti, jafnvel lengur.
„Við höfum yfirheyrt allar þessar
stúlkur,“ sagði lögregluforinginn,
„skítavinna sem þú myndir áreiðan-
lega ekki kunna við.“ Quarles opnaði
annað augað, leit á lögregluforingjann
og lokaði því síðan aftur.
„Sem stendur liggja fimm undir
grun. Þrjár þeirra eru núverandi kær-
ustur hans, skrifstofustúlka sem heitir
Betty Brewer, handsnyrtidama sem
heitir Ella Morris og afgreiðslustúlka
í tískuverslun sem heitir Maureen Pitt.
Dreever leitaði yfirleitt að kærustuin
sem voru fyrir ofan hann í þjóðfélags-
stiganum."
„Hann virðist líka hafa haft trú á
máltækinu því fleiri því betra,“ muldr-
aði Quarles.
„Já, hann virðist auk þess hafa ver-
ið furðu snjall við að finna upp
afsakanir þannig að hver stúlka um
sig trúði því að hún væri ein um hit-
una. Hver um sig gat hafa komist að
því að Dreever var að leika á hana
og heimsótt hann vopnuð skamm-
byssu. Ein af fyrrverandi vinkonum
hans kernur einnig til greina, skapheit
stelpa sem heitir Ruby Power. Hún
hét því einu sinni að ganga frá honum.
Að lokurn er svo byggingaverkstjórinn
Bill Chapmann. É)reever hefði verið
að manga til við dóttur hans, sem er
á táningsaldri, og Chapmann hafði
haft í hótunum við hann oftar en einu
54 VIKAN 38. TBL