Vikan - 17.09.1987, Blaðsíða 37

þá, einir allra þjóða, fengið að kenna á þeim
djöfuldómi sem er samfara atómhernaði.
Svona hjal var auðvitað bara tengt kommún-
isma og það var sannarlega betra að vera
dauður en rauður. í dag eru þó friðarmál jafn-
sjálfsögð viti bornum mönnum og þau voru
áður fjarlæg íslensku kirkjunni. Eg man að
þegar ég kom heim af þingi heimsfriðarráðs-
ins, sem haldið var á Ceylon (nú Sri Lanka)
árið 1957, þá hitti ég varla svo prest að hann
ekki hnýtti örlítið í þessa för mína. En svo
vakna ég upp við það núna að það er bara
nokkuð fint, og ekkert tengt kommúnisma
lengur, að vera friðarsinni. Og það er nú vel.
En staðreyndin er samt að fólk almennt
gerir sér tæpast grein fyrir hvað um er að
ræða þegar Qallað er um þessi kjarnavopn og
vægi þeirra. Ég hugsa að það séu ekki allir
sem átta sig á styrkleikahlutföllum, þeim
stjarnfræðilegu stærðum sem um er að ræða,
eða vita til dæmis hvað megatonn er. Ég
reyndi einu sinni í ræðu að smækka þessi hlut-
föll og setti fram þannig að bændur í einni
lítilli sveit kæmu sér upp svona fimmtíu
hundrað punda pokum af dínamíti við hús-
vegginn hjá sér í „varnarskyni" gegn nágrann-
anum á næsta bæ. Svo frétti einn bóndinn að
nágranninn væri búinn að fá sér tuttugu poka
í viðbót og linnti ekki látum fyrr en hann
væri líka kominn með sama magn, til að við-
halda jafnvæginu. Þetta yrði náttúrlega
kallaður kolbrjálaður lýður af öllum er til
sæju - og ekki að ástæðulausu. Samt er þetta
nú respektabel heimspólitík.
Já, ég hef alltaf verið vinstrisinnaður og
verð það alltaf - þótt viðsjárverður róttækl-
ingur. Margir mætustu vinir mínir hafa hins
vegar verið rammir íhaldsmenn. En þó menn
geti greint á í stjórnmálum þá á það ekki að
skerða góða vináttu. Ýmsu fólki hefur stund-
um gramist að ég sé að derrast þetta og blaðra
um hluti sem mig varði ekkert um sem prest-
ur. Sumum finnst nefnilega að prestar eigi
ekki að skipta sér af stjórnmálum og jafnvel
helst ekki hafa kosningarétt. Það er auðvitað
mikill misskilningur því stjórnmál koma inn
á öll svið mannlegs lífs og kirkjan hefur nú
haldið því fram að henni sé ekkert mannlegt
óviðkomandi. En mér hefur óneitanlega oft
gramist heimska vinstrimanna í garð kirkj-
unnar. Eins er með Þjóðviljann í dag, sem ég
hélt einu sinni að væri málgagn friðarsinna
og vinstrimanna en er nú kominn með ein-
hverja allt aðra köllun. Fyrir nú utan að þar
hafa vaðið uppi alls konar hleypidómar gegn
öllu sem heitir kristin trú.“
Eftir mikið grúsk í trúarbragðasögunni seg-
ist Rögnvaldur fyrir mörgum árum hafa
fengið áhuga á Austurkirkjunni og kynnt sér
hana nokkuð.
„Ég fór að lesa mér til um Austurkirkjuna
en hafði síðar bein kynni af henni, bæði í
Finnlandi og Sovétríkjunum. Það sem ég hef
meðal annars mikið heillast af í þeirri kirkju
eru íkonarnir, helgimyndirnar, og um þær er
ég að skrifa bók sem ég lýk nú sennilega aldr-
ei og best að segja ekki meir um það. En
þarna hefur gamli draumurinn ræst frá því
ég var stráklingur í háskóla, að fást bæði í
senn við guðfræði og listfræði. Við hjónin
vorum síðast í fyrra boðin af rússnesku kirkj-
unni til Sovétríkjanna þar sem við ferðuðumst
heilmikið um.“
En hvað skyldi presturinn segja um hina
miklu trúarvakningu sem átt hefur sér stað.
,,Þetta yrði náttúrlega
kallaður kolbrjálaður
lýður af öllum er til
sœju... Samt er þetta
respektabel heimspóli-
sérstaklega vestanhafs, og hefur nú haldið
inr.reið sína hingað til lands?
„Trú er eins og dínamít, vandmeðfarin og
,,Það er hœgt að pred-
ika, ef menn leggja aðra
merkingu í orðið, á
margan annan hátt en
með orðum. “
Senn á förum eftir fjórtán ár.
38. TBL VIKAN 37