Vikan - 17.09.1987, Blaðsíða 55

sinni. Ég er ekki i nokkrum vafa um
að Dreever fékk einungis það sem
hann átti skilið.“
Lögregluforinginn tók sér málhvíld
og otaði fmgrinum í áttina til Quar-
les. „Hver þykir þér helst koma til
greina? Stúlkurnar höfðu allar saman
tækifæri til að drepa hann í matar-
timanum og Chapmann var veikur
heima að eigin sögn. Það eru einmitt
svona mál sem við fáum, þau eru alls
ekki óleysanleg heldur leysast þau
aðeins með mikilli vinnu margra
manna.“
Þegar hér var komið sögu hellti
Quarles koníaki í glösin. „Segðu mér
frá því hvernig Dreever stóð sig í vinn-
unni. Hvernig stóð á því að hann var
myrtur heima hjá sér um miðjan dag
á mánudegi?“
„Ég ætlaði einmitt að fara að segja
frá því. Dreever vann á Vélaverkstæði
Pootle og Brady þar til síðastliðinn
föstudag. Hann var ágætur verkmað-
ur en rifrildisgjarn og lét flest vaða
við hvern sem var. Þannig var hann
einnig við vinstúlkur sínar. í hádeginu
á föstudaginn gekk hann of langt
gagnvart Brady og Brady rak hann
strax. Félagi hans sagði honum að það
væri laust starf hjá Alfred Lampey sem
er þarna rétt hjá og ráðlagði honum
að reyna fyrir sér þar. Dreever hló
sjálfsöruggur og sagði: „Reyna fyrir
mér, ég fæ starfið að sjálfsögðu.“ Þeg-
ar hann kom á staðinn var að vísu
búið að ráða í það starf sem auglýst
hafði verið en það var laus staða á
næturvöktum og Dreever réð sig í
hana. Hann átti að byrja á mánudags-
kvöld.“
„Hvernig eyddi hann helginni?“
„Sérkennilegt að þú skulir spyrja að
því. Brady sagði mér að Dreever hefði
áreiðanlega fengið sér neðan í því í
hádeginu á föstudaginn og Lampey
var sama sinnis en sagðist ekki hafa
sett það fyrir sig vegna þess að Dree-
ver kunni sitt fag og hann vantaði
sárlega menn á næturvaktirnar. Eftir
að hafa rætt við Lampey datt hann
svo í það. Við röktum slóð hans milli
þriggja eða fjögurra kráa og allan tím-
ann var hann í slagtogi með fólki sem
hann þekkti ekki. Um klukkan níu
var honum neitað um afgreiðslu í einni
kránni og þá lenti hann í rifrildi við
vertinn sem kallaði á lögregluna.
Hann var handtekinn fyrir ölvun á
hvert samband á milli,“ sagði Quarles.
„Þar sem ég er maður af hjarta lítillát-
ur viðurkenni ég að þetta geti verið
rangt en ég held þó varla.“
Tveim dögum síðar kom Leeds lög-
regluforingi aftur í heimsókn til
Quarles en nú var hann með auðmjúk-
asta móti. „Þú hafðir rétt fyrir þér,“
sagði hann. „Hann var trúlofaður
einni stúlkunni á listanum. Dreever
stakk undan honum, var með stúlk-
unni í nokkra mánuði, barnaði hana
og sagði henni síðan að fara norður
og niður. Hún fyrirfór sér. Hann not-
aði byssuna vegna þess að hún hafði
verið í eigu stúlkunnar, það átti að
vera táknrænt. En hvernig komst þú
að hinu sanna?“
„Það var einfalt. Dreever var myrtur
nálægt hádegi. Sá sem það gerði hlaut
að hafa vitað að hann yrði heima þá
þótt það væri virkur dagur. Engin vin-
kvenna hans vissi það vegna þess að
hann hafði ekki haft tækifæri til að
segja þeim frá því. Sömu sögu er að
segja af fyrrum vinnufélögum hans
hjá Pootle og Brady vegna þess að
þeir héldu að hann hefði verið ráðinn
á dagvaktirnar.'
Dreever ræddi ekki við neinn sem
hann þekkti frá því hann var rekinn
þar til hann kom aftur heim á mánu-
daginn. Það var enginn sími í íbúðinni
svo að hann gat ekki hafa haft sam-
band við neina af vinkonum sínum.
Sá eini sem gat vitað að Dreever yrði
heima á þessum sérkennilega tíma var
maðurinn sem réð hann á næturvakt-
irnar og þess vegna skrifaði ég nafn
Alfreds Lampey á blaðið. Hann var
langlíklegastur til að vera morðing-
ínn.
„Snjallt,“ sagði lögregluforinginn
hálffúll. „Það gat svo sem verið að
Dreever hefði hitt einhvern á kráarápi
sínu á föstudaginn - þótt við vissum
ekki af því - og sagt frá hinu nýja
starfi sínu.“
„Það er rétt en ég sagði líka að það
gæti verið að ég hefði rangt fyrir mér.
Ég átti að sjálfsögðu ekki við rök-
leiðsluna heldur að upplýsingarnar
væru óáreiðanlegar eða rangar. Sem
betur fór reyndist svo ekki vera. Veistu
hvernig þetta mál var leyst, kæri vin-
ur?“
Lögregluforinginn rumdi fýlulega.
„Með því að nota heilann og það
er púlsvinna.“
almannafæri og óspektir. Hann sat
inni yfir helgina og var síðan dæmdur
i sekt á mánudagsmorguninn. Að því
búnu fór hann heim til sín.“
Nú opnaði Quarles augun og settist
upp. „Þú segir að Dreever hafi verið
með fólki sem hann ekki þekkti allan
föstudaginn frá því að hann fékk nýja
starfið og þangað til hann var hand-
tekinn.“
„Já, í bókstaflegri merkingu.“
„Og hann var í fangelsi frá því
klukkan níu á föstudaginn þar til hann
var látinn laus á mánudagsmorgun.“
Lögregluforinginn kinkaði kolli.
„Og hvernig vitið þið að hann fór
strax heim til sín að því búnu?“
„Hann náði í leigubíl sem keyrði
hann heim til sín og lítill drengur sá
hann koma út úr honum og fara upp
í ibúðina sína. Strákurinn heilsaði
honum en Dreever ansaði ekki.“
„Hafði Dreever síma?“
Lögregluforinginn hló: „Það eru
ekki margir símar í Mellifont Court.“
Quarles tók fram pappírsörk og skrif-
aði eitthvað á hana. Því næst ýtti hann
henni til lögregluforingjans og hallaði
sér aftur í sætinu. „Ég er næstum því
viss um að þetta er morðinginn," sagði
hann. „Ég get ekki sannað það en ég
legg til að þú athugir hvort ekki er
samband á milli morðingjans og ein-
hverrar stúlkunnar i bókinni hans
Dreevers."
Lögregluforinginn leit á nafnið á
blaðinu og starði síðan opinmynntur
á Quarles. „Hvernig í veröldinni. .. ?
„Athugaðu bara hvort ekki er eitt-

38. TBL VI KAN 56