Vikan - 17.09.1987, Blaðsíða 35

Viðtal: Guðrún Alfreðsdóttir
Myndir: Valdís Óskarsdóttir
Áheit þeirra Rögnvaldar og Kristínar til kirkjunnar. Maríustytta frá því um 1700 úr gamalli klausturkirkju á Spáni.
Afdalabrauð þótti hæfa honum
þar hlaut hann.að bregðast fæstra vonum.
En á Valþjófsstað hafði gleymst að segja
upp jörðinni svo þar í litla húsinu var fyrir
bóndi með sína fjölskyldu og meiningin því
að við yrðum þarna öll saman. Ég undi því
ekki og fór eftir árið í Stafholt í Borgarfirði
og þremur árum síðar að Hofi í Vopnafirði
sem var yndislegur staður. Eftir rúm þrjú ár
þar fluttum við á Seyðisfjörð, í lok síldarár-
anna, 1968. Enn vorum við þrjú ár á Seyðis-
firði og þaðan lá leiðin á Siglufjörð þar sem
við vorum í tvö ár, þar til við loks komum
hingað í fyrirheitna landið.
Mig hafði aldrei órað fyrir að eiga eftir að
ílendast á Snæfellsnesi en svona gengur þetta,
enginn ræður sínum næturstað. Snæfellsnesið
er yndislegur staður og þó maður væri hér í
heila öld gæti maður ekki þreyst á umhverf-
inu. Náttúrufarið er svo fagurt, það er alltaf
hægt að sjá eitthvað nýtt ár eftir ár, jafnvel
dag eftir dag, og allt úr náttúrunni hefur áhrif
á mann. Enda stendur í Biblíunni að augað
verði aldrei mett af að sjá né eyrað þreytt af
að heyra. Maður verður aldrei þreyttur af að
sjá fallega náttúru - ekki frekar en fallegar
konur," hnýtir Rögnvaldur aftan við og hlær
svolítið prakkaralega. „En ég hef nú svolítið
gaman af öllu þessu fimbulfambi i kringum
Snæfellsjökul, um orkuna sem á að streyma
út frá honum. Það reikna allir með að þetta
sé einhver heilagleikaorka sem geri menn sér-
staklega ánægjulega og guði þóknanlega. Ég
spurði eitt sinn vin minn, Sófanías heitinn
Pétursson, sem kallaður var jóga og átti sum-
arbústað undir Stapafelli, hvernig stæði á því
að öll mín sóknarbörn og aðrir hér væru ekki
orðnir heilagir vegna nálægðar við Jökulinn.
Hann svaraði því til að þessi orka magnaði
. annars hefðiég
sjálfsagt hlaupið út úr
Dómkirkjunni í miðri
athöfn og vœri hér ekki
nú. “
wmmsm
alla eiginleika mannssálarinnar; menn yrðu
því betri sem þeir væru góðir fyrir en líka því
djöfullegri sem þeir væru verri fyrir. Þetta er
nokkuð það sama og séra Árni Þórarinsson
segir í bókum Þórbergs, að á Snæfellsnesi sé
bæði besta og versta fólk sem hann hafi
kynnst. En hann kynntist nú kannski ekki svo
mörgum öðrum, blessaður karlinn, því hér
var hann alla sína prestskapartíð. Árni sagði
raunar líka að mannlífið versnaði alltaf og
yrði dapurlegra eftir því sem vestar drægi og
miðaði þá við átthagana í Arnessýslu þar sem
allir voru hálfheilagir í hans augum.
En þó ég kalli þetta fimbulfamb í kringum
Jökulinn hálfgerðan barnaskap þá er ég nú á
því það búi einhver dularorka í öllum efnis-
heiminum sem okkur er ekki gefið að skynja.
Kannski sem betur fer. Og það má vel vera
að sumir menn séu færir um að skynja þessi
dularöfl á einhvern myndrænan hátt. Vinir
mínir sumir fullyrða til dæmis að yfir Stapa-
fellinu sé einhver gífurlegur loftandi sem þeir
hafa ýmiss konar frásagnir af. Nú, svo eru
þessar gömlu sagnir af Bárði Snæfellsás sem
enginn veit hvað er á bak við. Kannski hefur
fólk hér í fornöld skynjað Jökulinn eitthvað
svipað og þetta fólk hér í dag. Fjallið er óskap-
lega sérstætt, það er svo fallegt í formum og
litbrigðin í því eru óendanleg. Það er líka fræg
lýsingin hjá honum Halldóri Laxness um að
þar sem Jökulinn beri við loft hætti landið
að vera jarðneskt. Maður sér það sem hann
á við, oft á haustin sérstaklega, þegar mynd-
ast eins og eitthvert sól-ar undir Jöklinum sem
lyftir honum frá jörðu og er þá eins og hann
svífi á gullnu ari. Mér finnst stundum ég geta
skotið höndunum undir hann. Þetta er mjög
sérkennilegt. Ég er hrifinn af Jöklinum, lít á
hann sem einkavin minn og í þessari veröld,
þar sem allt er á hverfanda hveli, er gott að
hafa fjall í seilingarljarlægð sem stendur af sér
alla vitleysuna."
38. TBL VIKAN 35