Vikan - 19.11.1987, Side 20

Hróbjartur Lúðvíksson skrifar:
í nafni réttlætis

Það varð aldeildis uppi-
stand um daginn hjá okkur
héma í sveitinni. Það á bara
ekki af okkur að ganga. Fyrst
var þetta vesen með slátur-
leyfið langt fram á haustið,
því yfirdýralæknir vildi ekki
skrifa upp á húsið og sagði
að það væri allt sprungið og
alltof gamalt. Hann hafði það
svo eftir einhverjum sem
hann talaði við í símann að
það væri rottugangur og
vatnið væri baneitrað. Það er
auðvitað haugalygi því þetta
er sama vatnið og ég hefi um
árabil notað til að hella upp
á könnuna með, og mér er
aldrei misdægurt. Svo kom
sláturleyfið eftir að það var
búið að tala við alla þing-
menn kjördæmisins fyrir
sunnan.
Það átti svo að byrja að slátra
á mánudagsmorgni en það vildi
þá ekki Siggi í Tröð, hann er í
sláturhússtjórninni. Hann er svo
hjátrúarfullur og vill ekki byrja á
neinu á mánudagsmorgni. Það
er eftir gömlu trúnni: — Mánu-
dagur til mæðu, þriðjudagur til
þrautar og svo framvegis. Eftir
fund í hreppsnefndinni með
sláturhússtjórninni var því á-
kveðið að byrja á fimmtudags-
morgni klukkan átt.
Hvað haldið’ið? Þegar slátur-
hússtjórinn mætti upp úr sjö þá
höfðu þrír strákar um tvítugt
hlekkjað sig við færiböndin í
mótmælaskyni við landbúnaðar-
stefhuna. Þetta voru strákar að
sunnan, í einhverjum grasætu-
samtökum, sem aldrei láta kjöt-
bita inn fyrir sínar varir, enda
voru þeir fölir. Einn þeirra sem
virtist vera fyrirliðinn las upp
yfirlýsingu þar sem þeir til-
kynntu að þeir gerðu þetta til að
mótmæla landbúnaðarstefhu
ríkisstjórnarinnar. Þeir mót-
mæltu því að þeir sem aldrei
neyttu kjöts þyrftu að greiða
háa skatta vegna niðurgreiðslna
til bænda, á við kjötæturnar. Svo
mótmæltu þeir að við skyldum
hafa fengið sláturleyfið út á
gamalt og úr sér gengið hús
með sprungnum veggjum. Eins
og kindunum sé ekki sama
hvort þær eru skotnar í gömlu
eða nýju sláturhúsi.
Það er varla hægt að segja ó-
grátandi frá þessu. Það er alveg
makalaust hvað yfir eina firið-
sama sveit getur gengið. Slátur-
hússtjórinn þreif í þennan fyrir-
liða og ætlaði í bókstaflegri
merkingu að fleygja honum út
með það sama, en þá tók keðjan
í, en henni var tvíbrugðið í
gegnum færibandið og síðan
fest með hengilás af stærstu
gerð.
Hreppsnefndin og sláturhús-
stjórnin voru kölluð saman í
snarhasti á fund og það var rætt
um hvernig við skyldum
bregðast við. Sláturhússtjórinn
vildi saga sundur keðjurnar og
bara fleygja þeim út. Siggi í Tröð
vildi sprauta á þá vatni. Það
urðu nokkrar umræður um
hvort vatnið ætti að vera heitt
eða kalt. En í sama mund feng-
um við boð um að það væri
kominn fjöldi af fféttamönnum
að sunnan, bæði akandi og fljúg-
andi. Hreppstjórinn kvað þá
upp úr með það að hyggilegast
væri að fara varlega í sakirnar og
láta bara mótmælendurnar dúsa
við fáeriböndin og sjá til fram
yfir hádegi. Starfsfólkinu skyldi
gefið frí til morguns. Sláturhús-
stjórinn sagðist ætla að taka hit-
ann af húsinu og setja kælinguna
á.
Siggi í Tröð vildi hafa tilbúna
menn ef mótmælendur færu á
klósettið því þá þyrftu þeir að
opna hengilásana á keðjunni og
þá væri tækifæri að fleygja þeim
út.
En tíminn leið og mótmæl-
endur stóðu sem fastast hlekkj-
aðir við færiböndin. Þó hrepp-
stjórinn reyndi að vera rólegur
þá fór voðalega í taugarnar á
honum að strákarnir skyldu hafa
strengt borða þvert yflr vinnu-
salinn þar sem á stóð: - Við
mótmælum í nafni réttlætis. Og
svo höfðu þeir teiknað stóra
andlitsmynd af hreppstjóranum
með hrútshorn.
- Æ, bara þeir hefðu haft
hauskúpu og leggi eins og mót-
mælendur í útlöndum gera,
stundi hreppstjórinn og reyndi
að halda ró sinni. Og ffétta-
mennirnir tóku myndir af öllu
saman, og þeir tóku meira að
segja viðtöl við föla fyrirliðann
hjá Sjónvarpinu og Stöð 2. Mót-
mælendurnir gættu þess að
brosa og snúa vel við myndavél-
unum.
Sláturhússtjórinn ætlaði að
reka allt óboðna stóðið út úr
sláturhúsinu en þá sagði einn
fféttaljósmyndarinn bara með
snúð: — Hvað, ætlarðu að beita
okkur ofbeldi? Svo að slátur-
hússtjórinn hætti og stundi: —
Svo er komið, að það er ofbeldi
að reka fólk út úr eigin húsi.
Ekki þurffu grasæturnar að
fara á klósettið þó komið væri
ffam yfir hádegið og þeir voru
ófeimnir við að teygja úr hon-
um litla sínum og spræna á gólf-
ið þó að stjórn verkakvennafé-
lagsins væri komið á staðinn.
Þær snéru sér ekki einu sinni
undan en héldu bara áffam að
skamma hreppstjórann og slát-
urhússtjórann. Þeir yrðu að gera
eitthvað. Formaður verka-
kvennafélagsins var fok-ill og
sagði að þær færu í hart ef það
yrði höfð af þeim atvinnan og
kindurnar yrðu sendar í eitt-
hvert annað sláturhús. Síðan
strunsaði formaðurinn út og
sagðist ætla að hringja í hann
Ásmund hjá Alþýðusamband-
inu.
— Við skulum reyna að fá
hann Gvend jaka norður, þeir
hljóta að verða skíthræddir við
hann, sagði önnur úr stjórninni.
Allt í einu snarstoppaði for-
maður verkakvennafélagsins í
dyrunum og snéri sér ábúðarfúll
að hreppstjóranum og slátur-
hússtjóranum og þrumaði
brúnaþung: — Ég er viss um að
yfirdýralæknir tekur aftur af
ykkur sláturleyfið ef þið látið þá
skíta á gólfið.
Þeim brá auðvitað og ákváðu
að halda annan fund. Hrepp-
stjórinn lagði til að smeygt yrði
undir þá plastdúk. Siggi í Tröð
fúllyrti að þeir myndu vera með
bleiur, þeir hefðu áreiðanlega
búið sig vel útí þetta.
Sláturhússtjórinn sagði að
það væri ekki von á góðu hjá
drengjum sem ekki borðuðu
lambakjöt reglulega. Það yrðu
menn að gera ekki sjaldnar en
tvisvar í viku, geðheilsunnar
vegna. Fólk bara þroskast ekki
eðlileg og heilinn í þeim yrði
bara eins og hvítkálsgrautur.
— Þetta eru auðvitað kálgarðs-
dúkkur, sagði hreppstjórinn
mynduglega. Siggi í Tröð vildi
hringja í þingmennina fyrir
sunnan.
- Það er of mikið uppistand,
sagði sláturhússtjórinn áhyggju-
fúllur.
— Þetta er komið í fféttirnar
hvort eð er, sagði Siggi.
— í öllu falli vekur þetta at-
hygli á plássinu og sveitinni, og
ætti að auka ferðamannastraum-
inn næsta sumar, sagði hrepp-
stjórinn og nuddaði saman
lófúnum.
Ég lagði bara ekkert til mál-
ana. Fundurinn stóð langt ffam á
nótt og ekki gáfúst strákarnir úr
frasætufélaginu að sunnan upp.
g lagði bara ekkert til málanna.
Sláturhússtjórinn hafði mestar
áhyggjur af því að strákarnir
óhreinkuðu sláturhúsgólfið og
þá yrði sláturleyfið afturkallað.
Það var langt liðið á næsta dag
þegar strákarnir losuðu sig frá
færiböndunum. Þá var kominn
geðlæknir að sunnan og hann
tók púlsinn og hlustaði þá. Hann
taldi nóg komið. Fyrirliðinn
hafði fengið niðurgang sem
mótmælendur töldu ótvíræðan
vott um að vatnið væri mengað
eða jafnvel banvænt.
Grasæturnar lásu upp yfirlýs-
ingu um leið og þeir fóru og
bannfærðu vatnið, sláturhúsið
og hreppsnefndina, og sögðu að
tilgangi mótmælanna væri nú
náð því lömbin hefðu fengið að
lifa tveimur dögum lengur.
Slátrun hófst á laugardags-
morgni á eftirvinnukaupi og for-
maður verkakvennafélagsins, en
hún hreinsar garnimar í sátur-
húsinu, hrósaði brosandi út að
eyrum, bæði hreppstjóranum
og sláturhússtjóranum fyrir
frammistöðuna og að þeir
skyldu halda ró sinni í þessum
ósköpum. Siggi í Tröð var líka
ágætur, sagði hún, en hún
minntist ekki á mig. Ég var þó
búinn að vaka líka allan tímann.
18 VIKAN