Vikan - 31.05.1990, Side 13

f RÚNAR JÚLÍUSSON OG MARÍA BALDURSDÓTTIR
Frh. af bls. 10
getað gert það upp við sig hvort hann vildi mig
eða ekki,“ segir Marfa kímin.
„Það borgar sig aldrei að flana að neinu,“
bætir Rúnar við og glottir. „Hver veit nema við
giftum okkur á elliheimilinu og bjóðum þér í
veisluna!“
BYRJAÐI UNG AÐ SYNGJA
MEÐ HUÓMSVEIT
Á heimili Maríu var mikið um tónlist. Bróðir
hennar er hinn frægi Þórir Baldursson sem
meðal annars hefur útsett fyrir Elton John,
Donnu Summer og Grace Jones. Sjálf byrjaði
hún snemma að læra á píanó og spilaði í
skátahreyfingunni í Keflavík. Hana dreymdi
alltaf um að verða dægurlagasöngkona. Sá
draumur rættist mjög snemma. Hún var afar
ung þegar hún byrjaði að syngja með hljóm-
sveitum. „Ég var þrettán eða fjórtán ára þegar
ég byrjaði að syngja á vellinum. Ég var langt
undir aldri og þurfti að fá sérstakt leyfi. Fyrsta
hljómsveitin, sem ég söng með, hét Skuggar.
Þetta var allt saman ofsalega spennandi."
Rúnar byrjaði einnig að spila með hljóm-
sveitum á unglingsárum sínum. Þegar hann
kom fyrst fram sneri hann baki í áhorfendur.
Hann var svo feiminn. Nokkrum árum síðar var
frökk sviðsframkoma Rúnars Júlíussonar ein-
kenni íslensku Bítlanna, Hljóma frá Keflavík.
Hann sveiflaði bassagítarnum yfir höfuö sér og
fór flikk-flakk heljarstökk yfir hátalarasúlur og
hljóðfæri. Með Hljómum byrjaði Rúnar að
syngja í forföllum. Fyrr en varði var hann orð-
inn einn af forsöngvurum Hljóma. Sú saga er
orðin fræg að Rúnar hafi verið valinn í Hljóma
vegna þess hve bassaleikaralegur hann var.
Meðlimi Hljóma vantaði bassaleikara og áttu
þeir að hafa pikkað í Rúnar í bíó.
„Þessi saga á ekki við rök að styðjast. Hún
var aftan á plötuumslagi og hefur loðað við
síðan. Strákarnir vissu nú einhver deili á mér,“
segir Rúnar og brosir.
OPNUÐU NÝVERIÐ
VEITINGAHÚS í KEFLAVÍK
Hljóma-bítlaævintýrið hefur margsinnis
verið rakið og óþarfi að gera því frekari skil hér
í þessu viðtali. Víst er þó að það hefur verið
ákaflega spennandi að vera í hópi þeirra pilta
í Keflavík sem gripu kall Bítlanna á lofti. Þessir
strákar vopnuðust tveimur útvarpstækjum.
Þeir hlustuðu vandlega á óskalagaþætti sjúkl-
inga og sjómanna í öðru útvarpstækinu en í
hinu hlustuðu þeir á vinsældalista bandaríska
herstöðvarútvarpsins á Miðnesheiði. Þá afrit-
uðu þeir auðveldustu lögin í gríð og erg. Síðan
eru liðin mörg ár. Margt hefur drifið á daga
þeirra Rúnars og Maríu. Nýverið opnuðu þau
veitingahús í Keflavík. Það ber nafnið Eden-
borg. Þar bjóða þau upp á fínan mat og að
sjálfsögðu er skemmtileg og góð tónlist leikin
undir borðum. Að þeirra sögn gengur rekstur-
inn mjög vel.
Þau eiga tvo syni, Baldur Þóri sem er ný-
útskrifaður viðskiptafræðingur frá Háskóla ís-
lands og Birgi Frey sem er átján ára meðlimur
hljómsveitarinnar Pandó. Eldri sonurinn hefur
spilað í hljómsveit foreldra sinna.
Hvaða unga stúlku hefur ekki einhvern tíma
dreymt um að verða söngkona, fegurðar-
drottning eða flugfreyja? Maria Baldursdóttir
hefur prófað þetta allt saman. Hún hefur víða
komið við. Tónlistin skipar samt alltaf efsta
sæti vinsældalistans.
„Mér fyndist lífið óhugsandi án hennar,"
segir hún og heldur áfram: „Flugfreyjustarfið
var að mörgu leyti spennandi og skemmtilegt
en það er líka mjög erfitt. Ég gæti trúað að
margir haldi að þetta sé mjög eftirsóknarvert
starf. Það er oft á tíðum sveipað vissum ævin-
týraljóma. Eflaust sjá margar ungar stúlkur það
í hillingum. Ég veit ekki hvort ég á að þora að
segja það en mér finnst stundum að flugfreyju-
starfið sé svona fínni gerðin af öskubílnum.
Munurinn er bara sá að flugfreyjurnar eru
uppáfærðar."
María var kjörin ungfrú ísland árið 1969. Ég
spurði hana hvort hún hefði aldrei haft áhuga á
að reyna fyrir sér í fyrirsætustörfum.
„Nei, ég hef aldrei haft mikið sjálfstraust á
því sviði. Ég er til dæmis aldrei ánægð með
myndir af mér.“
„Það er svona með fallegar konur,“ segir
Rúnar brosandi. „Kannski gera þær of miklar
kröfur."
TAKA EKKI ÞÁ „ÁH/ÉTTU“
AÐ LÁTA GEFA SIG SAMAN
Hvernig er það með hjón eins og ykkur sem
eruð svona mikið saman, bæði í einkalífi og
starfi, verðið þið ekki stundum hundleið á hvort
öðru?
„Það er mesta furða hvað þetta hefur gengið
hjá okkur í gegnum öll þessi ár. Annars var ég
rétt áðan að spyrja Rúnar hvort hann væri ekki
orðinn þreyttur á mér,“ segir María og hlær.
„Ef það væri eitthvað þá ætti ég helst að vera
orðinn þreyttur á sjálfum mér,“ segir Rúnar
sposkur á svip. „En eins og fram kom áðan
höfum við ekki viljað taka þá miklu „áhættu“ að
láta gefa okkur saman,“ bætir Rúnar við
stríðnislega. Og hann heldur áfram: „Við erum
að mörgu leyti ólík. Það er kannski þess vegna
sem við höfum hangið svona saman. Sam-
kvæmt stjörnumerkjunum ættum við alls ekki
að passa saman. Ég er í hrútsmerkinu en
María í fiskunum."
María segir að eftir að þau hafi farið að
vinna meira saman hafi samband þeirra orðið
betra. Núna upplifi þau fleiri atvik saman og
séu nánari. „Fyrstu 15-20 árin vorum við
meira og minna aðskilin. Þá vorum við aldrei í
sömu hljómsveit. Við vorum á sífelldum þeyt-
ingi sitt í hvoru lagi og hittumst af og til á hlaup-
um. Það var ekki fyrr en með tilkomu hljóm-
sveitarinnar okkar að við fórum að vera meira
saman. Það er viss hætta á afbrýðisemi þegar
hjón hittast sjaldan, einkum í þessum bransa.
Það var mikið að gera í „afbrýðiseminni" hjá
okkur á tímabili." Rúnar segist oft hafa orðið
afbrýðisamur.
„Éftir að María var kjörin ungfrú ísland fjölg-
aði aðdáendum hennar til muna. Ég reyndi að
hafa tök á afbrýðiseminni en það gekk ekki
alltaf. Það hefur hins vegar komið með aldrin-
um og gengur ágætlega núna.“
„Á VEL VIÐ MIG AÐ VERA
MINN EIGIN HERRA“
Hverjir eru helstu kostir og gallar við að hafa
tónlist að atvinnu sinni?
Rúnar verður fyrri til svars. „Kostirnir eru
margir. Það á mjög vel við mig að geta verið
minn eigin herra og ráðið mínum vinnutíma.
Það eru líka gífurleg forréttindi aö geta starfað
við það sem manni þykir skemmtilegast."
Hann talar um allan þann fjölda fólks sem þau
hafa kynnst í gegnum tónlistina. „Maður
verður hálfgerður mannþekkjari fyrir vikið.
[ fari annarra met ég mest heiðarleika og orð-
heldni."
María tekur undir orð hans. „Ég hef mjög
gaman af því að kynnast nýju og ólíku fólki,"
segir hún. Rúnari finnst helsti ókosturinn vera
þessi eilífi þvælingur á milli staða. Óreglulegur
vinnutími er líka oft á tíðum erfiður. „í gegnum
tónlistina hef ég líka kynnst græðgi og aga-
leysi." María minnist á söguburð. ( gegnum
árin segist hún hafa lært að útiloka sig frá
slíku. „Sumt fólk býr hreinlega til heilu sögurn-
ar. Þegar ég var ófrísk að fyrsta barninu okkar
gekk sú saga að Rúnar væri ekki barnsfaðir
minn. Faðirinn átti að vera amerískur her-
maður."
Önnur áhugamál en tónlistin?
Rúnar segist lesa mikið og hafa gaman af
því að tefla. „Ég dútla líka dálítið i fótboltanum
ennþá. Sú íþrótt hefur alla tíð heillað mig. Og
hver veit nema ég hefði lagt atvinnumennsku á
því sviði fyrir mig ef tónlistin hefði ekki komið
til.“
„Ég hef ekki eirð í mér að setjast niður með
bók. Ég fer alltaf að hugsa um eitthvað annað.
Ég hef gaman af að prjóna og sauma. Ég hef
líka óskaplega gaman af að dansa. Ég hefði
alveg getað hugsað mér að verða dansari,“
segir María.
Er Rúnar góður dansari?
„Já, já, ef það er góður taktur í tjútti þá nær
hann sér ansi vel upp.“
SKEMMTILEGAST AÐ SPILA
MEÐ ROKKSVEIT RÚNARS
Ef þið lítið yfir farinn veg, hvaða tímabil í
tónlistinni hefur verið skemmtilegast?
„Mér finnst skemmtilegasti tíminn hafa verið
sjöundi áratugurinn þegar Hljómaævintýrið var
og hét.“ Rúnar á greinilega góðar minningar
frá þessum tíma. María er ekki lengi að hugsa
sig um. „Það er skemmtilegast að spila með
Rokksveit Rúnars," segir hún og brosir tví-
ræðu brosi til manns síns. Rokksveit Rúnars
kallast núverandi hljómsveit þeirra Rúnars og
Maríu. Rúnar tekur undir orð Maríu: „Þessi
tími núna er vissulega skemmtilegur líka. Mín
skoðun er sú að um leið og ekki er gaman að
vera í hljómsveitabransanum borgi sig að
hætta.“
Hefur ykkur aldrei þótt óþægilegt að vera
þekkt?
„Nei, þetta kemst upp í vana. Persónulega
finnst mér betra að vera þekktur en óþekktur,"
segir Rúnar. „Að vísu er ekki alveg sama fyrir
hvað maður er þekktur," bætir hann við eftir
stutta stund. María segir að hún passi sig aö
minnsta kosti alltaf á því að glápa ekki á frægt
fólk á förnum vegi.
Rúnar og María eru síður en svo að leggja
upp laupana í spilamennskunni. Þau eru ný-
komin frá Kaliforníu þar sem þau spiluðu á
þremur stöðum. í gegnum tíðina hafa þau víða
komið fram, innanlands sem erlendis. „Við
höfum í rauninni farið í óteljandi brúðkaups-
ferðir," segir Rúnar að lokum.
11 TBL. 1990 VIKAN 13