Vikan - 31.05.1990, Page 16

EYÞÓR GUNNARSSON OG ELLEN KRISTJÁNSDÓTTIR
hefur greinilega gaman af aö syngja og senni-
lega á hún ekki langt aö sækja það. Elísabet,
yngri dóttir þeirra hjóna, er fjögurra ára gömul.
Þau eiga aðra átta ára sem heitir Sigríður.
Sýna dæturnar tónlistarhæfileika? Eyþór
verður fyrri til svars. „Já, Sigga, eldri stelpan
okkar. Hún sýndi snemma mikinn tónlistar-
þroska. Hún byrjaði aö syngja sjö mánaða -
og hélt lagi!“
„Hún er að læra á píanó,“ bætir Ellen við.
„Sú yngri fer hægar af stað. En það er gaman
að heyra hana syngja því hún hefur mikla og
dimma rödd. Hún er einnig mikið fyrir að
dansa."
ELLEN í EINKATÍMUM HJÁ
KÍNVERSKUM SÖNGKENNARA
Hvernig var með tónlistarnám hjá ykkur?
„Ég var í píanótímum sem krakki. Einnig
lærði ég á trompet í einn vetur. Þegar ég var
sautján ára langaði mig að byrja aftur í tónlist-
arnámi. Þá var það klassíska námið sem stóð
manni til boða. Mér fannst það vera krókaleið
að því sem ég hafði mestan áhuga á að læra.
Ég vildi helst fara í svona djassskóla eins og
eru viða erlendis. Þá er hægt að einbeita sér
einungis að því sem manni finnst mest spenn-
andi,“ segir Eyþór. „Hann langar til að verða
saxófónleikari," segir Ellen stríðnislega. Eyþór
mótmælir en bætir svo við: „Þegar ég verð bú-
inn að hljóöeinangra eitthvert herbergi hér í
húsinu kaupi ég mér saxófón. Mér finnst
saxófónn mjög heillandi hljóðfæri."
Ellen: „Á unglingsárunum dreymdi mig um
að verða dægurlagasöngkona. Ég var alltaf að
syngja með plötum þegar ég var lítil. Ég held
að maður læri mest á því að taka lög, hlusta og
syngja þau aftur og aftur. Ég hef bæði lært
söng í ESandaríkjunum og hérna heima. í
Bandaríkjunum fór ég í fyrsta skipti í söng-
tíma. Ég fór í einkatíma hjá kínverskum söng-
kennara sem kennir við söngskóla í San
Francisco. Þegar ég kom heim aftur fór ég að
syngja danslagatónlist með hinum ýmsu
hljómsveitum. Það hafði ég reyndar prófað
dálítið áður. Ég söng meðal annars með
Tívolí, Ljósunum í bænum, Mannakorni og
Hljómsveit Magnúsar Kjartanssonar. Sá tími
kom aö ég fékk nóg af að syngja dægurtónlist.
Mér fannst ég stöðnuð og vildi gera eitthvað
nýtt. Ég íhugaði til dæmis að fara í Söngskól-
ann. Með því hefði ég hins vegar verið að taka
alveg nýja stefnu því ef maður fer að læra
klassískan söng verður, að ég held, ekki aftur
snúið. Það blundaöi alltaf í mér sá draumur að
syngja djass og blús. Ég hætti við að fara í
Söngskólann og ákvað í staðinn að fara í tón-
listarskóla FÍH. síðan hefur djass og blús átt
hug minn allan.“
Hvað langaði ykkur til að verða sem börn?
„Ég man að einu sinni ætlaði ég að verða
hjúkrunarkona. Eins og gengur meðal krakka
skipti ég oft um skoðun. Þegar ég var tólf til
þrettán ára var æðsti draumurinn að verða
söngkona," segir Ellen og brosir við.
„Mig dreymdi um að verða dýralæknir. Mig
langaði afskaplega mikið til að eiga þyrlu og
vera dýralæknir sem ferðaðist um landið.
Svona nokkurs konar Dagfinnur dýralæknir.
Þaö kom líka til greina að verða bóndi. Ég var
nefnilega alltaf í sveit á sumrin. Þegar ég var
þrettán ára eignaðist ég mitt fyrsta hljóöfæri og
fór að gutla með hljómsveitum. Þá var það
bara tónlistin sem komst að og ekkert annað,"
segir Eyþór.
Hvar kynntust þið?
„Við kynntumst fyrst í æfingaplássi hljóm-
sveitarinnar Tívolí sem var á Túngötunni,'1
segir Eyþór. „Það var árið 1977. Þá var Ellen í
þeirri hljómsveit. Ég var grúppupælari og var
alltaf að þvælast í æfingaplássinu." „Skrópa í
skólanum," bætir Ellen við hlæjandi. Hann
heldur áfram: „Síðan fór Ellen til Ameríku og
við kynntumst ekkert almennilega fyrr en hún
kom aftur. Þá var ég genginn til liðs við Tívolí.
Það var ekki fyrr en við byrjuðum bæði i Ljós-
unum í bænum að við fórum smám saman að
draga okkur saman. Það var allt saman mjög
leynilegt hjá okkur í byrjun.1'
Hvernig varð Mezzoforte til?
„Við vorum þrír úr Ljósunum sem síðar
skipuðum sæti í Mezzoforte," segir Eyþór.
„Þaö var eiginlega í gegnum Ljósin í bænum
sem Mezzoforte komst á plötusamning. Við
spiluðum létt diskó en vorum stundum að fikta
við instrumental tónlist með. Það endaði með
því að Steinar Berg gaf okkur tækifæri til að
gefa út eina plötu með „instrumental" tónlist. Á
þann hátt gætum við vonandi fengið útrás fyrir
þannig tónlist og einbeitt okkur aftur að þeirri
tónlist sem við höfðum áður fengist við. En
fyrst við vorum einu sinni byrjaðir varð ekki aft-
ur snúið. Fyrsta plata Mezzoforte kom svo út
1979."
NÚ LEGGJA MENN METNAÐ
SINN í FRUMSAMIÐ EFNI
Hann heldur áfram: „Það er gaman að velta
fyrir sér þeim breytingum sem urðu í tónlistar-
stefnu á þessum árum. Þegar við Ellen vorum
að byrja var lítil áhersla lögð á að hljómsveitir
semdu sitt eigið efni. Menn höfðu lítinn metnað
í slíkt. Þá voru þessar svokölluðu danshljóm-
sveitir við lýði og aðallega sungið á ensku.
Sem betur fer er þetta breytt. Nú leggja menn
metnað sinn [ að koma með eitthvað frá sjálf-
um sér og syngja á móðurmálinu. Það er dá-
lítið sérstakt þar sem hinar Norðurlandaþjóð-
irnar syngja nær eingöngu á ensku. Kannski
má þakka Spilverkinu og Stuðmönnum þetta
að einhverju leyti. Það þykir fínt að vera þjóð-
legur." Ellen bætir við: „Þjóðfélagið er senni-
lega líka of lítið. Það þykir bara hallærislegt að
vera að syngja á bjagaðri ensku."
Nú bjugguö þið Mezzofortemenn ásamt fjöl-
skyldum ykkar í Englandi um tíma. Hvernig
kunnuð þið við ykkur þar?
„Okkur fannst ekkert sérstaklega gott að
búa í Englandi. Við bjuggum ekki á sérlega
skemmtilegum stað. Það má segja að okkur
hafi verið holað niður í svefnbæ norðvestur af
London. Meirihluti íbúannavar ellilífeyrisþegar
og því lítið um að vera. Ástæðan fyrir að við
fluttum til útlanda var sú að vildum vera sem
næst miðstöð Evrópumarkaðarins. England
varð því fyrir valinu. Við vorum hálfgerðir utan-
garðsmenn þar. Við höfðum ekki atvinnuleyfi
og fundum mikið fyrir því að við vorum útlend-
ingar," segja þau. Ellen bætir við: „Við stelp-
urnar vorum allar að koma beint úr vinnu á (s-
landi. Við vorum ekki tilbúnar að takast á við
húsmóðurstarfið. Okkur leiddist hálfpartinn.
Loksins þegar við vorum komnar í skóla
ákváðum við að flytja heim. Það er ágætt að
koma til Englands sem gestur. London er mjög
viðkunnanleg borg. Eyþór segir: „Ef við mynd-
um flytja út aftur væri það helst til Kaupmanna-
hafnar. Kaupmannahöfn er svona mátulega
mikil heimsborg. Danir eru þægilegt fólk. Þeir
eru nægjusamir og við íslendingar gætum ör-
ugglega lært heilmikið af þeim. Það er svo ríkt
í okkur íslendingum að vera sífellt að bera
okkur saman við náungann. Okkur hættir til aö
einblína of mikið á lífsgæðin. Stöðutákn skipta
okkur svo miklu máli. Það virðist vera höfuð-
markmið flestra að ganga í dýrum fötum og
eiga flotta bíla. Sjálf eigum við Skoda og erum
stolt af því.“
Sameiginleg áhugamál?
„Við eigum ýmis áhugamál. Þau eru aftur á
móti mismikið stunduð. Það kemst sjaldan
annað að en tónlistin," segir Eyþór. Ellen bætir
við: „Við reynum að fara upp í sveit á sumrin.
Við höfum gaman af því að skoða landið.
Stundum er skemmtilegt að reyna eitthvað allt
annað. Við höfum verið svo mikið í tónlistinni
undanfarin ár að það er nauðsynlegt aö víkka
sjóndeildarhringinn. Það eru ákveðnir hlutir
sem bíða betri tíma, til dæmis hesta-
mennska."
„ÞAÐ VAR SKEMMTIELGT
AÐ KOMA TIL SAUDI-ARABÍU“
Hvert er ykkar lífsmottó?
Eyþór svarar: „Hvert svo sem viðfangsefnið
er held ég að það skipti mestu máli að lifa fyrir
daginn í dag - reyna að einbeita sér aö nútíð-
inni og forðast að falla í þá gryfju að vera sífellt
að hafa áhyggjur af fortíðinni og framtíðinni."
„Já, reyna að fara ekki svona ofboðslega
hratt og vera sýknt og heilagt að hugsa um allt
annað en það sem maður er einmitt að gera þá
stundina," segir Ellen og brosir.
Eyþór er nýkominn heim úrtónleikaferðalagi
með blökkusöngkonunni heimsfrægu Randy
Crawford. Farið var til Norðurlandanna,
London og Saudi Arabíu. „Sú ferð var mjög vel
heppnuð. Það var skemmtilegt að koma til
Saudi Arabíu. Við fengum góðar undirtektir
hvar sem við komum og það var alls staðar
uppselt. Við tókum lög af nýjustu plötu Randy
og eins vinsælustu lögin hennar."
Nýjasta plata Mezzoforte, Playing for Time,
þykir mjög vönduð í alla staði. Blaðamanni lék
hugur á að vita hvort slík plata hefði ekki verið
lengi í vinnslu.
„Hún tók rosalega langan tíma. Alltof langan
tíma. Það kostaði gífurlega mikið að gera
hana. Til samans tók sjö mánuði að vinna flest
lögin. Við spiluðum eiginlega aldrei saman
heldur var einn og einn að spila í einu. Þótt við
séum vissulega ánægð með plötuna finnst
okkur eftir á að hyggja að það hefði mátt eyða
minni tíma í smáatriði og byggja meira á
gamla, góöa samspilinu."
Hefur aldrei hvarflað að ykkur Mezzofortur-
um að gera kvikmynd?
„Nei, okkar boðskapur er fyrst og fremst
hreinn og góður hljóðfæraleikur. Við höfum
komist að því að við viljum halda okkur við það
sem við gerum best. Við fengum söngvara til
að syngja inn á No Limits. Það var tilraun til að
16 VIKAN ÍITBL. 1990