Vikan - 31.05.1990, Side 24

mskemmfi
Áskíð
HLJÓMAR FYRIRSÖGNIN KUNNUG-
LEGA? JÚ, RÉTT, HELENA EYJÓLFS
SÖNG ÞETTA LAG, EINS OG FLESTIR
ÍSLENDINGAR Á „GÓÐUM“ ALDRI
>ÍTTU AÐ MUNA, OG SLÓ HELDUR
BETUR í GEGN. EN UM HVERN ER HÚN
AÐ SYNGJA? ÖRNÓLF VALDIMARS-
SON! ÞAÐ GÆTI ALLT EINS VERIÐ. EF
EINHVER SKEMMTIR SÉR Á SKÍÐUM ÞÁ
ER ÞAÐ HANN. ÖRNÓLFUR HEFUR
STUNDAÐ SKÍÐI FRÁ UNGA ALDRI,
HANN F/ÍDDIST NÁNAST Á SKÍÐUM.
HANN ER EIGINLEGA BARA SKÍÐAFRÍK
EINS OG VIÐ KÖLLUM ÞAÐ. EN ÞAÐ
HEFUR LÍKA REYNST HONUM VEL AÐ
VERA SKÍÐAFRÍK. SÍÐASTLIÐIN ÁR
HEFUR ÖRNÓLFUR VERIÐ í HÓPI BESTU
SKÍÐAMANNA LANDSINS. HANN
HEFUR VERIÐ FASTUR MAÐUR í
LANDSLIÐINU OG OFTAR EN EKKI NÁÐ
GÓÐUM ÁRANGRI Á ERLENDRI
GRUNDU. ÖRNÓLFUR ER SONUR HINS
ÞEKKTA ÍÞRÓTTAFRÖMUÐAR VALDIM-
ARS ÖRNÓLFSSONAR OG ÞEIR
FEÐGAR ERU LÝSANDI D/ÍMI UM AÐ
EPLIÐ FALLI SJALDAN LANGT FRÁ
EIKINNI. í TILEFNI AF NÝLOKNU
KEPPNISTÍMABILI SKÍÐAMANNA ER
VEL VIÐ H/EFI AÐ FÁ ÖRNÓLF TIL AÐ
SEGJA ÖRLÍTIÐ FRÁ SJÁLFUM SÉR.
BLAÐAMAÐUR ÁKVAÐ AÐ BYRJA Á
„TÝPÍSKRI" SPURNINGU, SVONA EINS
OG HANN KRISTJÁN VINUR OKKAR
ÓLAFSSON ORÐAR ÞAÐ. HVERS
VEGNA SKÍÐIN? í
VIKAN ÍITBL. 1990
mér, lra,la,la,la
Þ
að kom eiginlega
aldrei annað til greina.
,j ■ Ég var alinn upp við
það að vera alltaf á skíðum.
Að vera á skíðum var eins
eðlilegt og að drekka vatn.
Áhuginn kom ekki allt i einu
heldur var skíðaiðkunin eins
konar hluti af fjölskyldulífinu,
eins og margt annað hjá öðru
fólki," sagði Örnólfur.
- Hvenær hófstu keppni á
skíðum?
„Þegar ég var átta eða níu
ára byrjaði ég að taka þátt í
mótum yngri flokka. Ég var
alltaf á skíðum í Kerlingarfjöll-
um yfir sumarið þannig að ég
var í mjög góðri æfingu. Ég
æfði ekkert mikið á veturna.
Ég tók skíðin ekki alvarlega
fyrr en ég byrjaði í mennta-
skóla. Þá fór ég að æfa mark-
visst með keppni í huga. Sem
krakki var ég bara að leika mér
á skíðum. Þegar ég lauk svo
menntaskólaprófi, 1984,
komst ekkert annað að en
skíðin."
NÁNAST FORRÉTTINDI
- Erlífið„dans“áskíðum?
„Já, það er það svo sannar-
lega. Það er ómetanlegt að
hafa fengið að vera svona
mikið í skíðaíþróttinni. Hún
gefur manni ótrúlega mikið og
gerir manni aldrei neitt nema
gott. Sá tími sem hefur farið í
skíðin hefur eingöngu veitt
mér ánægju og vellíðan. Það
er ekki eftir neinu að sjá. Ég tel
það flokkast undir forréttindi
að ég skuli hafa fengið að vera
svona mikið á skíðum. Það er
reyndar gaman að koma því
að að þegar ég var yngri var
ég svo sem ekkert „skíðafrík".
En pabbi var duglegur að drífa
mig og bræður mína með sér
á skíði. Það fóru yfirleitt allar
helgar í þetta. Þegar ég var að
keppa í yngri flokkunum var
ég yfirleitt mjög rólegur yfir öllu
saman. En þegar ég fór á fullt
út í keppni varð ég mun
spenntari og það skemmtilega
var að pabbi varð enn spennt-
ari. Til dæmis náði hann varla
myndum af mér í keppni
vegna taugatitrings. Það var í
rauninni eins og að hann væri
að fara að keppa en ekki ég.“
Eins og flestir vita fylgja
íþróttaiðkunum oft á tíðum
löng og ströng ferðalög.
Keppnisferðir til útlanda jafnt
sem innanlands hljóta að taka
á taugarnar. Eða hvað?
„Að fara utan (keppnisferðir
er mjög góð lífsreynsla. Það
getur verið erfitt en oftast eru
þær það ánægjulegar að mað-
ur gleymir erfiðleikunum. Þetta
er strangur skóli sem hverjum
manni er hollur. Ég hef lært að
bjarga mér þar sem ég hef
staðið að miklu leyti að öllum
keppnisferðalögum sjálfur.
Fyrst þegar ég fór út æfði ég
með liði í Austurríki. Það var
stórkostlegt og allt var mjög
vel skipulagt. Þar æfði ég mjög
markvisst við eins góðar að-
stæður og hugsast getur. Ég
náði mjög góðum árangri,
bætti mig mjög mikið og fann
varla fyrir þreytu af því að ég
hafði svo gaman af þessu.
Það besta sem skíðamenn
geta gert til þess að bæta
árangur sinn er að dvelja er-
lendis við æfingar við toppað-
stæður. Ég stefni að því aö
keppa og æfa á skíðum eins
lengi og ég hef gaman af. Það
er örugglega langt þangað til
ég hætti...“
- Fékkstu aldrei heimþrá á
meðan þú dvaldir mánuðum
saman erlendis?
„Jú, eflaust fékk ég stund-
um heimþrá. En yfirleitt var ég
að stefna að ákveðnum mark-
miðum svo að annað komst
ekki að. Ég kynntist líka mikið
af góðu fólki þannig að það
hjálpaði mikið. Meðal annars
kynntist ég strák sem heitir
Michael Tritcher en hann er
núna einn besti skíðamaður
Austurríkismanna. Ég get ekki
sagt annað en að mér hafi liðið
mjög vel þegar ég hef verið á
flakki hingað og þangað út um
allan heirn."
Víkjum frá íþróttunum og
yfir í aðra sálma. Það er öllum
Ijóst að lífið gengur ekki bara
út á íþróttaiðkun. Örnólfur
leggur nú stund á læknisfræði
við Háskóla íslands. Hvað
liggur að baki vali á þeirri göf-
ugu fræðigrein?
HINN ÓPLÆGÐI
AKUR HEILLAR
„Mér finnst titillinn svo
flottur, doktor Örnólfur...! Ég
hef lesið svo mikið af Rauðu
ástarsögunum og það ýtti und-
ir áhugann. Nei, nei, bara að
grínast! Ég tók nú minn tíma í
valið og velti ýmsum greinum
fyrir mér. Eiginlega notaöi ég
útilokunaraðferðina við valið.
Ég sá að ýmsar greinar höfð-
uðu ekki til mín. Mér fannst
áhuginn vera mestur fyrir
læknisfræðinni og hann hefur
sífellt aukist. Læknisfræðin er
að mínu mati mjög spennandi
grein, ekki síst vegna þess að
það eru alltaf nýir hlutir að
gerast. Nýjar uppgötvanir og
frjó umræða. Námið við Há-
skóla íslandstekursex ár. Það
er bara grunnurinn en síðan er
stöðugt hægt að víkka sjón-
deildarhringinn, læra meira og
sérhæfa sig á einhverju til-
teknu sviði. Það er svo margt
sem er enn órannsakað í
læknavísindunum og það er
nákvæmlega það sem heillar
mig. Ég held að hugmyndir um
samspil líkamlegrar og and-
legrar vellíðanar eigi eftir að
koma mikið inn í læknisfræð-
ina og allt starf innan hennar.
Samvirkni margra þátta er ó-
plægður akur innan fræðinn-
ar.“
- Þú hefur kannski ákveðið
að nema læknisfræði út frá
peningasjónarmiðum! Eru ekki
allir læknar ríkir?
„Nei, ég gerði það nú ekki.
En það er gott að vita til þess
að þurfa ekki að hafa fjárhags-
áhyggjur í framtíðinni, það er
að segja ef einhver vill ráða
mig í vinnu."
- Gætirðu hugsað þér að
starfa við eitthvað annað í
framtíðinni?
„Já, þaö gæti ég, þá við
eitthvað sem tengist félagsleg-
um samskiptum fólks. Að
vissu leyti er ég mikil félags-
vera en oft á tíðum er ég það
ekki. Þá finnst mér gott aö
kúpla mig úr samskiptum við
annað fólk. Mér finnst stund-
um mjög þægilegt að vera
einn. En þaö verður að vera líf
í kringum mig, mér fyndist erf-
itt að vera alltaf að gera sama
hlutinn, vera „rútineraður".
Þaö get ég örugglega aldrei."
Örnólfur er fæddur 4. nóv-
ember 1964, nánar tiltekið
sporðdreki. Hann er því 25 ára
Frh. á bls. 27
I TBL. 1990 VIKAN 25
TEXTI: BRYNDÍS HÓLM