Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 24

22
VIKAN, nr. 51—52, 1941
........""...................................arkorn yfir rjúkandi tóbakspípu. Ef henni
_ § er haldið yfir reyk af logandi brennisteini,
JÓUIEIKIR OG UAIDRAR. þá upphtast hún og verður hvít.
I Sé rósin sett í tært vatn eftir þetta, fær
.......j hún brátt upprunalegan lit og ilm.
að fylgir jólunum, að menn varpa
frá sér áhyggjum hversdagslífsins
og bregða á leik — setjast við spil, dansa,
fara í leiki eða gera galdra. Leikir og
galdrar, þar sem allir geta verið þátttak-
endur, ungir og gamlir, hafa alltaf verið
mjög vinsælir, þegar heimilisfólk og gestir
er saman komið til að skemmta sér. En
það, sem helzt vill á skorta við slík tæki-
færi, er að menn kunna ekki nógu marga
leiki, fjölbreyttnin verður ekki nógu mikil.
Til þess að hjálpa lesendum sínum í þessu
efni, flytur Vikan hér á eftir nokkra slíka
leiki og galdra, sem vonandi geta orðið
til að auka á jólagleðina.
Leikir.
Einungis augun.
Hyljið opnar dyr með dagblöðum, sem
fest eru með teiknibólum og strengd fyrir
dyrnar.
Klippið rifu (2—3 cm. á hæð og 8—10
cm. á lengd) í dagblöðin.
Einn af þátttakendunum er nú látinn
vera í öðru herberginu, en hinir þátttak-
endurnir sýna honum til skiptis augun í
gegnum rifuna. Hann á nú að gizka á,
hvers augu hann sér, og er það all-erfitt.
Sá, sem hefir þekkzt á augunum, á nú
að fara inn í stað hins og reyna að þekkja
augun.
Að þreifa með skeiðum.
Einn af þátttakendunum fær tvær mat-
skeiðar, sína í hvora hönd, síðan er bund-
ið fyrir augu hans og honum snúið í hring.
Hann á nú að ganga um í hringnum, þreifa
fyrir sér með skeiðunum og gizka á, hver
það er, sem hann þreifar á. Hann má að-
eins geta þrisvar sinnum. Ef hann gizkar
rétt, á sá, sem hann þekkir, að fara inn
í hringinn.
Að snúa hlemmnum.
Raðið stólum (einum færri en þátttak-
endurnir) í kring á gólfið og biðjið menn
að fá sér sæti. Sá, sem engan stól fær,
stendur í miðjum hringnum með pott-
hlemm eða kringlóttan bakka í hendinni.
Sérhver þátttakendanna fær nú nafn
þess, sem situr hægra megin við hann. Sá,
sem stendur á gólfinu snýr lokinu á gólf-
inu og nefnir, nafn einhvers þátttakend-
ans. Sá, er raunverulega heitir nafninu, á
ekki að rísa upp og reyna að grípa hlemm-
inn, áður en hann dettur, heldur sá, sem
hefir fengið nafnið (sessunauturinn til
vinstri). Hann grípur hlemminn, snýr hon-
um aftur og nefnir annað nafn. Sá, sem
fyrst stóð inni í hringnum, sezt á auða
stólinn o. s. frv. Á þennan hátt skiptir
maður um nafn í hvert skipti, sem maður
fær nýjan sessunaut til hægri.
Ef einhver grípur hlemminn ekki, eða
hlýðir ekki „nafni sínu“, á hann að „gefa
pant“.
Að skrifa miða.
Sérhver þátttakandi fær langan renn-
ing og blýant. Allir setjast við stórt borð
og skrifa efst á blaðið: 1) Nafn einhvers
karlmanns (annað hvort einhvers, sem er
viðstaddur eða þekkts manns). Síðan er
seðillinn brotinn tvisvar, svo að ekki sjáist
það, sem skrifað er. Öllum miðunum er
kastað á borðið og ruglað saman. Þá draga
allir miða og skrifa á hann, án þess að
sjá, hvað áður var búið að skrifa á hann:
2) Kvenmannsnafn. Miðarnir eru aftur
brotnir saman og þeim ruglað. Þá er skrif-
að: 3) Hvar þau hittust (í bíó, skipi, dans-
leik o. s. frv.). Miðarnir eru brotnir sam-
an í fjórða sinn og skrifað: 4) Hvað hann
sagði við hana. 5) Hverju hún svaraði. 6)
Hver endirinn varð. 7) Hvað fólk sagði.
Þegar búið er að skrifa sjö sinnum á
seðlana og rugla þeim enn einu sinni, tekur
hver maður einn miða og les innihaldið
upphátt.
Hver hefir bezta minnið?
Tíu til tuttugu smáhlutir eru settir á
borðið og klútur breiddur yfir. Klútnum er
lyft af og þátttakendurnir mega horfa á
hlutina í 3 mínútur. Þá er klúturinn aftur
lagður yfir. Nú setjast allir niður og reyna,
hver getur munað og skrifað niður flesta
hlutina. Reynið einu sinni. Það er alls ekki
auðvelt.
Fáeinir hlutir eru teknir burtu og nú
reyna þátttakendurnir að muna, hvaða
hlutir eru horfnir. — Það er ennþá erfið-
ara.
Oaldrar.
Rósin, sem skiptir um lit.
Það er hægt að láta dökkrauða rós
verða græna, með því að halda henni stund-
Lifandi vindillinn.
Töframaðurinn fær lánaðan vindil hjá
einhverjum, sem viðstaddur er, og sýnir
áhorfendum, að hann er alveg eins og aðrir
vindlar. Síðan stingur hann vindlinum
með vinstri hendi niður í glæra flösku.
Strax og vindillinn er kominn niður í
flöskuna, stígur hann aftur upp í stútinn.
En um leið og töframaðurinn ætlar að
grípa hann, sekkur hann aftur niður. á
botninn og er það, af því að hann óttast,
að töframaðurinn ætli að reykja sig, að
því er töframaðurinn segir sjálfur.
Vindillinn stígur og sekkur nokkrum
sinnum, þangað til galdramaðurinn lofar
að reykja hann ekki. Þá stígur hann ró-
lega upp úr flöskunni og lofar töframann-
inum að ná í sig.
Áður en töframaðurinn kemur inn, hefir
hann fest langt kvenmannshár'við einn af
vestishnöppum sínum og í hinn enda hárs-
ins hefir hann fest saumnál. Þegar hann
er búinn að fá vindilinn lánaðan og hefir
sýnt hann, þrýstir hann nálinni inn í ann-
an enda vindilsins, án þess að nokkur taki
eftir.
Vindilhnn stígur nú eða lækkar eftir því,
hvort töframaðuririn heldur flöskunni upp
að sér eða langt frá sér. Þegar þetta hefir
verið endurtekið nokkrum sinnum, er vind-
illinn tekinn upp og honum skilað.
Höndin með aðdráttaraflinu.
Töframaðurinn leggur hægri hendi á
næstum fullt, lítið vatnsglas og segist geta
lyft því upp með aðdráttarafli handarinn-
ar, án þess að styðja við með vinstri hendi.
Fyrst lætur hann einhvern, sem viðstadd-
ur er, reyna, en þegar það hefir reynzt
árangurslaust, famkvæmir hann töfrana.
Til að fá ,,aðdráttarafl“ í hendina, beyg-
ir töframaðurinn fingurna lóðrétt niður á
við og þrýstir lófanum fast á barmana á
glasinu. Síðan réttir hann snöggt úr fingr-
unum og getur nú lyft glasinu upp með
hendinni, því að loftið hefir þrýstst úr glas-
inu og andrúmsloftið í kring þrýstir því
að hendinni.
Útskýrir
skattaálagninguna.
Það mun verða mikið talað
um þennan mann, þeg'ar greiða
á skatta í Bandaríkjunum
næst. Hann heitir Henry Mor-
genthau (yngri) og er fjár-
málaráðherra Bandaríkjanna.
Hann hefir áætlað 3 500 000 000
dollara til landvarna. — Mor-
genthau sagði: „Allar stéttir
þjóðfélagsins — jafnt ríkir og
fátækir — eiga að bera sinn
hluta byrðarinnar.“