Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 38

36
VIKAN, nr. 51—52, 1941
til þess að geta str’ax bætt fyrir kulda Louise,
þegar búið væri að kynna þau, og verði sér-
staklega elskuleg. Þessum unga manni skyldi
ekki vera vísað á bug, ef hún réði nokkru.
„Ég hefi alltaf verið að vonast eftir að hitta
yður eiiihvers staðar, ungfrú Fitzmaurice,“ sagði
Wrayson rólega.
Louise hrökk lítið eitt við óg sársaukadrættir
komu á andlit hennar.
„Hvað vitið þér, hvað ég heiti?“ spurði hún.
„Faðir yðar, Fitzmaurice ofursti, er einn af
beztu vinum mínum,“ svaraði hann alvarlega. „Ég
heimsótti hann í gær og kom ekki til bæjarins
fyrr en í morgun. Afsakið, en þér eruð allt í einu
eins og eitthvað gengi að yður?“
Kinnar Louise voru orðnar náfölar. Barónsfrú-
in sparkaði í fót hennar undir borðinu og með
mikilli áreynslu tókst Louise að fá málið aftur.
„Hvernig gátuð þér vitað, að Fitzmaurice
ofursti væri faðir minn?“ spurði hún aftur lágt
og tók andköf.
„Ég fann mynd af yður í myndahefti systur
yðar,“ svaraði hann.
Þetta svar virtist róa hana. Hún hallaði sér
ofurlítið í áttina til hans. Hljómsveitin spilaði nú
svo hátt, að hún gat talað við hann, án þess
að aðrir heyrðu.
„Herra Wrayson," sagði hún. „Þér megið ekki
álíta mig óvingjarnlega. Ég veit vel, að ég á-
yður mikið að þakka og þér hafið næstum rétt
til að krefjast skýringa af mér. Og þó bið ég
yður að fara — án þess að spyrja mig nokkurs.
Ég bið yður að trúa mér, þegar ég segi yður,
að það er enginn ávinningur við að halda þess-
um kunningsskap áfram.“
Wrayson hrökk við. Hún sagði þetta svo alvar-
lega og augnaráðið sagði ekki minna. Þegar
hann hugsaði seinna um þessi orð, hafði hann
ekki hugmynd um, hvað hann hefði ætlað að
segja til að fá hana ofan af þessari ákvörðun,
sem auðsjáanlega var fullkomin alvara hennar.
En áður en hann gat áttað sig svo mikið, að
hann gæti svarað, tók barónsfrúin fram í fyrir
honum.
„Louise," sagði hún bliðlega. „Finnst þér þessi
staður ekki of opinber fyrir einkamál og vilt
þú ekki kynna mig fyrir vini þínum?“
Wrayson, sem hafði óttazt að verða sendur
burtu, sneri sér strax, já, næstum allt of ákafur,
að barónsfrúnni, sem brosti elskulega til hans.
Louise hikaði andartak, en hún brosti ekki,
þegar hún beygði sig fyrir því, sem var óhjá-
kvæmilegt.
„Þetta er herra Wrayson," sagði hún rólega.
„Barónsfrú de Sturm.“
Barónsfrúin lyfti brúnum og horfði beint á
unga manninn; en engin breyting varð á alúð-
legri framkomu hennar:
„Mér finnst ég hafa heyrt yðar getið nýlega,“
sagði hún. „Er það kannske einhver annar, sem
heitir sama nafni? Viljið þér ekki setja yður
niður og drekka kaffi með okkur og reykja
eina sígarettu ?“
„Við getum víst ekki hertekið herra Wray-
son,“ sagði Louise ofurlítið kuldalega. „Þar að
auki hefir þú líklega alveg gleymt, hvað klukk-
an er, Amy?“.
Wrayson hafði dregið stól að borðinu. „Ég er
aleinn,“ sag;ði hann, „og væri mjög þakklátur,
ef ég mætti vera kyrr.“
„Já, hvers vegna ekki?“ sagði barónsfrúin og
rétti honum sígarettuveski sitt. „Þér getið ef
til vill ráðið fram úr vandamáli, sem við vor-
um að ræða. Er það viðeigandi, herra Wray-
son, fyrir tvær konur, aðra miðaldra, að fara í
eitt leikhúsið hér í London, án þess að karlmað-
ur sé i fylgd með þeim?“
Wrayson leit af Louise á barónsfrúna.
„Má ég spyrja,“ sagið hann brosandi, „hvor
ykkar það er, sem er miðaldra?“
Barónsfrúin hló lágt og kipraði augun ofur-
lítið saman, henni hafði alltaf reynzt það vel.
„Við verðum áreiðanlega góðir vinir, herra
Wrayson,“ sagði hún fjörlega. „Þama sitjið þér
skjálfandi á beinunum og þorið þó að slá gull-
hamra. Þar að auki eru þetta fyrstu gullhamr-
arnir, sem mér hafa verið slegnir í marga mán-
uði. Þér skulið ekki vera hæddur; Louise er ekki
eins slæm og hún lítur út fyrir að vera. Ég
leyfi henni alls ekki að hrekja yður á brott. Jæja,
nú verðið þér að svara spurningu minni. Getum
við Louise farið í þennan hræðilega leíðangur ?“
„Nei, alls ekki,“ svaraði hann alvarlega,
„þegar karlmaður er viðstaddur, sem ekkert
vildi fremur en bjóða fylgd sína.“
Barónsfrúin klappaði saman lófunum. „Heyrir
þú, Louise?“ sagði hún.
„Já, ég heyri,“ svaraði Louise rólega.
„Þú ert i hræðilegu skapi, kæra barn,“ svar-
aði barónsfrúin. „En þrátt fyrir óhæfilega fram-
komu þína, sting ég samt upp á, að við förum
í leikhúsið með Wrayson, vini þínum, ef honum
er alvara.“
„Ég fullvissa yður um, að þér veitið mér mikla
ánægju, með þvi að leyfa mér að gera yður
greið'a," svaraði hann.
Barónsfrúin horfði geislandi augnaráði á hann
og stóð upp.
„Þér komuð einmitt í tæka tíð til að bjarga
mér frá örvinglun,“ sagði hún. „Ég er ekki vön
að fara fylgdarlaust og er ekki eins óháð og
Louise. Heyrið þér,“ bætti hún við og ýtti buddu
yfir borðið til hans. „Þér verðið að borga reikn-
inginn fyrir okkur, á meðan við förum í kvöld-
kápumar. Viljið. þér svo biðja um vagninn minn,
og síðan hittumst við í forsalnum." -
„Með ánægju,“ svaraði Wrayson og stóð upp,
þegar þær gengu frá borðinu. „Ég hringi og bið
um einar svalirnar í „Alhambra“. Þar er dásam-
legur „ballett", sem allir vilja sjá.“
Hann kallaði á þjóninn og borgaði reikninginn
úr óvenju fullri buddu. Þegar hann setti skipti-
myntina aftur ofan í, gat hann ekki komizt hjá
að sjá bréf, sem var hinum megin í töskunni.
Bæði frímerki og utanáskrift var á bréfinu.
Honum fannst hann strax kannast við nafnið á
bréfinu. Hvar hafði hann nýlega heyrt nafnið
frú de Falbain? Það gat ekki verið langt síðan
og hann gat ekki gleymt nafninu í marga daga.
Louise og barónsfrúin gengu þegjandi að fata-
geymslunni. Barónsfrúin horfði dálítið forvitnis-
lega á Louise, á meðan þær voru að klæða sig.
„Svo að þetta er herra Wrayson?“ sagði hún.
„Já,“ svaraði Louise stutt í spuna. „Ég vildi
óska, að þú hefðir látið hann fara!"
Baró'nsfrúin hló.
„Kæra barn,“ sagði hún „hvers vegna? Mér
virðist hann vera mjög álitlegur ungur maður
og þar að auki getum við ef til vill haft gagn
af honum! Hver veit?“
Louise yppti öxlum. Hún stóð og beið, á meðan
barónsfrúin púðraði sig. „Þú gleymir, að ég stend
þégar i mikilli þakkarskuld við herra Wrayson,"
sagði hún rólega.
Barónsfrúin leit fljótt í kringum sig, henni
fannst vinkonan nokkuð óvarkár.
„Þú ert mjög skemmtileg, góða,“ sagði hún.
„Ertu kannske búin að fá einhverjar grillur?"
Louise sneri sér við og gekk að hurðinni.
„Þú skilur mig alls ekki,“ sagði hún. „En nú.
skulum við fara að koma okkur af stað.“
IX. KAPlTULI.
Barónsfrúin lét nefgleraugun síga niður og
sneri sér að Wrayson. „Lítið á,“ sagði hún, „það
er maður niðri á áhorfendasvæðinu, sem virðist
hafa meiri áhuga á okkur en sýningunni sjálfri.
Ég sé ekki rétt vel, enda þótt ég hafi nefgler-
augun, en ég imynda mér — nei! — ég er alveg
sannfærð um,' að ég kannast við andlit hans.“
Wrayson, sem sat aftar á svölunum, hallaði sér-
fram í stólnum og leit niður. Þetta var alveg rétt
og mjög greinilegt, að maðurinn, sem baróns-
frúin átti við, hafði mjög mikinn áhuga á þeim.
Wrayson hleypti lítið eitt brúnum, um leið og-
hann heilsaði manninum.
„Ó, þér þekkið hann,“ sagði barónsfrúin. „Þetta.
er ef til vill vinur yðar?“
„Hann er í sama klúbb og ég,“ svaraði Wray-
son. „Hann heitir Heneage. Fyrirgefið þér! Ég
vona, að þetta hafi ekki verið mér að kenna.“
Barónsfrúin hafði misst gleraugun á gólfið. Hún.
beygði sig strax niður til að ná í þau og vildi alls
ekki leyfa Wrayson að hjálpa sér. Þegar hún
reis upp, ýtti hún stólnum sínum aftur á bak.
„Þetta var minn eigin klaufaskapur,“ sagði
hún. „Hér er mikið betra að sitja. Ljósið skín
svo skært á fremstu sætin. Þú hefir haft vit fyrir-
þér, Louise, að setjast aftar."
Hún sneri sér að ungu stúlkunni um leið og"
hún sagði þetta, og Wrayson ímyndaði sér, aS>-
tvær meiningar væru í þessum orðum, ef dæma
átti eftir augnatillitinu, sem konurnar sendu hvor
annarri. Ósjálfrátt hallaði hann sér aftur fram..
Heneage starði stöðugt upp til þeirra, en.
ómögulegt var að lesa neitt af svip hans, ekki.
einu sinni forvitni.
Þegar augu þeirra mættust, stóð Heneage upp»
og yfirgaf sæti sitt.
„Þér þekkið kannske vin minn?“ sagði Wray-
son. „Hann er eiginlega mjög sérkenn'ilegur mað-
ur.“
Barónsfrúin yppti öxlum. „Við Louise erum al-
heimsmanneskjur,“ sagði hún. „Við ferðumst svo
mikið og hittum svo margt fólk, sem við munum.
ekki einu sinni, hvað heitir, er það ekki, góða?“
Louise kinkaði kolli til samþykkis. Þessi litli
viðburður virtist ekki hafa vakið áhuga hennar.
Hún virtist aðeins taka eftir sýningunni, sem
hún hafði beint allri athygli að frá því fyrsta.
Oftar en einu sinni gerði Wrayson sér í hugar-
lund að eftirtekt hennar væri uppgerð, og að
hún væri svona áhugasamur áhorfandi til að kom-
ast hjá öllum samræðum.
„Dansinn hérna er dásamlegur," sagði hún. „Ég
held, að þið hafið ekki tekið eftir honum, einkum
ekki þú, Amy!“
Bretar önnum kafnir
í Tobruk í Libyu.
Italskar og þýzkar flugvélar
gerðu loftárásir á virki Breta
við Tobruk í Libyu, þegar f jöldi
brynvarinna bifreiða og fót-
göngulið var á verði á næstu
grösum. Brezkar vélbyssur og
loftvarnabyssur voru teknar í
notkun og árásinni var hrundið.
Fremst á myndinni er brezkur
hermaður að skjóta af vél-
byssu sinni á flugvél og á bak-
sviði myndarinnar sést reykur
úr yfirgefnum ítölskum skot-
færabíl, sem varð fyrir
sprengju og kviknaði í honum.