Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 26

24
VIKAN, nr. 51—52, 1941
Visid blóm lilnar á ný.
Idag varð hann að segja Lidu, að hann yrði
að fá frelsi sitt aftur. Það yrði erfitt. Hingað
til hafði honum i raun og veru fundizt það
ógjömingur. En nú var ekki hægt að komast hjá
því lengur, nei, það var ekki hægt! Það var held-
ur ekki rétt gagnvart Agnete, sem þjáðist svo af
þessu leynimakki. Hún, sem elskaði hann svo
innilega, að hún ætlaði að yfirgefa börnin sín
tvö hans vegna.
Þessi hugsun fyllti hann stolti. Svo mikið elsk-
aði hún hann'. En það olli honum lika samvizku-
bits. Auðvitað mundi bömunum líða vel — faðir
þeirra elskaði þau meira en allt annað — en
Agnete varð að sjálfsögðu að ráða því sjálf. Fyrst
ást hennar á honum var svona mikil — þá var
ekkert við því að gera! Aftur fylltist hann stolti
.... börnin .... Þau voru fórnin hennar. Lida
var fómin hans.
Hann fékk ónot fyrir hjartað við þessa til-
hugsun.
Lida, sem var svo auðtrúa, góð og ástrík! Hann
hafði ekki getað fundið neina átyllu til að vera
önugur, kaldranalegur eða reiður við hana, eftir
að hann hafði komizt að raun um tilfinningar
sínar gagnvart Agnete, og hve mjög hún elskaði
hann. Það eina, sem hann huggaði sig við, var,
að hún var svo róleg.
Hún mundi verða hrygg — og honum þótti
leiðinlegt að hryggja hana. En hún mundi ekki
gera veður út af því eða verða æst — eða fyrir-
fara sér. Kaldur svitinn spratt fram á enni hans,
er hann hugsaði um þetta.
En Ljda mundi ekki gera það. Hún mundi flytja
heim til móður sinnar — og hann mundi sjá
ríkulega fyrir henni! Hún skyldi eiga góða daga!
Mjög góða daga! Hún átti það skilið.
Hann stakk lykiinum hikandi í skráargatið,
því að það var erfitt að segja Lidu þetta, enda
þótt hún mundi taka því með stillirígu ....
Hún stóð í forstofunni og ljómaði, þegar hann
kom inn.
„Ég heyi'ði þig koma," sagði hún, og bætti við
i sömu andrá: „Alpafjólan mín er að springa út!“
Rödd hennar var svo þmngin gleði og fögnuði,
að hann vissi ekki, hvað hann átti að segja.
„Það er þessi frá í fyrra,“ sagði hún. Honum
létti, þegar hann sá, að hún tók ekki eftir fátinu,
sem var á honum og gerði hann órólegan.
„Manstu ekki, að þú gafst mér rauða alpafjólu
á afmælisdaginn minn í fyrra? Það er hún!“
Nú leit hún á hann ljómandi augnaráði, svo að
hann varð að svara.
„Jæja, er það hún!“ sagði hann og reyndi
að brosa,
„Þú veizt,“ sagði hún og opnaði dyrnar og
gekk á eftir honum inn, „að alpafjólur missa
alltaf blómhnappana — stilkamir rýrna og leggj-
ast síðan vesaldarlega til jarðar. Mér dettur alitaf
í hug böm, sem em að deyja, þegar ég sé það.“
Hann hafði setzt í skrifborðsstólinn sinn og
hún settist á bríkina.
Böm,-sem deyja — hugsaði hann. Hvers vegna
ættu þau að deyja?
„En veiztu, hvað ég gerði í fyrra? Ég skar
hana niður, þegar hún hafði blómstrað — blöðin
og allt saman.og setti hana upp á loft. En ég
gaf henni við og við homauga, og þú mátt trúa
því, að ég varð himinlifandi, þegar ég sá að hún
var að fá blöð. En mér hafði aldrei komið til
hugar, að hún mundi fá blómhnappa! Stífa leggi
með blómhnöppum — það lítur út fyrir, að blómin
verði Ijósari, en það gerir ekkert til, ég elska
þau samt! Mér mun þykja enn vænna um þau,
af því að ég hefi sjálf annast þau. Ég ætla að
sækja blómsturpottinn og sýna þér hann. Hann
stendur í vesturglugganum, af því að ég óttaðist
að blómin þyldu ekki sterkt sólskin ennþá.“
Hann heyrði létt fótatak hennar fjarlægjast og
nálgast aftur og vissi, að hann gat ekki sagt
henni það núna, ekki í dag!
Smásaga eftir EDITH RODE.
Hún hélt blómsturpottinum fyrir framan og
neðan andlit hans. „Skoðaðu vel — líttu undir
blöðin — þá skaltu sjá — þú mátt ýta blöðunum
til hliðar — sérðu þá? Fjórir! Eru þeir ekki
dásamlegir? Hugsaðu þér, mér finnst það krafta-
verk, að visið blóm skuli geta sprangið út!“
Hann hafði fært blöðin til og séð þá. Fjórir
stilkar með bleikum hnöppum í skjóli blaðanna.
„Já,“ svaraði hann. „Já, þú ert sannarlega
dugleg —• mjög dugleg að fást við blómin þín.“
Hann átti erfitt um mál, það var eins og hönd
héldi um kverkar hans.
„Já, en ég elska þau,“ sagði hún. „Ég veit ekki,
hvort ég er dugleg, en mér þykir vænt um þau
og þá gæti ég þeirra! Þetta eru mín börn.“
Hún fór með blómsturpottinn og kom aftur.
Hún leit spyrjandi á hann og sá, að hann var
mjög fölur.
„Þú ert þreyttur," sagði hún. „Þú lítur út fyrir
að vera voðalega þreyttur. Það var heimskulegt
af mér, að vera að fleipra því, hve glöð ég er
yfir þessu.“
Hann hafði hugsað hratt og mikið þessi fáu
augnablik, sem hún hafði gengið frá honum. Hann
leit á hana.
„Gæturðu með nokkru móti yfirgefið börnin
þín?“ Hann reyndi að brosa. „Dálítinn tíma —
ef við færum í ferðalag dálítinn tíma?“
Hún brosti ánægjulega.
„Já, því að þetta eru ekki raunveruleg börn.“
Lausn á 118. krossgátu Vikunnar.
Lárétt. — 1. þjór. — 4. sker. — 7. hlær. — 10.
rós. — 11. klók. — 12. krit. — 14. að. — 15. svöl.
— 16. blót. — 17. ræ. —
18. keik. — 19. fjós. —-
20. dót. — 21. tálið.—
23. blóm. —• 24. játa. —
25. alin. — 26. kjör. —
27. fala. — 28. raf. —
29. brók. — 30. verk. —
32. L. S. — 33. hjör. —
34. köll. — 35. fæ. —
36. fróm. — 37. mold.
— 38. vin. — 39. nálar.
— 41. dæll. — 42. tönn.
— 43. drap. — 44. dýna.
— 45. fórn. •— 46. inn.
— 47. gapi. — 48.
börn. — 50. Ni. — 51.
leti. — 52. bæna. — 53.
mý. — 54. beit. — 55.
botn. — 56. völ. — 57.
um'lir. — 59. ólga. —
60. band. — 61. náir.
— 62. ösar. — 63. auki.
— 64. afkáraskapurinn.
Lóðrétt: —• 1. þrautar-
lendinguna. — 2. jóð.
— 3. ós. — 4. slök. —
5. kól. — 6. ek. — 7.
hrós. — 8. lit. — 9 æt.
— 11. kvið. — 12. klóm,
— 13 væta. — 15. sein.
— 16. bjór. — 17. róta.
— 18. klif. —19. flök. —
20. álk. — 22. álas. —
23. bjór. — 24. jarl. —
26. kröm. — 27. feld.
— 29. bjór. -— 30. völl.
— 31. kænn. — 33.
hrap. 34. kola. — 35.
finn. — 36. flan. — 37.
mæni. — 38. vöm. —
40. ámi. — 41. dýpi. —
42. tóra. — 44. datt. —
45. fönn. — 47. geir. —
48. bæta. — 49. mýld.
-—• 51. Leirá. —- 52.
borgara. — 53. mönin.
— 54. blik. — 55. blak.
— 56. vaki. -— 58.
máð. — 59. óss. — 60.
bur. — 62. óa. —
63. au.
Hún hló lítið eitt. „Það var heimskulegt af mér
að líkja saman —“
„En ef það væru raunveruleg börn?“
Hún horfði undrandi á hann. Hann var alvar-
legur.
Hún roðnaði ofurlítið og sagði siðan hálf
vanræðalega:
„Þú veizt vel, að ég elska þig svo innilega, að
ég mundi deyja, ef þú dæir •—- en ef ég ætti böm
— eða bara eitt barn -—" Hún þagði andartak,
en sagði síðan eins og hún væri að telja um fyrir
honum:
„Þú mundir sjálfur aldrei .... aldrei fara fram
á, að ég yfirgæfi þau!“
Hann þagði og hún hélt áfram og var nú áköf:
„Gætir þú gert það ? Að minnsta kosti ekki
fyrr en þau væfu farin að stækka — ekki fyrr
-----nei, segðu, að þú gætir það ekki--------og
að þér fynndist óeðlilegt, að ég gerði það. Fynnd-
ist þér það ekki?“
„Jú,“ svaraði hann.
Andartaki seinna leit hann aftur upp og horfði
á hana.
„Búðu þá niður í ferðatöskuna þína, I.ida —
við skulum fara í ferðalag."
Hún tók hönd hans og lagði hana að kinn sér.
„Á meðan við erum frjáls?" sagði hún og lok-
aði augunum.
„Við hvað átt þú?“ spurði hann ofurlítið skelk-
aður. Agnete og hann höfðu rætt svo mikið um
frelsi og ófrelsi upp á síðkastið, að hann varð
hræddur um, að Lidu hefði verið farið að gruna
eitthvað.
En hún leit undrandi á hann og brosti síðan.
„Áður en við höfum eignazt böinin, sem ég
vil ekki yfirgefa, auðvitað," sagði hún. „Við erum
frjáls þangað til — er það ekki satt?"
Hún hló og sagði glaðlega: „En heldur ekki
lengur! Þér mundi alls ekki þykja vænt um mig,
ef ég gæti liugsað til að fara frá bömunum mín-
um. Heldurðu það?“
„Nei," svaraði hann.
Eimskipafélag íslands
óskar öllum viðskiptavinum sínum
QÉeðíÉ&gAa. jóújGu.