Vikan


Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 19

Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 19
VIKAN, nr. 51—52, 1941 17 Ný frqmhaldssaqa: Einkennilegur 1 afbrotamaður. Eftir DAVID HUME, höfund hinna frægu Cardby-sagna, t. d. „Með dauðann á hælunum“, sem birtist hér í blaðinu. I. KAPlTULX. Maður kemur inn um glugga. Corinne Walters leit enn einu sinni í spegilinn, bar litlu, hvítu höndina upp að munninum til að skýla geispa og brosti við fagurri spegilmynd sinni ■— grönnum líkama, íklæddum rósóttum silkislopp, ofnum grænu silki og gullþráðum, svo að hann var i samræmi við hin dýru húsgögn svefnherbergisins. Þjónustustúlkan var nýlega farin út. Klukkuna vantaði fimm mínútur i tólf og aðeins stöku sinnum rauf hávaði i bilum næt- urkyrrðina á Grosvenor Square. Hún stóð upp af stólnum fyrir framan hlaðið snyrtiborð sitt, lét fáeina ilmvatnsdropa drjúpa í hárið og gekk eftir þykkri gólfábreiðunni að rúminu sínu. Henni fannst hún vera glaðvakandi. Hún skalf ofurlítið, á meðan hún lauk við að bursta hár sitt, fyrir framan rúmið. Rafmagns- ofn stóð við rúmið, en samt hafði hún fundið kaldan gust i gegnum næfurþunnan náttkjólinn. Hún leit út að glugganum og hugsaði með sjálfri sér, hvort stúlkan mundi hafa opnað hlerana of mikið. Skræk klukkuslög gáfu til kynna, að nú væri miðnætti. Gluggatjöldin fuku frá glugganum og vindhviða stóð inn í herbergið. Corinne hnyklaði ólundar- lega brúnimar, tautaði nokkur miður falleg orð um þjónustustúlkuna og gekk aftur yfir gólfið. Hún dró gluggatjöldin til hliðar og rétti hendina út til að halla glugganum aftur. En allt í einu skjögraði hún, varð náföl og rak upp lágt angist- aróp. Maður sat í gluggakistunni og dinglaði fótun- um ófeiminn inni í svefnherbergi hennar. Hann tók ofan hattinn með glæsilegri hreyf- ingu og hneigði sig. Corinne skjögraði aftur á bak og var þögul af skelfingu. Þegar hún nálg- aðist nimið, skjálfandi frá hvirfli til ilja, stökk ókunni maðurinn niður úr gluggakistunni og kom inn í herbergið. Augu leikkonunnar voru glennt upp af skelfingu og hún starði á hann, eins og hún gæti ekki skilið, að hann væri jarðnesk vera. Maðurinn var hár og gr.annur. Svartur kvöld- frakkinn fór vel á karlmannlegum líkamanum og jók á glæsimennsku hans. Hartn hafði ýtt háa silkihattinum aftur frá enninu og svört silkigríma huldi augnaumbúnað hans og nef. Munnurinn var fagurlega lagaður og háðsbros lék um varirnar, eins og hann skemmti sér að gáskafullu æfin- týri. Hann var með hvitan silkiklút um hálsinn og hanzka á höndunum. Corinne skalf af hræðslu. „Hver — hver eruð þér?“ stamaði hún að lokum. „Skiptir það nokkru máli?“ spurði ókunní maðurinn djúpum og þægilegum rómi. Hún svaraði ekki, en starði sem dáleidd á hann, á meðan hann tók sigarettuveski úr gulli upp úr vasa sínum og bauð henni sígarettu. Ósjálfrátt rétti hún fram skjálfandi höndina og tók síga- rettu.úr veskinu. Maðurinn kveikti á gullkveikj- ara og þau reyktu bæði. Hann lagði hattinn sinn á lítið boið og gekk siðan að rúminu og settist hjá henni. Hann hefði ekki getað komið eðlilegar og hispurslausar fram á sxnu eigin heimili. Hún reyndi að ná valdi á sjálfri séi'. Aðstæðuinar voru beinlínis hlægilegar. „Mér þykir leitt, að þér eruð auðsjáanlega hálf- feimin að taka á móti mér sem gesti,“ sagði hann og blés reyknum upp í loftið. „Ég hefði ef til vill ekki átt að koma inn um gluggann. Það er ekki venjulegt — að minnsta kosti ekki enn- þá ■— en það er ekki mér að kenna. Ég hefi ekki getað fengið leyfi.til að koma upp til yðar venju- legu leiðina." „Hvað — hvað viljið þér?“ spurði Corinne. Skjálfandi tennur hennar höfðu höggvið sígarett- una i sundur. „Ekkert nú sem stendur. Við skulum bíða með að tala, þangað til þér eruð orðin ofurlitið ró- legri.“ Honum lá auðsjáanlega ekki mikið á. Hreyf- ingar hans og málfæri var næstum letilegt — hann talaði hægt. Það var þó ekki af því, að hann væri að halda óstyi'kum taugúm i skefjum. Hann hafði aldrei vitað, hvað það var að vera tauga- veiklaður. . „Ég kom hingað eiginlega til að ræða um einn af vinum yðar við yðui’, ungfrú Walters." „Já, en hver eruð þér sjálfur? Hvað heitið þér?“ Hann krosslagði fæturna og hlð lágt og reykti. „Þeirri spumingu er erfitt að svara. Ég kalla mig Ray Winter •—- það er nokkurs konar dul- nefni. Seotland Yard kallar mig „hættulegan mann fyrir almennt öryggi“. Vinir mínir kalia mig nafninu, sem þeir þekkja mig undir og sumir kalla mig nöfnum, sem ekki væri viðeigandi að hafa eftir. Fáeinar ungar stúlkur kalla mig „gim- stein". Þér getið sjálfar valið, hvað þér viljið kalla mig. Ég kýs nafnið „gimsteinn" helzt sjálf- ur.“ Kæruleysisleg frekja mannsins var undursam- leg. Andartak hélt Corinne að þetta væri — já, ef til vill miskilin fyndni, en þá tók hún eftir járnharðri einbeitninni í dökkbrúnum augum hans og öruggri valdatilfinningu. Ekkert í augnaráði mannsins studdi þá tiigátu', að þetta væri gáska- fullt spaug. „Hvað viljið þér fá hjá mér?“ spurði hún. „Það er ekki mikið, Corinne. Það, sem ég vil fá, kostar yðui' ekkert. Það hlýtur að vera hug- hi'eysting. Ég gæti tekið þessa frægu skartgripi yðar, en ég veit að þeir eru aðeins eftirlíkingar, og að þér selduð ósviknu gimsteinana í fyrra- haust. Ég hefi engan áhuga á eftirlíktum skart- gripum. Nei, — ég vil tala um Sir Edgar Murray við yður.“ Hún varð enn óstyrkari og varð að grípa í rúmbríkina. Hann sá, að hún hélt svo fast, að húðin á hnúum hennar hvítnaði. „Verið þér ekki svona hræddar við þetta nafn. Að minnsta kosti skulið þér ekki reyna að segja mér, að þér hafið aldrei heyrt það áður.“ „Ég skil yður ekki,“ sagði leikkonan hikandi. „Kæra vinkona, hvers vegna eruð þér að mót- mæla?“ sagði óboðni gesturinn, um leið og hann stakk hendinni í frakkavasa sinn. „Það var gott að ég kom ekki óundirbúinn. Ég hefði þó ekki haldið, að þér munduð haga yður barnalega. Lítið á þetta.“ Hann rétti henni ljósmynd. Hún leit sem snöggvast á hana, en sneri sér strax undan. Mynd- in var af henni á gönguferð eftir sævarströnd með miðaldra, feitum manni, sem hún leiddi undir hönd. Þau horfðu hvort á annað og Virtust vera mjög ástfangin. „Ég tók myndina sjáifur," sagði maðurinn, „þegar þér voruð í Termini á Sikiley i frii. Það er ennþá afskekktara en Palermo, ekki satt?“ „Hvað viljið þér?“ spurði hún hásum rómi'. Þessi maður lét ekki leika á sig. Hann hafði öll trompin á hendinni. „Það er hræðilegt að tala blátt áfram um slíka hluti. Ég vil helzt alltaf hafa eitthvað skáldlegt við staðreyndirnar. Látum okkur segja, að í rúmt ár hafi draumórakennt ástaræfintýri, viðkvæm og saklaus hamingja, þróast með yður og Sir Edgar. Mér, sem i raun og veru er mjög við- kvæmur maður, var það margföld raun, þegar ég komst að því, að þrátt fyrir allan þennán yndis- leik er ósigrandi hindrun á. milli yðar og Sir Edgar — nefnilega konan hans. Þá byrði, sem forlögin þannig hafa lagt á herðar yður, hafið þér hingað til borið með öruggum styrk og geð- prýði. Ef hún læsi bréfin, sem hinn ágæti eigin- maður hennar hefir skrifað yður á þessu ári, þá gæti skeð að hún léti sér eitthvað um munn fara, sem hvorki þér eða Sir Edgar kærðuð ykkur um að heyrðist. Ég er kominn hingað í kvöld til að afstýra slíku hneyksli. Ég verð að fá bréf Sir Edgars. Nú erum við víst farin að skilja hvort annað, er ekki svo?“ „Ég hefi brennt öll bréf hans,“ fullyrti leik- konan. „Það var leiðinlegt ■— já, mjög leiðinlegt. Sann- leikurinn er sá, að samband yður við Sir Edgar er ekki einasta leit yðar til æfintýralandsins. 1 raun og veru er það sú þriðja. Sú fyrsta var dásamleg. Þér urðuð ástfangin og giftuzt mann- inum. Önnur leitin var ofurhtið óheppileg. Þér urðuð ástfangin og giftuð yður . aftur og hafið líklega óvart gleymt, að þér voruð þegar gift manni, sem var bráðlifandi. Það gæti verið dá- lítið óþægilegt, ef einhver segði lögreglunni, að þér hefðuð gert yður seka um tviveri, er ekki svo?“ Varir hennar skulfu og óttinn skein úr augna- ráðinu, sem hún sendi honum. „Hvernig hafið þér komizt að því?“ spurði hún. „Það tilheyrir starfi minu, frú mín góð. Af- hendið mér bréfin." „Ætlið þér að kæra mig fyrir lögreglunni, ef ég afhendi yður ekki bréfin?" „Ég gæti mynnt lögregluna á, að allir lista- menn, einnig þeir, sem eru við leikhúsin, eru mjög ákveðnir í öllum tilfinningamálum, og að þér hafið víst brotið lög, með því að káka við eitthvað eins nasviturlegt og leiðinlegt eins og giftingalögin." Leikkonan andvarpaði djúpt og stóð upp. Gest- ur hennar stóð einnig á fætur. „Ætlið þér svo að þvinga fé af Sir Edgar?
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.