Vikan - 18.12.1941, Blaðsíða 30

28
VTKAN, nr. 51—52, 1941
Fagnaðarlætin glumdu í homi Piccolino-
klúbbsins. Það suðaði fyrir eyrum Jenni-
fer og hún heyrði naumast hláturinn,
húrrahrópin og lófaklappið. Hún sá aðeins
andlit Williams — hann glápti af undrun
eins og þetta væri í fyrsta sinn, sem hann
sæi hana. Hún hafði ætlað að hefna sín á
honum með þessu. Hann var líka vand-
ræðalegur. En það var einhver nýr glampi
í augum hans, sem sendi gleðistraum í
gegnum Jennifer.
„Meira — meira —
„Einn enn.“
„Góða mín —,“ hrópaði ljóshærða stúlk-
an í einlægri hrifningu — „þetta er hríf-
andi! Kunnið þér ekki eitthvað meira?“
„Jú,“ svaraði Jennifer. „Viljið þið heyra:
„Munkurinn fer út á engið“ ?“
Það var langt síðan Jennifer hafði hugs-
að um gömlu bamasöngvana, en hún og
Angela höfðu æft þá svo vel, að hún mundi
þá enn. Ef Angela hefði sagt henni þá,
að hún mundi syngja þá opinberlega á
veitingahúsi, mundi hún hafa álitið Angelu
geðveika. En hún var ekkert feimin —
hún sá varla annað en svipinn á andliti
Williams.
Allt í einu var homið þeirra orðið mið-
depill Piccolino-klúbbsins. Sammy Slade
var kominn til Jennifer og stjómaði hljóm-
sveit sinni nákvæmlega eftir hverri hreyf-
ingu hennar. Þegar kvæðið var á enda
hyllti allt fólkið á veitingahúsinu Jennifer
og stóð upp til að sjá hana.
„Meira — meira —.“
Jennifer fór aftur að borðinu og horfði
á Wilham.
„Jennifer!“ Hann horfði á hana eins og
hann sæi ekki sólina fyrir h$nni. Hann leit
á öll hlæjandi, áköfu og aðdáunarfullu and-
litin í kring og síðan aftur á Jennifer. „Þér
tókst sannarlega vel!“
„Bara eitt lag enn!“ hvíslaði Sammy
Slade að henni. „Hvaða lag á það að
vera?“
Hún gat varla haft augun af þessum
nýja svip á andliti Williams.
„Litla ungfrú Muffet?"
„Ágætt!“ Hljómsveitarstjórinn lyfti
stafnum sínum upp og dauðaþögn varð í
veitingahúsinu.
Jennifer lauk aldrei við að syngja þá
vísu. Allt í einu sá hún öll andlitin og
heyrði sína eigin rödd. Og hún varð aftur
Jennifer Lamport, sem stóð í Ijósadýrð
næturklúbbsins — og söng.
Hún rak upp angistaróp og hljóp til dyr-
anna. Þar stóð fyrir henni dálítill hópur
tolks, sem hafði verið að fara, þegar hin
óvænta skemmtun byrjaði. Hún tróð sér í
gegnum hópinn og hljóp sem kólfi væri
skotið út úr húsinu. Það var ekki fyrr en
hún var sezt upp í leigubílinn, að hún
mundi eftir því, að skinnkápan hennar og
taskan lágu inni í veitingahúsinu, þar sem
hún hafði setið. Dyravörðurinn við kvenna-
skólann varð að borga bílinn fyrir hana.
Það fór hrollur um Jennifer, þegar hún
hugsaði um, að einhver frá skólanum hefði
ef til vill heyrt hana syngja. Nei, enginn
þaðan kom í Piccolino-klúbbinn, en það
kynni að fréttast. Kennari frá Branley
mjmdi verða látinn fara frá skólanum,
áður en til þess kæmi að hann vekti um-
tal.
Þó var þessi ótti ekki aðalatriðið, heldur
hugsunin um William. Hann hafði að vísu
látið hrífast með af áhrifum augnabliks-
ins, kætinni og aðdáuninni, en hvað myndi
hann hugsa á morgun? Mundi honum ekki
finnast eftir á, að hún hefði blátt áfram
hlaupið á sig? Þó að hann stríddi henni,
mundi hann ekki kæra sig um, að hún
vekti eftirtekt á sér á þennan hátt. Hún
hafði opinberlega reynt að vekja eftirtekt
hans á sér og hagað sér eins og fífl. Á
morgun mundi hann að vísu verða kurteis
og spauga við hana, en — en —.
„Ég er ekki svona í raun og veru,“
hugsaði hún sáróánægð.
! *
Bekknum hennar fröken Lamport fannst
hún vera óvenjulega hátíðleg og stíf dag-
inn eftir. Slíkt getur alltaf komið fyrir og
nemendumir urðu óvenju eftirtektarsamir.
Þessi fyrirmyndarframkoma hafði róandi
áhrif á kennslukonuna, og þegar leið á
daginn hafði hún náð sér svo, að hún hætti
á að mæta William. Hún fór í bezta, svarta
kjólinn sixm og gekk nærri því hiklaust inn
í kennarastofuna, en þar var aðeins dyra-
varðarkonan, frú Meigs.
„Ég var að leita að yður, frk. Lamport.
Það er einhver hr. Garafola niðri og vill
tala við yður.“
„Hver?“
„Garafola. Mér fannst hann minna á
þessa fjölleikahússtjóra."
Hún hampar verðlaununum.
Jannette Hall frá Houston í Texas stendur sigri
hrósandi með verðlaun sín. Hún tók þátt i sam-
keppni, þar sem stúlkumar voru dæmdar eftir
fegurð, yndisþokka og var einnig tekið tillit til
búninga þeirra.
„Fjölleikahús," Jennifer greip fyrir
munninn á sér. „Meigs — er hann niðri
í forstofunni? Ó, látið engan sjá hann. Ég
verð að koma honum út. Ég skil ekki —
ég —.“
„Þér getið treyst mér, ungfrú,“ sagði
dyravarðarkonan. Jennifer flýtti sér niður.
Hr. Garafola hafði lítil, hvatleg augu og
var vel til fara. Hann brosti út undir eyru,
þegar hann sá Jennifer.
„Nú, þar kemur litla frökenin sjálf. Þér
þekkið mig máske ekki? Romeo Garafola,
eigandi Piccolino-klúbbsins. ‘‘
„Ég skil ekki hvað þér viljið mér, og
ég á bágt með að taka á móti heimsóknum
hér á skólanum. Ég er hrædd um að ég
verði að biðja yður —.“
„Ég skil — ég skil.“ Hr. Garafola leit í
kringum sig í herberginu, sem var mjög
smekklega búið. „Hér er allt fínt og tigið
— það sé ég. En með leyfi að segja — þér
eyðið tímanum hér.“
„Hr. Garafola — ég get ekki —.“
„Þér eyðið tímanum. Ég veit ekki, hvað
mikið kaup ung stúlka eins og þér fáið við
svona skóla, en í gærkvöldi heyrði ég yður
syngja tvö log, ungfrú Lamport, og ég býð
yður 1000 kr. á viku.“
„Þúsund krónur — já, en — þetta er
fullkomlega hlægilegt.“
„Þá segjum við 1200 krónur.“
„Nei, nei, ég meina að það er hlægilega,
há borgun. Ég er kennslukona, herra Gara-
fola. Af tilviljun kunni ég þessa tvo söngva,
en annars get ég ekkert sungið, og kæri
mig heldur ekki um það.“
„Þér hafið æft nokkur smálög, er ekki
svo.“
„Jú, enda þótt . . ..“
„Ungfrú Lamport, mér er það ljóst að
þér tilheyrið heldra fólkinu. Ég er blátt
áfram maður, en ég hefi vit á listamönnum.
Ég tala ekki um loddara og aðra þriðja
flokks leikara og söngmenn, heldur um
sanna list. Þeir gestir, sem koma til mín
eru af beztu tegund, fólk, sem hefir vit á.
list.“
Hann horfði fast á harta, en hún svaraði
ákveðið:
„Þér eruð mjög vingjanmlegur, hr.
Garafola, en eftir stuttan tíma, t. d. nokkr-
ar vikur, mundi fólki fara að leiðast þessir
bjánalegu söngvar, og hvað yrði þá um
mig? Ég yrði atvinnulaus kennslukona,
Þér ættuð að fá einhverja aðra en mig,
einhverja söngkonu, til þess að syngja
þessa söngva. Þetta em gamlar bamavís-
ur, sem allir geta farið með.“
Hr. Garafola hristi höfuðið. „Kæra ung-
frú Lamport, það em ekki sjálfir söngv-
amir og ekki framkoma yðar, heldur ekki
rödd yðar — nei, það er persónuleiki yðar,
sem ríður baggamuninn. Það er sjald-
gæf vara, sem ég ber kennsl á, hvar sem
hún verður á vegi mínum, og ég er ekki
hræddur við að borga fyrir hana — út í.
hönd og rausnarlega."
Hurðin var opnuð og William kom inn,
Jennifer hljóðaði upp yfir sig.
„Ó,“ sagði hr. Garafola brosandi. „Þar