Vikan - 16.05.1991, Blaðsíða 20

OFBELDI
kannast
ekki við að ég
eigi við félags-
lega eða geð-
ræna örðug-
leika að stríða
og rótieysið
stafar af því að
við höfum þurft
að fíýja undan
henum um land
allt
RAGNHEIÐUR HILMARSDÓTTIR:
Vil ieggja mHt crf mörlcum til
að uppræta heimilisofbeldi
Ragnheiður Hilmarsdóttir komst í
fréttirnar þegar fyrrverandi sam-
býlismaður hennar kom vopnaður
barefli í býtið morgun einn og barði
allar rúður úr bílnum hennar á bíla-
stæðinu fyrir utan núverandi heimili hennar.
Hún ákvað að brjótast út úr þagnarmúr fjöl-
skylduofbeldis og kom fram í eigin persónu í
fréttatíma Stöðvar 2 sama dag og verknaður-
inn var framinn. En hver er saga hennar?
Hún hefur dvalið í Kvennaathvarfinu undan-
farna fjóra mánuði ásamt fjórum börnum sín-
um sem eru öll undir átta ára aldri. „Mér hefur
gengið erfiðlega að fá húsnæði, fólk vill ekki
leigja einstæðri móður með þetta mörg börn.
En að lokum fékk ég þessa íbúð.“
Það eru þrjú ár síðan Ragnheiður skildi við
fyrrverandi sambýlismann sinn en þá var
yngsta barn þeirra fjögurra mánaða gamalt og
það næstyngsta rúmlega ársgamalt. „Við
bjuggum saman í tæp þrjú ár eða frá því í
september ’85 þar til í ágúst '88. Síðasta sam-
eiginlega heimili okkar var í Bolungarvík en
þaðan á ég mjög alvarlega líkamsárásarkæru
á hann. Við gengum frá forræði barnanna á
(safirði en hann hefur nú farið fram á að fá for-
ræði yfir næstyngsta stráknum og þeim yngsta
til vara.“ Og Ragnheiður tekur fram skjal sem
henni hefur borist frá dómsmálaráðuneytinu
þar sem faðir barnanna fer fram á forræðið á
þeim forsendum að mikið rótleysi hafi verið á
Ragnheiði eftir að þau skildu og ekki sé heppi-
legt fyrir börnin að alast upp hjá henni þar sem
hún eigi við geðræna og félagslega örðugleika
að stríða. „Mér fannst þetta nú bara fyndið
þegar ég las þetta," segir hún. „Ég kannast
ekki við að ég eigi við félagslega eða geðræna
örðugleika að stríða og rótleysið stafar af því
að við höfum þurft að flýja undan honum um
land allt.“
Ragnheiður og sambýlismaður hennar
kynntust er þau unnu bæði sem leigubílstjórar
í Reykjavík. Hún bjó þá í Skipasundi í Reykja-
vík en hann í Kópavogi „en hann var alltaf eins
og grár köttur í Skipasundinu". Ragnheiður átti
þá tvær dætur en hann átti níu börn. Skömmu
síðar fóru þau að búa saman.
„Hann lagði fyrst á mig hendur þegar ég var
ófrísk að elsta stráknum. Á nýársnótt fyrsta
sambúðarárið okkar réðst hann aftur á mig. Þá
sparkaði hann í mig svo ég var öll blá og
marin. En fyrstu árásirnar voru þó þannig að
hann sparkaði í mig á þeim stöðum þar sem
fötin huldu áverkana. Hann er mjög dagfars-
prúður maður og ég hef átt erfitt með að sann-
færa lögregluna um að hann hafi ráðist á mig
því hann virkar þannig á aðra eins og hann eigi
svo bágt og að allir séu vondir við hann.“
Það var þann 7. ágúst fyrir tæpum þremur
árum að Ragnheiður ákvað að slíta sambúð-
inni. „Vinkona mín á Suðureyri útvegaði mér
íbúð og ég fékk mér vörubíl og flutti búslóðina
út í hann. Skömmu áður hafði hann ráðist á
mig og lögreglan hafði komið á staðinn. Lög-
reglan ætlaði að fara að tala á milli okkar en
það kom ekki til mála frá minni hendi, ég var
ákveðin í að búa ekki við þetta lengur.
Við vorum komnar í bílinn, ég, vinkona mín
og strákarnir litlu þegar hann kom. Hann braut
rúðuna í bílnum svo glerbrotunum rigndi yfir
okkur og strákana. Svo dró hann mig út úr
bllnum og bað mig um að koma með sér inn í
hús. Ég vildi það ekki því þá var ég viss um að
hann réðist á mig þar sem enginn sæi til. Vin-
kona mín stökk út úr bílnum og fór í næsta hús
20 VIKAN 10. TBL. 1991