Vikan - 16.05.1991, Blaðsíða 55

I
fólksins. Charlie var átta ára, Norm var níu. Úti var
þungskýjað og vott.
Af því að Norm fann á sér að snjóboltaslagurinn
væri senn á enda - það var að koma matartími -
gerði hann áhlaup á Charlie og kastaði skæöa-
drífu snjóbolta í hann. i fyrstu neyddist Charlie til
að bakka, beygði sig og hló en snerist síðan á
hæli og hljóp. Hann stökk yfir lága steinvegginn
sem aðskildi bakgarð Norton-fólksins og skóginn.
Hann hljóp niður stíginn sem lá í átt að læknum.
Norm dúndraði einum góðum aftan á hettuna
hans um leið og hann fór yfir vegginn.
Svo hvarf Charlie úr augsýn.
Norm stökk yfir vegginn og stóð kyrr andartak,
horfði inn í skóginn og hlustaði á vatnið drjúpa af
birkitrjám, grenitrjám og döglingsviði.
„Komdu aftur, raggeit!" kallaði Norm og gaf frá
sér klakhljóð.
Charlie beit ekki á agnið. Það sást ekki til hans
en stígurinn varð að brattri brekku á leið niður að
læknum. Norm gaf aftur frá sér klakhljóð og tvísté
óákveðinn. Þetta var skógur Charlies, ekki hans.
Yfirráðasvæði Charlies. Norm fannst gaman að
góðum snjóboltaslag þegar honum gekk vel en
hann langaði ekki þarna niður eftir ef Charlie lægi
í launsátri tilbúinn með sex snjóbolta.
Þó var hann kominn nokkur skref niður stíginn
þegar hann heyrði hátt hróp rísa að neðan.
Hjálpi mér, hann hefur dottið í lækinn, hugsaði
Norm og hugsunin rauf lömun óttans. Hann hljóp
niður stíginn, datt og rann og fór beint á rassinn í
eitt skiptið. Hjartslátturinn drundi fyrir eyrum hans.
Hluti huga hans sá hann fyrir sér veiða Charlie
upp úr læknum rétt áður en hann sykki í þriðja
sinn og að blaðið Drengjalíf myndi skrifa um hann
sem hetju.
Hann var að verða kominn niður stíginn þegar
hann sá að Charlie Norton hafði ekki dottið í læk-
inn þátt fyrir allt. Hann stóð þar sem stígurinn fór
á jafnsléttu aftur og starði á eitthvað í bráðnum
sjónum. Hettan hans var dottin af höfðinu og and-
litið var næstum jafnhvítt og sjálfur snjórinn. Þeg-
ar Norm nálgaðist gaf hann frá sér þetta hryllilega,
andstutta öskur aftur.
„Hvað er að?“ spurði Norm og nálgaðist. „Hvað
er að, Charlie?"
Charlie sneri sér að honum, augun voru þanin
og hann gapti. Hann reyndi að tala en kom ekki
upp öðru en ógreinilegu rýti og silfurþræði af
slefu. Þess í stað benti hann.
Norm kom nær. Skyndilega hvarf allur máttur úr
fótum hans og hann hlammaði sér niður. Heimur-
inn synti fyrir augum hans.
Út úr bráðnum snjónum sást í fótleggi íklædda
gallabuxum. Á öðrum fætinum var mokkasína en
hinn var ber, hvítur og varnarlaus. Handleggur
stóð upp úr snjónum og höndin á enda hans virtist
grátbiðja um björgun sem aldrei barst. Aðrir hlutar
líksins voru blessunarlega huldir augum þeirra.
Charlie og Norm höfðu fundið lík hinnar sautján
ára gömlu Carol Dunbarger, fjórða fórnarlambs
kyrkjarans frá Castle Rock.
Nærri tvö ár voru liðin síðan hann myrti síðast
og íbúar Castle Rock (lækurinn lá miili Castle
Rock og Otisfield) voru farnir að slaka á, héldu að
martröðinni væri loksins lokið.
Þvi var ekki að heilsa.
6. KAFLI
* 1 *
Ellefu dögum eftir að lík Dunbarger-stúlkunnar
fannst gekk stórhríð yfir norðurhluta Nýja-
Englands. Þess vegna var allt svolítið á eftir áætl-
un í sjöttu hæð sjúkrahússins í Austur-Maine.
Margt af starfsfólkinu hafði átt í erfiðleikum með
að komast í vinnuna og þeir sem mættu voru á
harðahlaupum við að halda í horfinu.
Það var rúmlega níu um morguninn að einn
sjúkraliðanna, ung kona aö nafni Allison Conover,
kom með léttan morgunverð til herra Starrets.
Herra Starret var að jafna sig eftir hjartaáfall og
var „í sextán“ á gjörgæslu - eftir bráða krans-
æðastíflu var sextán daga dvöl áskilin. Herra
Starret heilsaðist vel. Hann var í herbergi 619 og
hann hafði sagt við konu sína undir fjögur augu að
það sem hvetti hann mest til að láta sér batna
væri vonin um að komast burtu frá lifandi líkinu í
hinu rúminu. Stöðugt hvíslið í öndunarvél vesal-
ings mannsins hélt vöku fyrir honum, sagði hann
henni. Eftir smátíma var þaö orðið þannig að
maður vissi ekki hvort maður vildi að hún héldi
áfram að hvísla - eða hætti því.
Sjónvarpið var á þegar Allison kom inn. Herra
Starret sat uppi í rúminu með fjarstýringuna í
hendinni. Morgunfréttaþættinum var lokið og
Starret var ekki enn farinn að slökkva á teikni-
myndaþættinum sem kom á eftir. Þá hefði hann
verið einn með hljóðinu í öndunarvél Johnnys.
„Ég var farinn að örvænta um þig í dag,“ sagði
Starret og leit án sérlegrar tilhlökkunar á morgun-
verðarbakkann sem á var ávaxtasafi, jógúrt og
hveitiflögur. Það sem hann langaði í voru tvö egg,
full af kólesteróli, steikt og sveitt af smjöri, með
fimm flesksneiðum, ekki ofsteiktum. Mat eins og
þann sem olli því að hann var hér kominn. Ef
marka mátti lækninn hans - fávitann þann.
„Það er að verða ófært úti,“ sagði Allison stutt-
lega. Sex sjúklingar voru þegar búnir aö segja
henni að þeir hefðu verið farnir að örvænta um
hana og hún var orðin þreytt á setningunni. Alli-
son var þægileg í viðmóti en þennan morgun
hrjáði hana tímaskortur.
„Fyrirgefðu,“ sagði Starret auðmjúkur. „Er orð-
ið hált á vegunum?"
„Svo sannarlega," sagði Allison og mýktist lítil-
lega. „Hefði ég ekki verið á jeppa mannsins míns
í dag hefði ég alls ekki komist.“
Starret ýtti á hnappinn sem lyfti rúminu svo
hann gæti verið í þægilegri stellingu við að borða
morgunmatinn. Rafmagnsmótorinn, sem lyfti því
og lækkaði, var lítili en hávær. Sjónvarpið var líka
fremur hátt stillt - Starret var heyrnardaufur og
eins og hann hafði sagt konu sinni kvartaði
náunginn í hinu rúminu aldrei þó hátt væri stillt.
Bað heldur aldrei um að fá að sjá hvað væri á hin-
um stöðvunum. Hann reiknaði með að svona
brandarar væru fremur ósmekklegir en þegar
maður hafði fengið hjartaáfall og lent inni á gjör-
gæslu í herbergi með mennsku grænmeti þá ann-
aðhvort brá maður fyrir sig svolítilli svartri kímni
eða gekk af göflunum.
Allison hækkaði róminn svo til hennar heyrðist
yfir suðið í mótornum og hávaðann í sjónvarpinu.
meðan hún lauk við að koma bakka Starrets fyrir.
„Það voru bílar farnir út af veginum á víð og dreif
um alla State-strætishæðina."
i hinu rúminu sagði Johnny Smith hljóðlega:
„Alla fúlguna á nítján. Annaðhvort eða. Stúlkan
mín er veik.“
„Veistu, hún er ekki sem verst, þessi jógúrt,"
sagði Starret. Hann þoldi ekki jógúrt en vildi ekki
vera skilinn eftir einn fyrr en það væri alger nauð-
syn. Þegar hann var einn var hann stöðugt að
taka sér púls. „Henni svipar dálítið til... “
„Heyrðir þú eitthvað?" spurði Allison. Hún leit í
kringum sig með efasemdarsvip.
Starret sleppti stjórnhnappnum á hlið rúmsins
og veinið í mótornum hætti. í sjónvarpinu reyndi
Elmer Fudd að skjóta Kalla kanínu en hitti ekki.
„Ekkert nema sjónvarpið," sagði Starret.
„Hverju missti ég af?“
„Líklega engu. Það hlýtur að hafa verið vindur-
inn á glugganum." Hún fann að hún var að fá
streituhöfuðverk - of mikið að gera og ekki nógu
margt fólk þennan morgun til að hjálpa henni við
það - og neri gagnaugun eins og til að reka sárs-
aukann út áður en hann gæti komið sér almenni-
lega fyrir.
Á leiðinni út nam hún staðar og leit andartak á
manninn I hinu rúminu. Leit hann einhvern veginn
öðruvísi út? Eins og hann hefði skipt um stell-
ingu? Það gat ekki verið.
Allison fór út úr herberginu og niður ganginn, ýt-
andi morgunverðarvagninum á undan sér. Morg-
uninn var jafnskelfilegur og hún hafði óttast, allt
var í ólagi og um hádegið nötraði höfuðið á henni.
Skiljanlega var hún búin að steingleyma öllu sem
hún gæti hafa heyrt i herbergi 619 um morguninn.
Næstu daga stóð Allison sig þó aö því að fylgj-
ast með Smith og í mars var hún orðin næstum
viss um að hann hefði rétt ofurlítið úr sér. Ekki
mikið - bara ofurlítið. Hún hugsaði sér aö nefna
það við einhvern en gerði það ekki. Þegar allt kom
til alls var hún aðeins sjúkraliði, lítið meira en eld-
húsaðstoð.
Það samræmdist ekki stöðu hennar.
* 2 *
Hann reiknaði með að þetta væri draumur.
Hann var á myrkum, draugalegum stað - í ein-
10. TBL.1991 VIKAN 55