Vikan - 16.05.1991, Blaðsíða 51

I
FJÓRÐI HLUTI
,3 .
Sumarið 1971 var Greg Stillson sextán
árum eldri og vitrari en Biblíusölumaður-
inn sem sparkað hafði hund til dauða í
hlaðvarpa í lowa. Hann sat nú í bakher-
bergi nýstofnaðs trygginga- og fast-
eignafyrirtækis síns í Ridgeway í New Hamps-
hire. Hann hafði ekki elst mikið á þessum árum.
Það var komið hrukkunet í kringum augun og hár-
ið var siðara (hárgreiðslan þó fremur hefðbundin).
Hann var ennþá stór maður og það brakaði í
snúningsstóinum hans þegar hann hreyfði sig.
Hann sat reykjandi Pall Mall sígarettu og horfði
á manninn sem breiddi makindalega úr sér í
stólnum á móti honum. Greg horfði á manninn á
sama hátt og dýrafræðingur myndi skoða áhuga-
vert sýnishorn.
„Sérðu eitthvað grænt?“ spurði Sonny Elliman.
Elliman var rúmlega tveir metrar á hæð. Hann
var í ævafornum denimjakka, stífum af feiti, sem
búið var að skera ermarnar og tölurnar af. Það var
engin skyrta undir jakkanum. Svartur nasista-
kross með hvítu krómi hékk á berri bringunni.
Sylgjan á beltinu, sem hvíldi neðan við bjórvömb-
ina, var hauskúpa úr fílabeini. Undan buxnaupp-
brotunum á gallabuxunum hans gægðust þvertær
slitinna stígvéla. Hár hans var axlasítt, flækt og
glansaði af samansafni af fitustorknum svita og
vélarolíu. Úr öðrum eyrnasneplinum dinglaði
hakakross, einnig svartur með hvítri krómrönd.
Hann þeytti hjálmi á snubbóttum fingurgómi.
Lymskulegur rauður djöfull með tviklofna tungu
var saumaður i bakið á jakkanum hans. Fyrir ofan
djöfulinn stóð Dúsín djöfulsins. Fyrir neðan hann:
Sonny Elliman, forseti.
„Nei,“ sagði Greg Stillson. „Ég sé ekkert grænt
en ég sé mann sem er grunsamlega líkur gang-
andi rassgati."
Elliman stífnaði svolitið, slakaði síðan á og hló.
Þrátt fyrir óhreinindin, næstum því áþreifanlega
líkamslyktina og öll nasistatáknin voru dökkgræn
augu hans ekki ógreindarleg og það örlaði jafnvel
á kímni í þeim.
„Teldu mig bara til hundanna, maður," sagði
hann. „Það hefur verið gert áður. Þú hefur völdin
til þess.“
„Gerirðu þér þá grein fyrir þvi?“
„Vissulega. Ég skildi liðið eftir í Hampton og
kom einn hingað. Ég tek því afleiðingunum."
Hann brosti. „En ef við einhvern tíma hittum á þig
í svipaðri stöðu skaltu vona að nýru þín séu í-
klædd herstígvélum."
„Ég tek sénsinn á því,“ sagði Greg. Hann vó og
mat Elliman. Þeir voru báðir stórir menn. Hann
reiknaði með að Elliman væri tuttugu kílóum
þyngri en hann en mikið af því voru bjórvöðvar.
„Ég ræð við þig, Sonny."
Andlit Ellimans krumpaðist aftur í elskulegri
kímni. „Kannski það. Kannski ekki. En við leikum
ekki eftir þannig reglum, maður. Ekki þessum
góðu amerísku John Wayne reglum.“ Hann hall-
aði sér fram á við eins og til að miðla miklu
leyndarmáli. „Ég segi fyrir mig að hvenær sem ég
kemst í bita af eplaböku mömmu finnst mér
skylda mín að skíta á hana.“
„Mikið ertu orðljótur, Sonny,“ sagði Greg mildi-
lega.
„Hvað viltu mér?“ spurði Sonny. „Hvers vegna
kemurðu þér ekki að efninu? Þú missir af Joðcé-
fundinum."
„Nei,“ sagði Greg, enn rólegur. „JC-fundirnir
eru á þriðjudagskvöldum. Við höfum tímann fyrir
okkur."
Elliman fussaði með fyrirlitningu.
„En það sem ég var að íhuga,“ hélt Greg
áfram, „var að þú vildir kannski eitthvað frá mér."
Hann opnaði skrifborðsskúffu sína og tók upp úr
henni þrjá plastpoka af maríjúana. „Ég fann þetta
í svefnpokanum þínum,“ sagði Greg. „Óþekktar-
anginn þinn, Sonny. Ljótur strákur. Þú ferð ekki
yfir byrjunarreitinn, færð ekki tvö hundruð dollara.
Farðu beint í fylkisfangelsið í New Hampshire."
„Þú varst ekki með neina leitarheimild," sagði
Elliman. „Lögmannsgræningi gæti fengið mig
sýknaðan og það veistu."
„Ég veit ekkert slíkt,“ sagði Greg Stillson. Hann
hallaði sér aftur á bak i snúningsstólnum sínum
og smellti skónum sínum frá L.L. Bean upp á
skrifborðið sitt. „Ég er stór maður í þessari borg,
Sonny. Ég kom til New Hampshire á gatslitnum
skóm fyrir nokkrum árum og nú er ég kominn með
ágætis starfsemi í gang hérna. Ég hjálpaði borg-
arráði að leysa úr nokkrum vandamálum, meðal
annars hvað gera ætti við krakkana sem lögreglu-
stjórinn stæði að dópneyslu ... ó, ég á ekki við
rumpulýð eins og þig, Sonny, við vitum hvað á að
gera við reköld eins og þig þegar við gómum þau
■ „Þér er hollara að hlusta
þegar ég tala,“ sagði Greg
mjúklega. „Vegna þess að við
erum að ræða starfsframa
þinn næstu tíu árin eða svo.
Ef þú hefur ekki áhuga á að
hann felist í því að búa til
bílnúmer í fangelsi skaltu
hlusta á mig, Sonny.“
með litlar gullnámur eins og þessa hérna á skrif-
borðinu mínu ... ég á við góðu krakkana héðan
úr nágrenninu. Enginn vill í rauninni gera þeim
neitt, skilurðu? Ég leysti það mál fyrir þá. Látið þá
vinna að samfélagsverkefnum í stað þess að
senda þá í fangelsi, sagði ég. Það heppnaðist
mjög vel. Nú er stærsti dóphausinn á þriggja
borga svæði að þjálfa litlu krakkana í hafnabolta
og stendur sig vel.“
Elliman virtist leiðast. Greg skellti allt í einu fót-
unum niður með braki, greip blómavasa og þeytti
honum framhjá nefi Sonny Elliman. Það vantaði
tæpa tvo sentímetra upp á að vasinn hitti hann,
hann flaug yfir herbergið og brotnaði upp við
skjalaskápana í horninu. í fyrsta sinn var Elliman
brugðið. Og eitt andartak var andlit þessa eldri og
vitrari Gregs Stillson andlit yngra mannsins,
hundakúgarans.
„Þér er hollara að hlusta þegar ég tala,“ sagði
hann mjúklega. „Vegna þess að við erum að
ræða starfsframa þinn næstu tíu árin eða svo. Ef
þú hefur ekki áhuga á að hann felist í þvi að búa
til bílnúmer í fangelsi skaltu hlusta á mig, Sonny.
Láttu eins og þetta sé fyrsti skóladagurinn aftur,
Sonny. Þér er hollast að ná þessu öllu í fyrsta
sinn. Sonny.“
Elliman leit á mölþrotinn vasann, síðan aftur á
Stillson. Kvíðablandin ró hans var að breytast í
verulegan áhuga. Hann hafði lengi ekki haft
áhuga á neinu. Hann hafði farið eftir bjór vegna
þess að honum leiddist. Hann hafði komið einn
vegna þess að honum leiddist. Og þegar þessi
stóri náungi hafði stöðvað hann, með blátt blikk-
Ijós á mælaborðinu í skutbílnum, hafði Sonny Ell-
iman gefið sér að hann væri eins og hver annar
Láki lögreglustjóri í smábæ, að vernda sitt svæði
og hrekja vonda mótorhjólagæjann á Harley-Da-
vidson hjólinu á brott. En þessi náungi var ekki
þannig. Hann var... var...
Hann er brjálaður! gerði Sonny sér nú Ijóst og
ánægjan yfir uppgötvuninni rann upp fyrir honum.
Hann er með tvö heiðursskjöl fyrir félagsmál á
veggnum og myndir afsérað tala við Rótarýmenn
og Lionsmenn og hann er varaforseti JC i þessari
kúkaborg og verður forseti á næsta ári og hann er
bandbrjálaður!
„Allt í lagi,“ sagði hann. „Ég er að hlusta."
„Ég hef verið brokkgengur í starfi," sagði Greg
honum. „Það hefur gengið upp og ofan hjá mér.
Ég hef komist í kast við lögin nokkrum sinnum.
Það sem ég er að reyna að segja, Sonny, er að ég
er ekki með fyrirfram mótaðar hugmyndir um þig.
Ekki eins og aðrir borgarbúar. Þeir iesa í Verka-
lýðsleiðtoganum um hvað þú og hjólavinir þínir
eruð að gera í Hampton í sumar og þeir myndu
vilja skera undan þér með ryðguðu rakvélarblaði."
„Dúsín djöfulsins á engan þátt í því,“ sagði
Sonny. „Við komum hingað ofan úr New York-
fylki til að komast á ströndina, maður. Við erum í
fríi. Það er hópur Vítisengla með uppsteyt og
nokkrir Svörtu riddaranna frá New Jersey en
veistu hverjir þetta eru aðallega? Hópur mennta-
skólakrakka." Varir Sonnys vipruðust. „En blöðin
vilja ekki birta það, er það? Þeir vilja frekar skella
skuldinni á okkur en Susie og Jim.“
„Þið eruð svo miklu litríkari," sagði Greg vin-
gjarnlega. „Og William Loeb á Verkalýðsleið-
toganum er illa við mótorhjólaklúbba.“
„Sá sköllótti viðbjóður," muldraði Sonny.
Greg opnaði skrifborðsskúffu og dró upp flatan
pela með rúgviskíi. „Ég skála fyrir því,“ sagði
hann. Hann rauf innsiglið og teygaði í sig hálft
innihald pelans. Hann andaði djúpt frá sér, tárað-
ist og rétti pelann yfir skrifborðið. „Þú?“
Sonny lauk við það sem eftir var. Heitur eldur
drundi frá maga hans og upp í háls.
„Kveiktu í mér, maður,“ stundi hann.
Greg kastaði höfðinu aftur á bak og hló. „Okkur
á eftir að koma vel saman, Sonny. Ég hef á tilfinn-
ingunni að okkur eigi eftir að koma vel saman."
„Hvað viltu?“ spurði Sonny aftur. Hann hélt enn
á tómum pelanum.
„Ekkert... ekki núna. En ég hef á tilfinning-
unni...“ Augu Gregs urðu fjarræn, næstum furðu
lostin. „Ég sagði þér að ég væri stór maður í
Ridgeway. Ég ætla að bjóða mig fram til borgar-
stjóra næst þegar embættið losnar og ég mun
sigra. En það er...“
„Bara byrjunin," hvatti Sonny hann.
„Það er í það minnsta byrjun." Undrunarsvipur-
inn var þarna enn. „Ég er framkvæmdamaður.
Fólk veit það. Ég er góður í því sem ég geri. Mér
finnst eins og ... það sé heilmikið framundan.
Takmarkalaust. En ég er ekki... alveg viss
um ... hvað ég á við. Skilurðu?"
Sonny yþpti aðeins öxlum.
Furðusvipurinn dofnaði. „En svo er til saga,
Sonny. Saga um mús sem tók þyrni úr Ijónsloppu.
Hún gerði það til að endurgjalda Ijóninu að hafa
ekki étið hana nokkrum árum áður. Kannastu við
þá sögu?“
„Það getur verið að ég hafi heyrt hana þegar ég
var lítill."
Greg kinkaði kolli. „Jæja, það eru nokkur ár
í... hvað sem verða skal, Sonny.“ Hann ýtti
plastpokunum yfir skrifborðið. „Ég ætla ekki að
éta þig. Ég gæti það ef ég vildi, veistu. Lögmanns-
græningi fengi þig ekki lausan. í þessari borg gæti
ekki besti lögmaður Bandaríkjanna fengið þig
lausan með uppþotin í Hampton innan við þrjátíu
kilómetra héðan. Þessir góðborgarar myndu njóta
þess að sjá þig lenda inni."
Elliman svaraði ekki en hann grunaði að Greg
hefði rétt fyrir sér. Það sem var í pokunum var
kannski ekkert alvarlegt - en foreldrar Susie, Jim
og allra hinna yrðu fegnir að vita af honum í grjót-
námu í Portsmouth, með rakað höfuðið.
„Ég ætla ekki að éta þig,“ endurtók Greg. „Ég
vona að þú munir það eftir nokkur ár ef ég fæ
10. TBL. 1991 VIKAN 51