Vikan - 16.05.1991, Blaðsíða 52

þyrni í loppuna . .. eöa jafnvel ef ég býö þér starf.
Viltu íhuga það?“
Þakklæti fyrirfannst ekki í takmörkuðu safni
mannlegra tilfinninga Sonny Elliman en áhuga og
forvitni hafði hann til að bera. Álit hans á Stillson
var blendið. Þessi tryllingur í augum hans benti til
ýmislegs en tæplega leiðinda.
„Hver veit hvar við verðum eftir nokkur ár?“
tuldraði hann. „Við gætum allir verið dauðir,
maður."
„Haföu mig bara í huga. Annað fer ég ekki fram
á.“
Sonny horfði á brotinn vasann. „Ég skal hafa
þig í huga,“ sagði hann.
1971 leið. Upþþotin áströndinni í New Hamþshire
tóku enda og nöldrið í verktökunum á ströndinni
dvínaði vegna aukinnar innstæðu á bankabókun-
um. Óþekktur náungi að nefni George McGovern
gaf kost á sér í forsetakjör spaugilega snemma.
Allir sem fylgdust með stjórnmálum vissu að sá
sem demókrataflokkurinn myndi tilnefna árið
1972 væri Edmund Muskie og sumir töldu að
hann myndi hugsanlega taka lukkutröllið frá San
Clemente glímubrögðum og skella því á dýnuna.
Snemma í júní, rétt fyrir skólaslit, hitti Sara
unga laganemann aftur. Hún var í raftækjaverslun
að kaupa brauðrist og hann hafði verið að leita aö
brúðkaupsgjöf handa foreldrum sínum. Hann
spurði hvort hún vildi koma í bíó með honum -
það var verið að sýna nýja mynd með Clint East-
wood, Dirty Harry. Sara fór. Og þau skemmtu sér
vel. Walter Hazlett var búinn að láta sér vaxa
skegg og hann minnti hana ekki lengur eins mikið
á Johnny. Það varð reyndar alltaf erfiðara og erf-
iðara fyrir hana að muna hvernig Johnny leit út.
Andlit hans varð einungis skýrt í draumum
hennar, draumum þar sem hann stóð framan við
lukkuhjólið og horfði á það snúast, andlit hans
kuldalegt og blá augun orðin ógnvænlega dökk-
fjólublá, horfandi á hjólið eins og það væri friðað
landsvæði í hans einkaeign.
Þau Walt fóru að hittast reglulega. Það var auð-
velt að lynda við hann. Hann gerði engar kröfur -
eða ef hann gerði þær þá jukust þær svo jafnt og
þétt að maður tók ekki eftir þeim. I október spurði
hann hvort hann mætti gefa henni lítinn dem-
antshring. Sara bað um að fá að íhuga málið yfir
helgi. Það laugardagskvöld hafði hún farið yfir á
sjúkrahús Austur- Maine, fengið sérstakan passa
með rauðri rönd í móttökunni og farið upp á gjör-
gæsludeild. Hún sat við rúm Johnnys í klukku-
tíma. Fyrir utan nauðaði haustvindurinn í myrkr-
inu, lofandi kulda, lofandi snjó, lofandi árstíð
dauða. Það vantaði sextán daga upp á að ár væri
síðan hátíðin var, hjólið og áreksturinn.
Hún sat og hlustaði á vindinn og horfði á
Johnny. Umbúðirnar voru farnar. Örið var á enni
hans fyrir ofan hægri augabrún og hlykkjaðist upp
undir hársrætur. Hárið var orðið hvítt á því svæði.
Sara sá enga hrörnun á honum, nema það þyngd-
artap sem við var að búast. Hann var einfaldlega
ungur maður sem hún varla þekkti, steinsofandi.
Hún hallaði sér yfir hann og kyssti hann mjúk-
lega á munninn, eins og hægt væri að snúa gamla
ævintýrinu við og koss hennar gæti vakið hann.
En Johnny svaf.
Hún yfirgaf sjúkrahúsið, fór aftur til íbúðar sinn-
ar í Veazie, lagðist á rúmið sitt og grét meðan
vindurinn gekk um dimma veröld fyrir utan, fleygj-
andi gulum og rauðum laufafeng sínum á undan
sér. Á mánudegi sagði hún Walt að ef hann lang-
aði að kaupa handa henni demantshring - lítinn
demantshring - yrði hún stolt og ánægð að bera
hann.
Þannig leið 1971 hjá Söru Bracknell.
Snemma árs 1972 brast Edmund Muskie í grát
í miðri ástríðuþrunginni ræðu fyrir utan skrifstofu
mannsins sem Sonny Elliman hafði kallað „þann
sköllótta viðþjóð". George McGovern náði betri
árangri í forkosningu en búist var við og Loeb til-
kynnti glaðhlakkalega í blaði sínu að íbúar New
Hampshire væru ekkert fyrir grenjuskjóður.
McGovern var útnefndur í júlí. í sama mánuði
varð Sara Bracknell Sara Hazlett. Þau Walt voru
gefin saman í meþódistakirkjunni í Bangor.
Johnny Smith svaf áfram innan við þriggja kíló-
metra leið þaðan. Og hann kom upp í hug Söru,
skyndilega og hryllilega, um leið og Walt kyssti
hana frammi fyrir kirkjugestum sem viðstaddir
voru hjónavígsluna - Johnny, hugsaði hún og sá
hann eins og hún hafði séð hann þegar Ijósin
kviknuðu, hálfan Jekyll og hálfan urrandi Hyde.
Andartak stífnaði hún í örmum Walts og svo var
sýnin horfin. Minning, sýn, hvað sem það hafði
verið var það farið.
Eftir langa umhugsun og samræður við Walt
hafði hún boðið foreldrum Johnnys í brúðkaupið.
■ Og nú óskaði hann að
Johnny myndi deyja, ó hvað
hann óskað þess að hann
myndi deyja, að hjarta hans
hætti að slá, að heilalínuritið
yrði slétt, að hann myndi bara
deyja út eins og flöktandi
kerti í vaxpolli; að hann myndi
deyja og láta þau laus.
Herb hafði komið einn. I móttökunni spurði hún
hann hvernig Vera hefði það.
Hann leit í kringum sig, sá að þau voru ein þá
stundina og slokaði niður því sem eftir var af
viskíinu og sódanum. Hann hafði elst um fimm ár
undanfarna átján mánuði, hugsaði hún. Hár hans
var að þynnast. Hrukkurnar í andlitinu voru dýpri.
Hann bar gleraugun sín á sama varfærna, vand-
ræðalega hátt og fólk sem er nýfarið að bera gler-
augu og augun voru tortryggin og særð bak við
glerin.
„Nei... hún hefur það ekki gott, Sara. Sann-
leikurinn er sá að hún er í Vermont. Á býli. Að
bíða eftir heimsendi."
„Hvað þá?“
Herb sagöi henni að Vera hefði farið að skrifast
á við tíu manna hóp fyrir hálfu ári, hóp sem kallaði
sig Heimsendisfélag Bandaríkjanna. Fyrir hópn-
um fóru herra og frú Harry L. Stonkers frá Racine
i Wisconsin. Herra og frú Stonkers sögðu að fljúg-
andi diskur hefði sótt þau þegar þau voru í útilegu.
Það var farið með þau til himna sem voru ekki ná-
lægt stjörnusamstæðunni Orion heldur á þlánetu
svipaðri jörðinni og gekk umhverfis Arktúrus. Þar
höfðu þau meðtekið heilagt sakramenti með
englaskara og höfðu séð Paradís. Stonkers-hjón-
unum hafði verið tilkynnt að heimsendir væri í
nánd. Þeim voru gefnir hugsanaflutningshæfileik-
ar og send til jarðar til að safna saman nokkrum
rétttrúuðum - í fyrstu ferðina til himna. Og þannig
höfðu þessi tíu safnast saman, keyþt býli norðan
við St. Johnsbury þar sem þau höfðu nú verið í sjö
vikur að bíða þess að diskurinn kæmi að sækja
þau.
„Þetta hljómar...“ byrjaði Sara og lokaði síðan
munninum.
„Ég veit hvernig það hljómar," sagði Herb. „Það
hljómar geðveikislega. Býlið kostaði þau níu þús-
und dollara. Þetta er ekkert annað en niðurníddur
sveitabær með tveimur ekrum af kjarri vöxnu
landi. Hlutur Veru var sjö hundruð dollarar - hún
gat ekki útvegað meira. Þaö var engin leið að
stöðva hana... önnur en að láta leggja hana
inn.“ Hann gerði hik á máli sínu en brosti síðan.
„En þetta er ekkert til að tala um í brúðkauþinu
þínu, Sara. Þú og pilturinn þinn eigið eftir að lifa
góðu lífi. Ég veit þið gerið það.“
Sara brosti á móti sem best hún gat. „Þakka þér
fyrir, Herb. Ætlar þú . .. ég á við, heldurðu að
hún ...“
„Komi aftur? Ó, já. Verði ekki heimsendir fyrir
veturinn þá held ég að hún komi aftur.“
„Ó, ég óska þér bara alls hins besta,“ sagði hún
og faðmaði hann.
Það var engin kynding á býlinu í Vermont og þeg-
ar diskurinn var enn ekki kominn síðast í október
kom Vera heim. Diskurinn hafði ekki komið, sagði
hún, vegna þess að þau voru enn ekki fullkomin -
þau voru ekki búin að brenna burtu ónauðsynleg-
an og syndsamlegan sora úr lífi sínu. En hún fann
til andlegrar uþpörvunar og gleði. Hún hafði feng-
ið tákn í draumi. Kannski var henni ekki ætlað að
fara til himna í fljúgandi diski. Hún fann sterkar og
sterkar á sér að hennar yrði þörf til að leiðbeina
drengnum sínum, vísa honum rétta veginn þegar
hann vaknaði úr leiðslunni.
Herb veitti henni húsaskjól, elskaði hana eftir
bestu getu - og lífið hélt áfram. Johnny hafði verið
í dauðadái í tvö ár.
Nixon var settur í embætti aftur. Bandarískir piltar
fóru að koma heim frá Víetnam. Walter Hazlett
tók próf til að öðlast lögmannsréttindi og var boðið
að taka það aftur síðar. Sara Hazlett kenndi með-
an hann las undir þróf. Nemarnir, sem höfðu verið
kjánalegir, klunnalegir fyrstaársnemar þegar hún
byrjaði að kenna, voru nú á þriðja ári. Flatbrjósta
stúlkum voru vaxin brjóst. Trítlar, sem ekki höfðu
ratað um skólabygginguna, voru nú í aðalkeþpn-
isliði skólans í körfubolta.
Annað stríðið milli araba og ísraela kom og fór.
Viðskiptabann á olíu kom og fór. Hroðalega hátt
bensínverð kom og fór ekki. Vera Smith sann-
færðist um að Kristur myndi snúa aftur úr iðrum
jarðar á Suðurpólnum. Þessi fróðleikur byggðist á
nýjum bæklingi (sautján síður á fjóra dollara og
fimmtíu sent) sem hét Hitabelti Guðs neðanjarð-
ar. Hin sláandi kenning höfundarins var að himna-
ríki væri raunar undir fótum okkar og að auðveld-
asta inngönguleiðin væri á Suðurpólnum. Ein
greinanna í bæklingnum hét „Dulræn reynsla
Suðurpólskönnuða".
Herb benti henni á að ekki væri ár síðan hún
hefði verið sannfærð um að himnaríki væri ein-
hvers staðar í geimnum og snerist líklega um-
hverfis Arktúrus. „Ég hef meiri tilhneigingu til að
trúa því en þessu Suðurpólsrugli," sagði hann.
„Biblían segir þrátt fyrir allt að himnaríki sé á
himnum. Þessi hitabeltisstaður neðanjarðar á að
vera..."
„Hættu þessu!“ sagði hún hvasst, varirnar eins
og mjó, hvít strik. „Ástæðulaust að hæðast að því
sem þú ekki skilur.“
„Þetta var ekki háð, Vera,“ sagði hann hljóð-
lega.
„Guð veit hvers vegna hinn vantrúaði hæðir og
hinn heiðni tryllist," sagði hún. Tómlegi svipurinn
var kominn í augu hennar. Þau sátu við eldhús-
borðið, Herb með gamlan skrúfbolta fyrir framan
sig, Vera með stafla af National Geographic sem
hún hafði verið að leita í að myndum og sögum frá
Suðurpólnum. Fyrir utan flúðu hvíldarlaus skýin
frá vestri til austurs og laufunum rigndi af trjánum.
Það var í byrjun október aftur og október virtist
alltaf vera versti mánuðurinn hennar. Það var
52 VIKAN 10. TBL. 1991