Vikan - 16.05.1991, Blaðsíða 37

ÞORGERÐUR TRAUSTADOTTIR SKRIFAR:
AÐRÆKTA
GARfHNN SINN
Þegar Þorgeröur þurfti aö fara út í búð á morgnana segist hún
ósjaldan hafa heyrt hvíslað: „Þarna er kartöflukonan á þrjú!“
Eg man þá tíö, áöur en
viö Ásgeir fluttum aö
noröan, aö þaö var allt-
af verið aö klifa á því aö
Reykjavík væri „græn borg“.
Þetta heyrði maður í útvarpinu
virka daga sem helga án þess
að leiða hugann sérstaklega
að því. Hefði ég verið spurð þá
hvað þetta þýddi í raun og
veru hefði ég helst látið mér
detta í hug að um væri að
ræða sameiginlegt átak borg-
arbúa til að samræma útlit
borgarinnar. Hefðu þeir
ákveðið á einum allsherjar
borgarafundi að mála öll húsin
eins, nefnilega græn. En auð-
vitað var það tómur hugar-
burður.
Raunar komst ég ekki að
því hvað þetta þýddi fyrr en ég
hafði búið nokkra mánuði í
Reykjavík - en þá líka svo um
munaði.
Þannig háttar til hjá okkur í
Breiðholtinu að umhverfis
blokkina, sem við búum í, er
heljarmikill garður. Honum er
skipt milli íbúða þannig að við
Ásgeir keyptum dágóðan
skika með húsnæðinu. Raun-
ar virtist þetta vera eitt allsherj-
ar moldarflag þegar við fluttum
inn um haustið því allur gróður
var kominn í vetrardvala. Ég
hafði strax orð á því við Ásgeir
að við skyldum nýta okkar
skika eins og best við gætum.
Því hvað er moldinni annað
ætlað en að bera af sér ávöxt?
Ég bara spyr.
Þegar tími var til kominn fór
ég og keypti poka af kartöflu-
útsæði. Þetta voru bústnar
Ólafsrauður, úrvals útsæði. Ég
setti þær inn í geymslu þar
sem aðstæður voru allar hinar
hentugustu til þess að láta
þær spira. Síðan beið ég
átekta.
Þegartíminn rann upp sendi
ég Ásgeir út með garðáhöld til
þess að vinna beðið. Það
gerði hann samviskusamlega
eins og honum er lagið. Svo
eldsnemma einn sunnudags-
morguninn, áður en fólk var al-
mennt komið á fætur, dreif ég
mig út og setti útsæðið niður.
Það dugði ekki í allt beðið en
ég var svo heppin að luma á
poka af radísufræi og öðrum
af gulrótarfræi sem ég setti í
afganginn. Svo var bara að
bíða ferskrar uppskerunnar.
Þegar sólin fór að hækka á
lofti og móðir jörð að vakna til
lífsins tóku litlir gróðrarsprotar
að gægjast upp úr beðunum í
kringum blokkina. Ég var auð-
vitað forvitin að sjá hvað ná-
grannarnir væru að rækta svo
ég rýndi í næstu beð. En
hvernig sem ég reyndi að
glöggva mig á grænmetinu þar
þekkti ég það alls ekki. Þetta
hlutu að vera einhverjar ný-
móðins matjurtir, komnar frá
fjarlægum löndum. Það var
svo sem eftir borgarhyskinu
að fúlsa við venjulegum mat
eins og kartöflum og gulrótum.
Við hverju var svo sem að bú-
ast þar sem þessi nýmóðins
eldamennska var í hávegum
höfð og svo naumt skammtað
á diskana að það sást varla?
Ojæja, það varð hver að sjá
upp undir sjálfan sig með það.
Ég var ákveðin í að halda
mínu striki.
En svo var það, þegar vik-
urnar tóku að líða, að gróður-
inn í nágrannabeðunum fór að
taka á sig mynd og breytast í
margvísleg blóm og skrautjurt-
ir. Garðarnir urðu æ skraut-
legri og umgirtu blokkina í öll-
um regnbogans litum. Skikinn
okkar Ásgeirs var óneitanlega
fátæklegur, þar sem dökk-
græn kartöflugrösin bylgjuðust
f sumargolunni. Ekki urðu
radísuskammirnar til þess að
auðga litrófið.
Það var ekki laust við að fólk
gæfi þessum landbúnaðar-
framkvæmdum í miðjum rósa-
garðinum gætur. Þegar ég
þurfti að fara út í búð á morgn-
ana heyrði ég ósjaldan
hvíslað: „Þetta er kartöflukon-
an á þrjúl" Eða þá: „Þetta er
sú sem setti kartöflur í blóma-
beðið sitt.“
Mér hefði nú svo sem verið
alveg sama um þennan
þvætting. Ég er vön því að
yrkja jörðina, Ijá henni áburð
og nytja það sem hún gefur af
sér. Ég ansa ekki einhverju
rausi um gosbrunna og rósa-
runna viö hvert hús.
En þegar ég var boðuð á
húsfund, þar sem sérlega
skyldi fjallað um „skrúðgarða
og garðrækt" eins og stóð á
fundarboðinu, vissi ég að nú
væri komin hreyfing á málið.
Það stóð líka heima. Jómund-
ur, pattaralegur byggingaverk-
taki hjá borginni, sem hafði
lengi verið sjálfskipaður for-
maður húsfélagsins, var gráti
nær þegar hann hóf mál sitt.
Ræða hans var í stuttu máli á
þá leið að blokkin okkar hefði
átt góða möguleika á að hljóta
skrúðgarðaverðlaun borgar-
innar í ár. í fyrra hefði hún
hlotið önnur verðlaun og þá
hefði formaður skrúðgarða-
nefndar lofað sér að hún skyldi
verða númer eitt núna. Jó-
mundur sagði það svo sem
ekkert leyndarmál að hann
hefði lagt sitt af mörkum til
þess að „við" hlytum verð-
launin. Hann hefði til dæmis
mátt horfa á eftir ófáum tonn-
um af steypu ofan í nýbygg-
ingu formanns nefndarinnar,
sem hann hefði ekki fengið
krónu fyrir.
„Þetta átti allt að vera klapp-
að og klárt,“ sagði Jómundur
með kæfðri röddu og skotraði
augunum í áttina til mín, „en
þá fengum við þennan nýja
íbúa.“
Svo var eins og honum yxi
ásmegin. Hann hækkaði rödd-
ina, sem titraði af geðshrær-
ingu: „Hverjum haldið þið að
detti svo sem í hug að verð-
launa heilu breiðurnar af kart-
öflugrösum? Ég tala nú ekki
um radísu- og gulrótarbrúsk-
ana! Það yrði bara skandall.
Blöðin kæmust í málið og eftir
það þyrftum við ekki að láta
okkur dreyma um verðlauna-
skilti við blokkina."
Ég man nú ekki allt sem
sagt var á þessum fundi enda
lét ég það svo sem ekki setja
mig úr jafnvægi. Hitt man ég
að Ólafsrauðurnar brögðuðust
ákaflega vel og við Ásgeir
borðuðum eigin uppskeru
langt fram eftir vetri. Vorið eftir
potaði ég nokkrum fjölærum
burknum og bergplöntum ofan
í beðið. Þær sóma sér svo
Ijómandi vel innan um öll
blómin í nágrenninu.
Jómundur er löngu fluttur ,í
eigið einbýlishús í vesturbæn-
um. Það var einmitt garðurinn
hans sem fékk fegrunarverð-
laun borgarinnar i fyrrasumar.
10. TBL. 1991 VIKAN 37