Vikan


Vikan - 28.12.1992, Blaðsíða 34

Vikan - 28.12.1992, Blaðsíða 34
Viö nýju textílvélarnar. F.v. Baddi, Guömundur Tómas, Geröur og Svanhvít ásamt tíkinni Strússu. fannst ekki alveg nógu þægilegt að míga þar. Ekki var hægt aö gera meiri breytingar innan venjulegra skynsemismarka því ég heföi þurft aö láta lyfta þakinu. Svona nokkuð gerir þaö meöal annars aö verkum aö maður leggur varla í aö búa á íslandi ef maöur vill gera eitthvað skapandi." HANN VAR BARA AÐ GERA LÖGTAK „Mér dettur í hug hvaö margt sniðugt getur komiö upp á. Ég man eftir því aö veriö var aö taka viðtal viö mig heima í eldhúsinu á Lindargötunni. Þaö var á þeim tíma þegar alltaf var verið að koma frá borg- arfógeta að athuga hvar ég geymdi gullin mín. Bar- iö var aö dyrum og mjög myndarlegur maöur kom inn. Hann fór inn í stofu því hann þurfti eitthvað aö hringja. Aö því loknu kom hann inn í eldhús til okk- ar, spjallaði og fór síðan. Þá segir konan sem var aö taka viðtalið viö mig: „Voöalega var þetta mynd- arlegur maöur. Er þetta frændi þinn?" - Nei, svar- aöi ég ósköp rólega og fattaöi ekki neitt. - Hann var bara aö gera lögtak," segir Geröur og nú hlær hún sig máttlausa. „Þaö datt algerlega af konunni andlitið. Þessi maöur haföi komiö svo oft aö ég var farin að líta á hann sem hvern annan heimilisvin. Hann var bara aö skrifa eitthvað upp en þeir tóku aldrei neitt því ég borgaöi allt. Þaö var samt ekki af miklu að taka. Svona er þaö, maður venst öllu. Ég get sagt þér að þegar ég var búin aö gera allt upp bauð ég öllum lögfræðingunum og þeim sem höföu verið á eftir mér heim, hélt þeim þoö heima á Lindargötunni. Flestir komu meö maka meö sér og þetta er meö skemmtilegri samkvæmum sem ég hef verið í því þetta urðu á endanum allt mjög góöir vinir mínir.“ - Varst þú aldrei i neinu sukki? „Nei, aldrei. Þess vegna fannst mér svo skrítið hvaö ég var mikiö á milli tannanna á fólki. Ég get svariö aö ég hef ekki hugmynd um hvers vegna. Ég var aldrei úti á lífinu og aldrei í neinu. Þess vegna finnst mér mjög skrítið allt þetta blaður í kringum mitt líf. Ég lenti í mjög mörgu í hugum fólks þar sem ég var sjálf aldrei viöstödd og ég varö mjög hissa þegar ég heyrði sumar þessar sögur." - Getur það ekki verið vegna þess að þú varst með fatnað til sölu fyrir fólk sem tetja má til frjáis- lyndari hópa á ýmsum sviðum? „Nei, þaö er ekki rétt. Það er alveg öfugt því þetta sem kalla má jakkafatagengi eru oftast laumuklípukarlar og fyllibyttur. Þaö fólk er oftast miklu undirförulla því þaö getur faliö sig á bak viö jakkafötin. Einu sinni var ég aö selja mjög fallegar skeiöar og eyrnalokka. Þetta seldist alveg rosalega. Síöan kom aö því aö fólk kom inn og spurði hvort ég ætti kókaínskeiðar. Ég varð hvumsa viö og sagði aö ég væri ekki meö neinar slíkar skeiðar. Þá voru skart- gripirnir mínir eitthvað sem kallað var kókaínskeið- ar. Þetta voru skeiöar sem ég haföi keypt í Englandi og mér haföi fundist mjög fallegar en haföi ekki hugmynd um aö væru notaöar til að skófla í sig kókaíni eöa ööru álíka. Ég veit ekki einu sinni hvort kókaín er étið með skeiö, reykt, spraut- að í sig eöa á hvern hátt þaö er innbyrt. Ég á mikið af góöum vinum heima. Ég man sér- staklega eftir því aö þegar oröiö var opinbert aö ég væri aö hætta kom stelpa niður í Fló og það var eitthvað mikiö vafstur á henni þannig aö ég spuröi hana hvort ég gæti eitthvað aðstoðað hana. Hún svaraði því neitandi en sagöist vera frá Þórshöfn og alltaf hafa komiö í búöina þegar hún var í bæn- um og hún heföi ekki getaö annað en komið og sagt bless því hún heföi frétt aö ég væri aö hætta. Stelpurnar i bankanum á móti hringdu til aö kveöja mig og þetta tvennt situr ásamt ýmsu ööru rækilega í minningunni." HENTU SAUMASTOFUNNI ÚT í GARÐ „Ég man eftir því aö ég var flutt án þess aö ég vissi af. Ég var meö saumastofu í Hafnarhúsinu og lenti í æðislegu veseni, bæöi veikindum heima fyrir á- samt því aö vera aö baksa í þessum hönnunarmál- um. Ég var gjörsamlega búin aö missa niður um mig og allt var aö fara til fjandans. Ég sótti um styrk hjá borginni vegna þessarar hönnunar- og sauma- stofu sem ég var meö til aö ég gæti haldið þessum rekstri meöan ég var aö fá mín persónulegu mál í lag en svörin voru að því miður heföu þeir ekki að- stööu til þess. Stjórn Hafnarhússins leigði því öörum þetta ágæta húsnæöi sem ég var í og mér var sagt aö flytja fyrir einhvern ákveðinn dag. Var ég því á fullu aö reyna aö finna húsnæöi en þeir nenntu ekki aö bíöa og ákváöu aö flytja mig án þess aö láta mig vita. Þegar ég kom heim úr vinnunni eitt kvöldiö var garðurinn og allt um kring þakið vinnudótinu mínu, gínunum, saumavélunum, efnunum, bútunum, kössum meö tvinna, skrifboröinu mínu, sniöunum - öll saumastofan eins og hún lagöi sig var á víö og dreif. Mér leið eins og Lísu í Undralandi. Ég fékk náttúrlega sjokk en samt fannst mér þetta hálf- hlægilegt og sé mikið eftir því núna aö hafa ekki kallað á blöðin til aö fá myndir af þessu. Ég vissi ekki hvaö ég átti til bragðs aö taka. Þrátt fyrir þaö hló ég mig máttlausa. Ég hringdi í Eimskip og fólkið, sem var á vakt, gat útvegaö mér gám. Ég heföi ekki boðið í þaö ef hefði rignt. Þaö má segja aö þetta sé nokkuð dæmigert fyrir allt mitt líf. Ég hringdi í Eimskip daginn eftir til aö þakka konunni, sem haföi útvegað mér gáminn, fyr- ir. Hún sagöi viö mig í símann: „Þaö var ekki neitt, Geröur mín, þvi ég á þér líf mitt að launa og þú mátt hafa þennan gám eins lengi og þú þarft." Ég mundi ekki í bili eftir því sem hún talaöi um en þaö rifjaðist upp fyrir mér. Þaö gerðist þegar ég bjó á Njálsgötunni tveimur árum áöur. Ég sá bíl úr eldhúsglugganum. Maöur kom út og gekk kringum húsiö á móti, opnaði síöan afturhlerann á bílnum, tók stóran bensínbrúsa út, hellti úr honum kringum húsiö og kveikti í. Eldtungurnar voru svo öflugar að þær náöu upp fyrir þakskeggiö og maðurinn kom hlaupandi til baka. Allt hverfið var bjart af eldinum. Ég beiö eftir aö hann æki burt og haföi náö númerinu niður. Þaö var enginn sími í húsinu hjá mér en ég vakti fólkið í næsta húsi til aö fá aö hringja á slökkviliðið. Þaö voru gestir hjá mér og þeir hlupu út til aö vekja þá sem kynnu aö vera í húsinu og þar reyndust vera þrjár stelpur. Björgunarstarfið tókst giftusamlega og engum varö meint af. Þetta var þannig aö maöurinn haföi boðist til aö aka stúlkunum heim en þegar þangaö kom vildu þær ekki bjóöa honum inn. Brást hann hinn versti viö og fór heim til sín, náði í bensínbrúsann, hellti f kringum húsið og kveikti í. Ég þurfti aö mæta í rétt- arhöld vegna þessa en ég vissi aldrei hvaö út úr þeim kom. Ein af þessum stúlkum var sú sem út- vegaöi mér gáminn nóttina góðu,“ segir Gerður aö lokum. □ 34 VIKAN 26.TBL. 1992
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.