Vikan - 19.05.1993, Blaðsíða 36

SALARKIMINN
SIGTRYGGUR JÓNSSON SÁLFRÆÐINGUR
SVARAR LESENDUM
Bréf til Sigtryggs geta snúist um samskipti kynjanna, sam-
skipti barna og foreldra, samskipti milli hjóna, kynlíf og
annaö þaö sem lýtur aö sálfræöi og sálfræöilegum vanda-
málum. Bréfin mega vera nafnlaus eöa undir dulnefni.
Utanáskriftin er:
Sigtryggur Jónsson sálfræöingur, Álftamýri 3,108 Reykjavík
AD BYGGJA UPP
SJALFSTRAUSTIÐ
Kæri sálfræöingur.
Ég hef verið nokkuö lengi aö
koma mér aö því aö skrifa þér
- sem sýnir lyndiseinkunn
mína sennilega ágætlega.
Þegar ég var 13-17 ára var
ég meö eitthvaö sem ég ætla
aö leyfa mér aö kalla þung-
lyndi. Ég var dauf, áhugalaus,
pirruö (oft bálreið út í allt og
alla án þess aö vita af hverju)
og grátgjörn (einnig oft án
ástæöu). Ég haföi mikinn
áhuga á sadó-masókistísku
kynlífi með sjálfa mig í hlut-
verki þolandans. Þetta jók aö-
eins enn á þá miklu sektar-
kennd sem ég haföi þá þegar.
Ég þjáöist af líkamlegum
verkjum í brjósti og höfuöverk
hafði ég um hverja helgi frá
föstudegi til sunnudags. Heföi
ég fengiö krónu fyrir aliar
klukkustundirnar sem ég
hnipraði mig saman í rúminu,
rifjaöi upp allt sem mér fannst
ég hafa gert rangt og langaöi
helst til aö öskra - tja, þá væri
ég rík í dag.
Auk þess átti ég erfitt meö
einbeitingu, gat ekki kláraö
þaö sem ég byrjaði á og
missti allan áhuga á fyrrum
áhugamálum mínum og hugs-
aöi oft um sjálfsmorö. Þó held
ég aö hugsanir mínar hafi far-
iö verst meö mig. Heyrði ég
einhvern hlæja var náttúrlega
veriö aö hlæja aö mér. Athygl-
isbrjálun held ég aö það kall-
ist. Hvaö þaö kallast kom mér
þó að litlu gagni. Hugsanir
mínar stoppuðu ekki: „Þessi
hatar mig, hinn fyrirlítur mig,
þessi þolir mig ekki, ég vildi
ég væri dauö, ég hata mig, ég
hata mig...“ Ég velti mér upp
úr neikvæöum og ógeðfelld-
um vangaveltum um sjálfa
mig.
Það er augljóst að félagslíf
mitt var ekki meö líflegasta
móti. Ég átti erfitt meö aö
„samþykkja" nýtt fólk í um-
hverfi mínu og hrinti frá mér
þeim sem reyndu aö kynnast
mér, undir því „göfuga" yfir-
skyni aö ég vildi ekki aö þeir
drægjust í skítinn meö mér og
ég væri aö gera þeim greiöa
meö því aö hrinda þeim frá
mér. Ég kvaldist stööugt af
vonlausri ást og þá sjaldan aö
viökomandi virtist endurgjalda
þetta aö einhverju marki
missti ég allt álit á honum.
Mér gekk þó alltaf nokkuö vel
í skólanum. Fengi ég hins
vegar hrós eöa hærri ein-
kunnir en venjulega hrundu
allar einkunnir í framhaldi af
þvi.
Þegar ég var 17 ára breytt-
ist þetta smám saman, fyrst í
staö öfgafullt í hina áttina en
smám saman hefur mér farið
aö líða betur og betur. Þrátt
fyrir þaö á ég enn erfitt meö
aö tengjast fólki. Ég er ekki
feimin, held ég, en þegar ég
er í stórum hópi líöur mér ekki
vel. Nái ég fólki einu viröist ég
ágætlega samræöuhæf. Mér
gengur ágætlega aö vinna
meö fólki en um leið og þaö
verður meira dreg ég mig
ósjálfrátt til baka. Af hverju?
Samskipti min viö fólk hafa
aukist en ég á enga vinkonu.
Samband mitt við mömmu
hefur batnað en hún er tauga-
veikluð og á erfitt í samskipt-
um viö fólk. Mér hefur þar til
nýlega fundist ég veröa að
vernda hana og hún gerir
miklar kröfur til mín um aö ég
fylgi henni hvert sem hún fer.
Aöalatriöi málsins er aö
eins og er líður mér næstum
ótrúlega vel miöað viö fyrri líö-
an. Sinnuleysið er horfið og
framtíöin blasir björt viö en ég
er enn ófær um að eignast
vini. Síðastliðið sumar heim-
sótti mig tvisvar gamall
pennavinur. í fyrra skiptiö kom
okkur ofsavel saman og mér
fannst mjög gaman aö fá
hann i heimsókn en í síöara
skiptiö var ég hálfpirruö á
honum. Ég vildi ekki hafa
hann í heimsókn þó ég heföi
saknaö hans í millitíöinni.
Núna fæ ég varla af mér aö
skrifa honum þvi mér finnst
hann vita alltof mikiö um mig
og mér líöur ekki lengur vel
meö honum. Ég hef ekki leng-
ur töglin og hagldirnar í sam-
bandinu. Eg á líka enn mjög
erfitt meö aö taka hrósi - og
ábyrgö, ef ég hugsa betur út f
þaö. Þó held ég aö þetta fari
skánandi.
Ég læt hér staöar numiö. Er
eitthvað aö eöa er ég bara at-
hyglisjúk? Ef eitthvaö er aö,
hvað er þaö þá og hvaö get
ég gert í því?
Meö fyrirfram þökk,
Hulda
Kæra Hulda.
Þakka þér fyrir bréfiö. Mér
fannst nokkuð gaman aö lesa
þaö vegna þess aö þeö ber
meö sér aö þú ert á réttri leið
og hvort sem þú gerir þér
grein fyrir því eöa ekki viröist
mér að þú sért aö gera góöa
hluti fyrir sjálfa þig. Þú þarft
vitanlega ekki aö spyrja mig
hvort eitthvað sé að. Þaö
veist þú best sjálf. Að þú skul-
ir skrifa bendir vissulega til
þess aö þér finnist eitthvað
vera að og þaö nægir til þess
aö þú leitir þér aðstoðar. Hins
vegar er þaö aö þú skulir
spyrja mig lýsandi fyrir það
sem hrjáir þig, þaö er aö
segja óöryggi meö sjálfa þig
og of lítið sjálfstraust.
Hugtakið athyglisýki hef ég
aldrei heyrt nefnt. Ef þú átt við
þaö að þú hafir of mikla þörf
fyrir athygli þá er ég ósam-
mála þér í því. Þú hefur ekki
svo mikla þörf fyrir athygli
heldur miklu fremur þörf fyrir
ást, virðingu og viðurkenningu
annarra. En á sama tíma og
þú þráir þaö berö þú ekki sjálf
36 VIKAN 10. TBL.1993