Vikan - 19.05.1993, Blaðsíða 49

mig. Ef til vill vegna þess aö dansleikurinn
var á næsta leiti. Ef til vill vegna þess aö eft-
irvæntingin var mikil. Ef ég nú brosti til hans
- þessu töfrandi brosi mínu! Ef ég nú reyndi
aö rekast á hann í bókstaflegri merkingu.
Kannski myndi hann þá tala við mig.
Kannski.
Steindepill flögraöi um í hraungrýtinu. Sum-
ir trúa aö hann sé illur fyrirboði. Ég horföi yfir
sveitina; þorpið og bæina í kring. Hversu
margir skyldu eiga sér dagdrauma um ævin-
týri í íslenskri vornótt? Áreiðanlega miklu fleiri
en skáldin.
En draumur minn um aö kynnast Baldvin,
ná af honum tali, rættist ekki. Allt fór á aðra
leið.
„Örlög ráða,“ segir pabbi oft.
Aö vísu sá ég Baldvin á dansleiknum. En
það var ekki eins og í Öskubusku aö hann
dansaði viö mig allt kvöldið. Nei, við dönsuð-
um ekki saman.
Margmenni var þarna samankomið. Húsa-
kynnin skreytt með netadræsum og blöðrum.
Ljósadýrðin mögnuð. Hávaöinn ærandi. Eins
og hljómsveitin héldi að hún væri þeim mun
betri sem hún léki hæra. Hárgreiðslurnar voru
hrikalega heillandi - jafnt pilta sem stúlkna.
Gegnum grátt reykský mátti heyra dansglaða
hlátra óma.
Snemma kvölds sá ég Baldvin dansa við
stúlkuna langleggjuðu. Síðan missti ég sjónar
á þeim.
Mikið átti hún gott að fá að dansa við hann.
Ég reyndi að vera ekki öfundsjúk. Þaö gekk
illa. Enginn hafði sagt mér aö það væri sárt
að vera ástfangin. Hann horfði svo blíðlega á
hana. Andlit hans Ijómaöi af hamingju. Þau
voru glæsilegt par.
Annars gat ekki verið auðvelt að vera
svona falleg. Allt I einu varð mér þetta Ijóst -
ef til vill var það ekki rétt hjá mér - en þegar
ég horfði á hana þyrlast í dansinum varð ég
fegin að vera bara hún Þóra - lágvaxin Ijúfa i
litlu þorpi.
Seinna - einum tveimur tímum síðar -
hugsaði ég til heimfarar. Þá rakst ég á Bald-
vin. En hann sá mig ekki. Hann var kuldaleg-
ur, fjarrænn. Eins og frosinn. Andlit hans var
fölt.
Ég þorði ekki að ávarpa hann. Reyndi að
brosa til hans en hann starði bara. Mér varð
litið I þá átt sem hann horfði. Gegnum þung-
búinn reykmökkinn í bleikri töfrabirtu sá ég þá
fögru. Hún var að dansa vangadans við svart-
hærðan mann. Sá var ekki úr þorpinu.
Kannski af varðskipinu sem lá í höfninni.
Kannski einhver úr ööru plássi.
Þau dönsuðu ekki bara léttan vanga. Lík-
amar þeirra vöfðust þétt saman eins og vafn-
ingsviður hlykkjast utan um tré. Þetta var
vangadans fullur af fyrirheitum. Brosið dó á
vörum mér. Ég teygði út höndina. Hugðist
grípa um handlegg Baldvins. Mig langaði að
segja eitthvað - bara eitthvað - hug-
hreystandi. En hann snerist á hæli. Hvarf mér
út í bjarta vornóttina.
Ég sá Baldvin aldrei framar.
Þorpskirkjan var Iftil. Rúmaði engan veginn
þennan fjölda. Allir þekktust. Allir vissu allt um
alla. Þannig hljómaði almannarómur um lítil
þorp - en þessu hafði engan órað fyrir. Ekki
að Baldvin - Baldvin sem hafði fæðst hér og
alist upp meðal þeirra. Baldvin sem stelpurnar
höfðu verið hrifnar af síðan í tólf ára bekk.
Þessi indæli, jafnlyndi drengur sem ævinlega
vildi miöla málum. Átti engan óvin. Vildi aldrei
slást. Ekki hann.
Þorpsbúar voru flestir svartklæddir - aðrir I
hvítu og svörtu. Þeir stóðu þarna - allir sem
vettlingi gátu valdið. Ungir sem aldnir. Vatns-
greiddir - alvarlegir. í glóandi vorsól.
Margir urðu að standa úti fyrir kirkjudyrum.
Ekkert auga var þurrt. Margir voru skjálfradd-
aðir þegar sungið var.
Einnig ég stóð úti. Þetta var í fyrsta sinn
sem ég fór að jarðarför. Mamma stóð við hlið
mér. Ef til vill grunaöi hana eitthvað en hún
hafði um það engin orð. Var mér aðeins góð.
Það var gott að standa hjá henni.
„Sorgin gleymir engum,“ sagði hún undur-
lágt. Ég fann hönd hennar í lófa mér.
Sólin hafði brotist gegnum mistur og
gráma. Þeirri staðreynd varð þó ekki haggað
að Baldvin hafði framið sjálfsvíg aðfaranótt
sunnudagsins. Þeir fundu hann í vinnuskúr
við höfnina.
Sorg fjölskyldunnar var myrk. Þung sem
blý. Faðir hans hafði grátið eins og barn. Fað-
irinn - þessi stóri sterki sjómaður.
Ég grét. Hvers vegna grét ég? Þekkti Bald-
vin næstum ekki neitt.
Nú gæti ég aldrei kynnst honum.
Ég hefði átt aö hlaupa á eftir honum á laug-
ardagskvöldið - tala við hann. Hefði það
breytt einhverju? Þessi spurning hafði þeyst
um I höfðinu á mér eins og poppkorn í popp-
kornsvél síðan ég fékk tíðindin.
Við grétum þessa sóun á lífi. Ungu lífi.
Góðu lífi. Ætlaði hann kannski ekki að verða
tæknimaður? Hvers vegna hann? Hvernig
höfðum við brugðist honum? Þessar sþurn-
ingar mundu fylgja okkur alla okkar ævidaga
- alveg þangað til ég yrði níræð. Það eru til
spurningar sem aldrei verður svarað.
Mér fannst ég skyndilega vera orðin fullorð-
in. Eldforn. Eins og múmía.
Ef Baldvin hefði séð sína eigin jarðarför fyr-
ir, eins og konan I draumnum, mátti hann vita
að tárin mín voru ekki krókódílatár. Þá hefði
hann ef til vill aldrei hleypt af skotinu. Ef til vill.
Þorpið hnipraði sig saman I kuðung og
grét. Það mátti heyra ekkasogin niðri við
klettana þar sem tárin blönduðust söltum haf-
öldunum. □
10. TBL. 1993 VIKAN 49