Vikan - 19.05.1993, Blaðsíða 28

■ Þótt tíminn í London hafi aö miklu leyti
fariö í pælingar af alvarlegra taginu var líka
slegið á létta strengi og ýmislegt gert sér
og öörum til gamans.
■ „Söngurinn gefur mér möguleika á aö
komast í snertingu við eitthvaö í sjálfum
mér, eitthvaö sem ég finn kannski ekki
dags daglega.“
„Fyrir sjónvarpsþáttinn,
sem gerður var, vorum við
ákveðin í því hvað við ætluð-
um að gera. Engu að síður
var þetta svo brothætt að allt
hrundi í hljóðprufu sem gerð
var fyrr um daginn. Við viss-
um ekkert hvar við vorum í
köflunum, náðum ekki saman,
komumst ekki inn í þjóðlagið
og allt í þessum dúr. Sem bet-
ur fer hörkuðum við þó af okk-
ur, fórum yfir veiku punktana
og settum allt í botn í útsend-
ingunni."
FJÖLSKYLDAN I RUSLI
Þótt mörgum kunni að finnast
það ótrúlegt leit búksláttar-
gengið alls ekki á þessa upp-
ákomu eingöngu sem grín
þrátt fyrir að það gerði sér
grein fyrir að þetta gæti orðið
skemmtilega nýstárlegt. „Við
vildum sist af öllu að þetta
yrði eitthvert „fíaskó“ og að-
hlátursefni, með neikvæðum
formerkjum, sem þetta hefði
allt eins getað orðið. Við litum
á þetta í bland sem alvarlega
tónlistarlega pælingu og
skemmtun.“
Sverrir segir það aldrei hafa
hvarflað að sér að með því að
taka þátt í þessu væri hann
að taka einhvern séns varð-
andi feril sinn. Hann segist í
sjálfu sér engu hafa haft að
tapa. Hann var á óvenjulegri
braut, sem er kontratenór-
söngurinn, og í þessum
bransa sé í raun bara um eina
spurningu að ræða; gefur
hlustandinn því séns sem þú
ert að gera eða ekki? „Annars
held ég að fólk hafi almennt
tekið þessu nokkuð vel. Ein-
hverjum fannst þetta alveg fá-
ránlegt og að við værum bara
að gera okkur að fíflum. Ég
var einn úti á þessum tíma og
var því laus við allt fjaðrafokið
hér heima. Fjölskyldan heima
á íslandi vissi aftur á móti ekki
alveg hvaðan á sig stóð veðr-
ið,“ segir Sverrir og hlær dátt.
EKKI EFTIRLÍKING
KVENRADDAR
Vendum nú kvæði okkar í
kross og reynum að átta okk-
ur á þessari rödd, kontraten-
órröddinni. Hún er íslending-
um án efa nokkuð framandi
og eflaust finnst mörgum hún
töluvert sérkennileg. Þeir hinir
sömu tengja eflaust hina háu
tóna við kvenmannsrödd og
finnst þeir ekki passa fyrir
karlmann. Blaðamanni Vik-
unnar lék forvitni á að vita
hvort Sverrir kannaðist við
þetta viðhorf og hvort hann
hefði aldrei verið hræddur við
að reyna fyrir sér á þessu
sviði?
„Það er rétt að fólk hér á
landi hefur ekki vanist því að
heyra þessa rödd sungna af
karlmanni en það er mikill
misskilningur að hér sé verið
að líkja eftir kvenrödd. Allir
karlmenn hafa það sem kallað
er falsetta og kontratenórrödd
er í grundvallaratriðum þjálfuð
og útvfkkuð falsetturödd, sem
hefur fengið stærri hljóm og
vfðara raddsvið. Flestir karl-
menn geta að einhverju leyti
lært að beita röddinni á þenn-
an hátt, þótt þar með sé ekki
sjálfgefið að söngurinn verði
fagur.“
KARL-ALT
Rétt er að hafa í huga að
röddin á sér sína sögu. Fyrr á
öldum máttu konur ekki
syngja í kirkjum og sáu karl-
menn um allan söng, þar sem
drengir sungu sópran. „Þessi
hefð hefur haldist víða í Evr-
ópu fram til dagsins í dag og
er ákaflega rík í Bretlandi,
þrátt fyrir að kirkjan hafi fyrir
löngu aflétt banni við söng
kvenna. í slíkum kórum
syngja karlar alt-röddina og
eru því oft nefndir karl-altar.
Það er í raun aðeins annað
nafn yfir kontratenórröddina.
Litur kven-alts og karl-alts er
ákaflega ólíkur og gerist það í
æ ríkari mæli að þessum
röddum sé teflt saman í kór-
um sem flytja fyrri tíma tónlist.
Er það gert til þess að kalla
fram annan blæ en gengur og
gerist.
Ég hef aldrei veitt því at-
hygli hvort einhverjum kunni
að finnast það undarlegt sem
ég er að gera og lít í raun svo
á að það sé frekar vandamál
þess eða þeirra en ekki mitt.
Það sem skiptir máli er að ég
var alltaf sannfærður um að
þetta væri minn hljómur, að
ég gæti þroskast og komist
nær sálinni í sjálfum mér í
gegnum þennan söng.“
NÓG AÐ GERA
Sverrir kom heim úr námi fyrir
einu og hálfu ári og segist hafa
haft ótrúlega mikið að gera á
vettvangi söngsins. Hann er
nú að kenna söng í Nýja tón-
listarskólanum, auk þess sem
hann kennir Alexandertækn-
ina. Hann sér atvinnumögu-
leika víða og segir að ef menn
ætli sér að helga sig sönglist-
inni verði þeir að vera í þessu
með opnum huga.
„Ég get ekki kvartað undan
verkefnaskorti því frá Ijóða-
tónleikum í Gerðubergi fyrir
rúmi ári hefur hvert verkefnið
rekið annað. Það var stórkost-
legt fyrir mig sem sólista þeg-
ar ég tók þátt í alþjóðlegum
flutningi á Jóhannesarpassíu
J.S. Bach með Mótettukór
Hallgrímskirkju og síðastliðin
fjögur ár hafa sumartónleikar í
Skálholti verið fastur liður hjá
mér.“
FLOKKADRÆTTIR
Sverrir ferðaðist um landið
með þýska tónlistarhópnum
Capella Media og flutti hann
enska endurreisnartónlist.
Núna syngur hann meðal
annars með karlakvintettinum
Voces Thules sem einbeitir
sér að miðaldatónlist, endur-
reisnartónlist og nútímatónlist.
„Þetta er mjög skemmtilegur
hópur þar sem við erum tveir
kontratenórarnir. Fleiri slíkir
eru í sjónmáli svo að þú sérð
að þetta er ákaflega smit-
andi.“
Markaöurinn hér er lítill og
rætt er um klíkuskap varðandi
hlutverk í söngverkefnum.
Sverrir segist kannast við
þessa flokkadrætti en segir þá
í raun mjög eðlilega. „Það er
ekkert óeðlilegt við það að
menn rotti sig saman. Hljóm-
sveitarstjóra eða leikstjóra
finnst gott að vinna með einni
persónu en síður með
annarri. Þannig er þetta alls
staðar en kannski meira áber-
28 VIKAN 10. TBL. 1993