Vikan - 07.10.1993, Blaðsíða 25

fólk því það vildi enginn vinna
þarna í upphafi. Það spáðu
því flestir að þetta færi á
hausinn áður en það kæmist
á lappirnar. Það var því nær
eingöngu af greiðasemi við
frænda minn sem ég fór að
vinna þarna. Maður fékk ým-
iss konar sneiðar frá Rúvur-
unum um hvort maður hefði
fengið launin sín, í hvaða
formi og þar fram eftir götun-
um. Eins og ég sagði áðan
réð ég mig upphaflega sem
hljóðmann, hafði menntað
mig í því og var búinn að
vinna talsvert í hljóðverum en
ég var ekki búinn að vera
lengi á Stöðinni þegar ég fór
yfir á myndavélina. Ég var
með Sigurði Jakobssyni í
„tími“ og hann er þannig gerð-
ur að verða alltaf að segja
manni hvað hann er að gera.
Hann kenndi mér á vélina,
svo er það heldur ekki minna
atriði að hafa auga fyrir því
sem maður er að mynda."
- Hvernig er vinnudagurinn
hjá tökumanninum, veit hann
nokkurn tíma hvernig dagur-
inn framundan kemur tii með
að verða?
„Ekki þegar maður er í frétt-
um, þá veit maður ekkert
nema kannski grófar útlínur.
Ég mæti þá klukkan níu og fer
ekki fyrr en hálfníu á kvöldin.
Ef ég er á vakt í dagskrárgerð
á vinnutíminn að vera frá nfu
til fimm en það stenst náttúr-
lega aldrei, það er alltaf eitt-
hvað sem kemur upp á og
maður veit aldrei í hverju
maður lendir."
LITLAR PRÍMADONNUR
„Fyrir myndatökumann er
dagskrárgerðin skemmtilegri,
þar er vandað mun meira til
verks og maður fær betur að
njóta sín. í fréttum eru það
mest viðtöl og yfirlitsmyndir
meðan verið er að segja frá
málunum. Svo getur líka verið
skemmtilegra f fréttum ef ein-
hverjar stórfréttir eru í gangi
og mikil aksjón. Annars fer
þetta mjög mikið eftir því með
hverjum maður er að vinna.
Það getur verið hræðilegt í
dagskrárgerðinni ef maður er
með einhverjum sem kunna
ekki til verka eða eru erfiðir (
samstarfi. Eins er í fréttum,
það getur verið hundleiðinlegt
að vinna með sumum frétta-
mönnum, þeir eru mjög mis-
jafnir og ólíkir. Allt eru þetta
litlar prímadonnur sem halda
að sjónvarpsstöðin snúist um
sig. Maður verður oft að
passa sig á að þeim skiljist að
maður er að vinna með þeim
en ekki fyrir þá. Það er oftast
þannig þegar menn byrja að
þeir halda að þeir séu meiri
en þeir eru en maður er þá
fljótur að koma þeim í skilning
um annað. Ég hef verið þarna
frá upphafi en það eru enda-
laust að koma nýir og nýir
fréttamenn. Maður hefur oft
haft það að aukastarfi að ala
þá upp, lækka í þeim rostann
og koma þeim aðeins nær
jörðinni."
- Kemur ekki fyrir að þið
mætið í vinnu að morgni og
ykkar bíða óvæntar ferðir út á
land eða jafnvel til útlanda?
„Jú, jú, það er alltaf að
koma fyrir og konan er stund-
um alveg að verða vitlaus.
Maður hringir kannski heim
og segist þurfa að fara til Jap-
ans eða New Vörk í fyrramál-
ið og komi ekki heim fyrr en
eftir fjóra daga. Þetta er alltaf
að gerast. Við tökumennirnir
skiptum með okkur utanlands-
ferðunum og þær koma yfir-
leitt alltaf upp með mjög stutt-
um fyrirvara, oftast ekki nema
hálfs dags. Þá verður maður
að rjúka til og sækja töskuna
Besti á
vettvangi í
Reykjavík.
fannst manni það líka skylda
að skemmta sér eins og mað-
ur mögulega gat eftir að
vinnudegi lauk svo oft kom
maður örþreyttur heim. Nú lít-
ur maður frekar á þetta sem
ágæta tilbreytingu frá amstr-
inu hér.“
VONAÐI AÐ TÁKNIÐ
VÆRI EKKI SNÁKUR
„Skemmtilegasta ferðin held
ég hafi verið þegar ég fór til
Japans með Guðjóni Arn-
grímssyni. Það var þegar
Flying Tigers byrjaði að fljúga
hingað, þeir buðu okkur að
skoða fiskmarkaðina þar og
fleira sem þeim tilheyrði. Það
sem gerði ferðina svo spenn-
andi var að þetta var svo of-
boðslega frábrugðið öllu því
sem maður á að venjast.
Maður kemur þarna út, eng-
inn skilur ensku og öll skilti
eru með einhverju hrafna-
sparki. Það er vinstri umferð
og maður er gjörsamlega ó-
sjálfbjarga nema hafa með
sér túlk og þeir eru ekki á
hverju strái.
því lítið var að gera þá stund-
ina. Svo kom skriðan skömmu
seinna og ýtti á undan sér
skælbrosandi, skáeygðum
kokki. „Do you speak Eng-
lish?“ spurðum við og hann
svaraði brosandi: Jess, jess!
Við fórum þá að panta og
alltaf sagði kokksi jess, jess
og brosti ógurlega. Við héld-
um að pöntunin væri frágeng-
in en spurðum hann að lokum
spurningar sem hvorki var
hægt að svara játandi né neit-
andi. Kokkurinn brosti þá út
að eyrum og svaraði: Jess,
jess! Þá kom í Ijós að það var
eina orðið sem hann kunni í
ensku og var jafnstoltur af því
eins og hitt afgreiðslufólkið af
þessum hámenntaða tungu-
málamanni. Þetta var það
næsta sem við komumst því
að tala við enskumælandi
Japana. Það var sama hvað
það var, það var allt öðruvísi
en heima.
Skemmsti fyrirvari, sem ég
hef fengið fyrir utanferð, var
rétt fyrir síðustu jól þegar ég
fór í fyrstu ferðina fyrir tökur á
KT' j

V
sem er tilbúin heima með því
allra nauðsynlegasta. í upp-
hafi var þetta mjög spennandi
en síðan komst þetta upp í
vana. Þetta er oftast bara
mikil vinna og það er enginn
munur á því að vinna úti eða
hér heima. Yfirleitt er ennþá
meiri vinna úti því það er verið
að reyna að gernýta tímann
og græjurnar vegna mikils
kostnaðar. Á fyrstu árunum
Við urðum að fara inn á
matsölustaði og benda á eitt-
hvert táknið á matseðlinum og
vona að það væri ekki snákur.
Áður en við vorum farnir að
gera okkur grein fyrir því að
enginn talaði ensku fórum við
inn á veitingahús og spurðum
þjónustustúlkuna hvort hún
talaði ensku. Hún flissaði eitt-
hvað og fór inn í eldhús á-
samt öllu hinu þjónustufólkinu
Kristjáni Jóhannssyni. Þá var
hringt i mig klukkan eitt um
nótt á föstudagskvöldi og mér
tilkynnt að ég ætti að fara út
um morguninn. Passinn minn
var útrunninn þannig að ég
hringdi niður á löggustöð. Þar
benti mér maður á mann og
það endaði með því að ég
vakti upp einhvern úrillan karl
hjá útlendingaeftirlitinu. Þessu
var reddað með stimpli um
20.TBL. 1993 VIKAN 25
TEXTI: HELGA GUÐRÚN EIRÍKSDÓTTIR / UÓSM.: MAGNÚS HJÖRLEIFSSON