Vikan - 07.10.1993, Síða 30

hann. Forvitni íslendingsins
um náungann og þá sérstak-
lega samlanda sína í útlönd-
um geröi þegar í staö vart viö
sig og ég ákvaö aö hitta Guö-
rún Júníusdóttur á heimili
hennar á Burraeyju eitt kvöld-
iö sem ég dvaldi á Hjaltlandi
síöastliöið sumar.
ÁSTIN
Guörún mætir mér í dyrunum
eftir að mér hefur tekist aö
villast um alla eyjuna og býö-
ur mig velkomna. Hún er tutt-
ugu og sjö ára, hógvær en á-
kveðin í fasi, með mikið Ijóst
hár. Strax fær blaðamaður á
tilfinninguna aö henni finnist
ekki mikið til viötals koma. Eft-
ir nokkra kaffibolla kemur þó í
Ijós aö hún hefur frá ýmsu aö
segja, bæði um tildrög þess
aö hún flutti til Hjaltlands og
eins um hvernig hún hefur aö-
lagast eyjaskeggjum og þeir
henni. Þaö lá beinast viö aö
byrja á byrjuninni - af hverju
hún heföi flutt til Hjaltlands.
„Þaö var hann,“ segir Guð-
rún og brosir kankvíslega um
leiö og hún bendir á manninn
sinn, Lawrence Arthur Inkster.
„Við hittumst á Djúpavogi þar
sem ég var aö vinna í fiski
þegar ég var átján ára og
hann var á sjó.“ Þannig byrj-
aöi ástarævintýriö sem stend-
ur enn og virðist dafna vel í
kyrrðinni á Hjaltlandi. Guörún
segir aö þaö hafi þó ekki verið
sjálfgefiö að þau flyttu þang-
aö. „Viö söfnuðum okkur pen-
ingum á Djúpavogi og fórum í
sex mánaöa ferðalag um
heiminn. Viö fórum meðal
annars til Hollands, Þýska-
lands, Grikklands, ísraels,
Indlands og enduðum svo á
Hjaltlandi þar sem ég var í
einn mánuö. Ég haföi aldrei
heyrt um þennan staö áöur en
ég kynntist Arthur og vissi
ekkert hvar þetta Shetland
hans var. Ég vonaði bara aö
þetta væri heitur staöur ein-
hvers staöar nálægt Ástralíu,"
segir Guðrún og hlær aö
sjálfri sér. Hún viðurkennir aö
hafa orðið fyrir smávegis von-
Guörún og
eiginmaö-
urinn,
Arthur
Inkster,
ræöa sam-
an yfir
kaffiboll-
anum en
þaö gefst
mikill tími
til þess á
Hjaltlandi
þar sem
fólk býr
viö allt
annan lífs-
stíl en ís-
lendingar.
brigðum í byrjun enda hafi
fyrsta reynsla hennar heldur
ekki veriö jákvæð. „Mér fannst
ömurlegt að koma hingað og
haföi mikla heimþrá. Ég hafði
þá aldrei veriö svona lengi í
burtu aö heiman."
FÉLL Á FYRSTA PRÓFI
Guörún segist f rauninni hafa
gefist upp. „Ég fór heim til ís-
lands og Arthur kom á eftir
mér. Hann fékk hins vegar
ekki atvinnuleyfi og þar meö
enga vinnu. Viö ákváðum því
aö koma aftur hingað til
Hjaltlands og láta á það reyna
hvort ég gæti aðlagast samfé-
laginu." Guörún var tvítug þá
og segir aö smám saman hafi
hún vanist Hjaltlendingum en
þaö var ýmislegt sem hún
þurfti aö sætta sig viö og eyja-
skeggjar þurftu ekki síöur aö
læra að taka hana í sátt.
„Þetta var mjög erfitt fyrir
mig í fyrstu en eftir að ég fékk
atvinnuleyfi hefur mér gengið
vel aö umgangast fólkiö hér.“
Þaö gekk hins vegar ekki
áfallalaust. Guörún segir að
þau hafi orðið aö gifta sig til
aö hún fengið dvalar- og at-
vinnuleyfi en þaö hafi ekki
verið sérstaklega á dagskrá
hjá henni þar sem henni finn-
ist giftingar almennt hallæris-
legar. „Hér er hins vegar ríkj-
andi sá hefðbundni hugsunar-
háttur aö fólk eigi að gifta sig
og eignast börn. Þaö varö því
mikið tilstand hjá tengda-
mömmu þegar aö athöfninni
kom.
Guðrún hlær þegar hún
hugsar um þennan dag sem í
huga flestra er umlukinn róm-
antík en varð hjá henni einn
sá hræöilegasti sem hún hef-
ur lifað. „Ég dauösá eftir því
aö viö skyldum hafa sagt
tengdamömmu frá þessu því
hjá okkur átti þetta bara að
vera lítil og fyrirhafnarlaus at-
höfn til aö gera mér keift aö
búa hér. Tengdamanna tók
hins vegar ekki ( mál annað
en aö allt færi fram meö hefö-
bundnum hætti; rak Arthur í
sparifötin, pantaöi Ijósmynd-
ara og brúðkaupstertu og lét
okkur svo ganga meö hana á
milli húsa eins og siður er
hér.“
Fyrsti þröskuldurinn var svo
aö tengdó tæki hana í sátt því
Guörún féll hjá henni á próf-
inu um sæmilegar eiginkonur.
„Hún ætlaði að kenna mér að
stoppa í sokka af Arthur og
hugsa almennilega um hann
en ég sagði henni auðvitað aö
hann gæti stoppaö sjálfur í
sokkana ef hann hefði
áhuga.“ Ummælin féllu í grýtt-
30 VIKAN 20.TBL. 1993