Vikan - 07.10.1993, Side 46

fanginu og hugsaði með mér í
leiðinni að alltaf væri ég dálít-
ið yfirdrifin.
Það var samt gott að liggja
þarna. Sársaukinn dofnaði og
allt hélt áfram að vera eins og
það var. Það var aðeins ég
sem þurfti að hugsa upp á
nýtt. Allt sem ég gæti ekki
gert á meðan fóturinn jafnaði
sig. Allt sem ég hafði til að
gleðjast yfir, þótt ég hefði lent
í smávegis óhappi. Þegar far-
ið var að grilla var ég ýmist
inni í besta sófanum eða ég
hoppaði út til að missa ekki af
iífinu utandyra þar sem börn
og fullorönir ærsluðust og
brugðu á leik.
Ég þurfti ekkert að gera eft-
ir óhappið og sumum sem ég
er búin að nefna fannst ég
alltaf hafa sama lagið á aö
láta aðra gera ýmislegt fyrir
mig. Er það ekki allt í lagi
svona stöku sinnum - að
finna sig umvafinn fjölskyldu
og vinum? Þegar við vöknuð-
um um morguninn var það
fyrsta sem mágkona mín
sagði þegar hún reis upp af
dýnunni í hálfköldum bústaðn-
um: „Þetta þurfum við að gera
fljótlega aftur, þetta er svo
gaman.“ □
ANNAS. BJÖRNSDÓTTIR SKRIFAR
Sumarið er liðið, þaö er
farið að dimma á nótt-
unni og sólin er ekki
eins heit og hún var. Ég sem
fór í sumar að ganga berfætt í
lágbotna skóm verð að fara í
sokka en hvernig sem ég
reyni get ég ekki gengið í há-
hæluðum skóm lengur, svo
vel fari. Ef til vill er það síöan
ég missteig mig í vor. Þá
hafði mér verið boðið í sumar-
bústað með fjölskyldunni,
svona hálfgert ættarmót þar
sem sonur minn hafði boðið
pabba sínum, konunni hans
og dætrum og mér, ástkærri
móður sinni, manninum mín-
um og börnum og ég hafði
svo boðið bróður mínum, kon-
unni hans og börnum i sumar-
bústaðinn.
Þegar við birtumst uröu allir
mjög hissa, það er að segja
minn fyrrverandi elskulegi eig-
inmaður og eiginlega varð
hann ekkert glaöur að sjá mig
koma þarna askvaðandi, hafði
ætlað aö eiga rólega helgi í
faðmi fjölskyldunnar.
Jæja, jæja, við höfðum ver-
ið boðin, hann vissi bara ekk-
ert um það, þetta átti að vera
óvænt og varð það og allt í
lagi með það.
Svo var farið í leiki og ég
hugsaði með mér að gaman
væri að hlaupa um og leika
sér þarna úti í náttúrunni,
ærslast eins og lamb á
grundu og verða ungur á ný.
Við fórum í „yfir“ og nú skyldi
ég sýna gamla takta frá því
fyrir tuttugu kílóum en allt í
einu missti ég fótanna og
sársauki, næstum óbærilegur,
læsti sig í vinstri fótinn á mér.
Ég hneig niður með boltann í
í SVEITINNI
'V 0 s Skhð- Rsðfs- D'jj/t HRoP þÖFÍ ’/SL STHF SÚLLf H viu /X skRíd- DjR. (ÁJjTM FFFa/A 'OSKfí
pjú U.'Jj —> 1 ,/ V IfíT FðiÐH KfíLL
5T/V6r SfiFAJfl J V > Z
Sf\M- HlG nCj AíS/f- /Ð SAaadí 6
MHT- ÖuRT Tf\Lf\ HiioP G&lu- A/RFaJ /UoajT OL-£>F 3 • > . /
LorT- FBX-íjQ <5,£A.r > 1T í \r
Fo/Z- FH-BíR. LFhDA- bRFF • u. > ,/ V > s 1 /
FU&L 5 ÍótLt TÍM/fbíL > V > mfíAj 1/
/ Z O "7 f L íTMuM' ICrtST- i s>
Lausnarorð í síðasta blaði: LAUKAR
46 VIKAN 20. TBL. 1993