Vikan - 20.11.1995, Qupperneq 42

fræði. Siðferðilega og lög-
fræðilega ber Martin án efa
ábyrgðina - það er hann
sem lemur. Sálfræðilega má
þó skýra þetta á annan hátt:
Fyrsta kærastan hans eyði-
lagði bílinn, Kamilla fór út á
lífið með vinkonum sínum -
það gefur honum nokkurs
konar ástæðu um leið og
hún fær sönnun fyrir því að
honum standi ekki á sama.
Greinilegt er að sjálfsmat
Martins er ekki hátt. Hann
treystir því ekki að borin sé
virðing fyrir honum. Hann er
ekki öruggur með sjálfan sig
og hann lemur þegar hann er
ekki fær um að takast á við
óöryggið. Stundum bregst
hann ekki við því sem gerist
með því að berja - en í þeim
tilvikum er hann öruggari.
Og hvernig upplifir Kamilla
sjálfa sig? Hún leyfir honum
að berja sig. Hún setur engin
mörk og bregst heldur ekki við
með því að fara frá honum.
Þess í stað gerist eitthvað
hjá þeim báðum; fyrst er æs-
ingurinn, æðiskast, hræðsla,
síðan ofsaleg reiði af hans
hálfu og að lokum kemur fyr-
irgefning. Hann, sem undir
venjulegum kringumstæðum
á ekki auðvelt með að tjá til-
finningar sínar, gefur henni á
eftir það sem hún annars
myndi ekki fá frá honum.
Martin og Kamilla þurfa
bæði að byggja upp traustið
á sjálfum sér. Kamilla verður
að segja frá því hvað henni
falli illa og hvað hún meti
mest í fari hans, segja frá
því hvað fái hana til þess að
vera áfram hjá honum. Hún
verður að læra að taka
ábyrgð á sjálfri sér. Vilji hún
ekki láta berja sig verður hún
að segja honum hvað hún
hyggist gera ef það endur-
táki sig og standa svo við
ákvarðanir sínar. Martin
verður að finna aðrar leiðir til
þess að öðlast virðingu og
leiðir til þess að koma í veg
fyrir að Kamilla geri það sem
hann getur ekki sætt sig við.
Hann verður að læra að
sætta sig við málamiðlun og
lifa með því að hún sé allt
öðruvísi en hann sjálfur.
Hér er um tvær persónur
að ræða sem hvor um sig fer
með sjálfstætt hlutverk í af-
mörkuðu rúmi. Hann ber
ábyrgð á því að hann lemur
hana og þá ábyrgð verður
hann að axla einn - en bæði
bera þau þó ábyrgð á því
sem gerist. . . □
kringumstæðum að minnsta
kosti. Hann kemur oft heim
með blóm til Kamillu - þau
hafa búið saman í þrjú ár.
Hann á kannski ekki sérlega
auðvelt með að segja henni
að hann elski hana en held-
ur því þó fram að hann sýni
það í verki. Hann geri það
meðal annars með því að
vera henni trúr, með því að
koma heim til hennar og
með því að styðja hana í því
sem hún hefur áhuga á og
er að fást við.
Hann beitir ekki alltaf valdi.
Hann er í góðri vinnu, með
góða menntun og hann lemur
ekki „bara þegar hann er
drukkinn". Martin drekkur í
raun ekki sérlega mikið. Hon-
um líður illa ef hann drekkur
og honum nægja
yfirleitt tveir, þrír
bjórar.
- Hvernig líður
þér strax eftir að
þú hefur slegið
Kamillu?
- Hvort sem
þú trúir því eða
ekki þá verð ég í
rauninni mjög
leiður. Ég fæ
enga fullnæg-
ingu við að berja
einhvern ef til vill
rétt á meðan ég
geri það en á
næsta augnabliki
veldur það mér
óþægindum. Mér
líður eins og ég
hafi beðið ósigur.
Martin verður
alvarlegur á sviþ.
Hann hafði verið
heldur tregur til
að veita mér við-
tal og þrátt fyrir
það að hann geri
það ekki undir
réttu nafni sýnist
mér hann nú sjá
eftir að hafa tal-
að við mig. - Ég
bið auðvitað fyrir-
gefningar og
meina það.
Kamilla byrjar
alltaf að rífast -
meira að segja
þótt ég hafi að-
eins tekið í hand-
legginn á henni.
Hún þolir ekki
mikið. Það er
augljóst að hún
hefur ekki vaxið
upp í systkina-
hópi. Hún er
einkabarn og
heldur því fram að ég sé sá
eini sem nokkru sinni hafi bar-
ið hana. Foreldar hennar hafi
ekki einu sinni danglað í rass-
inn á henni, segir hún!
- Og það verður þú að
gera núna?
- Nei, ekki nauðsynlega.
Hann hikar. - En það er þó
áreiðanlega ekki skaðlegt. . .
- Ef þið Kamilla eignuðust
nú börn, mundir þú þá dangla
í þau líka ef eitthvað kæmi
uppá sem þér líkaði ekki eða
þú misstir stjórn á þér?
- Nei, það er nú allt annað
mál.
SÁLFRÆÐING
URINN SEGIR:
Nauðsynlegt er að greina á
milli siðferðis, réttvísi og sál-
slys að hætta hefði verið á
að hún léti lífið. Hún keyrði
utan í tré vegna þess að hún
gætti sín ekki. Hún viður-
kenndi það ekki og sýndist
alls ekki leið yfir því sem
komið hafði fyrir og þá
sprakk ég. Ég greip í hana
og hrinti henni svo að hún
lenti utan í skáp. Hún sakaði
mig um að vera ruddalegur
og ofbeldisfullur og þá tók ég
heldur fastar á henni. Hún
brást illa við þessari uppá-
komu milli okkar og segja
má að þetta hafi orðið upþ-
hafið á endinum á sambandi
okkar.
HVER ER MARTIN?
Hann er enginn leiðindakurf-
ur, ekki undir venjulegum
42 VIKAN 11. TBL. 1995