Vikan - 20.01.1996, Síða 60

VIKAN I INDLANDI
Marta og
Margrét sýna
feng sinn.
Halló, frú! Þú vilt koma
sjá höfrunga? Ég
sigla meö þig skoöa
höfrunga, mjög gaman.“ Viö
vorum fjórar íslenskar frauk-
ur f námsferö á Indlandi en
þaö var hluti af kennaranámi
okkar í Danmörku. Viö höfð-
um leitað skjóls á Benulin
ströndinni á vesturhluta Ind-
lands og lágum þarna í
mestu makindum í skjóli viö
nokkra fiskibáta. Eftir aö
hafa veriö aö kanna kjör
kvenna í Nýju Delhi og
Ahmedabad vorum viö bún-
ar að fá yfir okkur nóg af öllu
sem stórborgum fylgdi, um-
feröarys og látum, skít úr
andrúmsloftinu, sem settist á
húöina og vart var hægt aö
ná af nema meö sandpappír,
stöðugum þrætum viö leigu-
bílstjóra, sem alltaf reyndu
aö svindla á okkur, betlurum
og hvers kyns sölumönnum.
Og þarna hefur einn fiski-
maöurinn skyndilega eins og
sprottið upp úr jöröinni og
stendur og brosir þannig aö
skín í sköröin milli tannanna.
Þarna eru nokkrar skjanna-
hvítar, greinilega nýkomnar
og meö nóga peninga, hugs-
ar hann auðvitaö. Ooo, get-
um við ekki einu sinni fengiö
aö vera í friöi á ströndinni,
hugsa ég. En þaö er eitthvað
við þennan glaöbeitta Ind-
verja, sem stendur þarna
bísperrtur í þvældum stutt-
ermabol og heimatilbúnum,
rifnum stuttbuxum, sem fær
mig til aö standa upp og
brosa á móti.
„Ég sigla meö ykkur á
bátnum mínum. Viö fara
klukkan níu, koma aftur
klukkan tólf. Sjá marga höfr-
unga,“ segir Sebi fiskimaður
á sinni bjöguöu ensku.
Ég: „Hvaö kostar það?“
Sebi: „Þiö fjórar fólk, 100
rúpíur hver, mjög gott verð“
Ég: „Ha, ha, ha. Hundrað
rúpíur á mann (200 krónur).
Þaö eru margföld verka-
mannalaun, við þekkjum sko
verðlagið hér. Það væri
kannski í lagi aö borga
hundraö rúpíur f allt. Viö er-
um engir venjulegir feröa-
TEXTI: MARTA EINARSDÓTTIR
MYNDIR: SIGRÍÐUR M. SIGURÐARDÓTTIR,
MARGRÉT EINARSDÓTTIR, MARTA EINARSDÓTTIR
OG MARGRET BJÖRK