Vikan - 01.05.1996, Blaðsíða 12

Shawn hefur ekki látið sér nægja aö merkja bíl sinn íslandi heldur
hefur hann komió fyrir öllu varanlegri merkingu á upphandlegg sín-
um. Þar skartar hann húðflúri sem er íslenski fáninn, víkingasverö og
dreki. Shawn segir mér að þetta sé sveröið sem drekinn Fáfnir hafi
falliö fyrir, sem sagt sveró Siguröar Fáfnisbana.
Aóalsmerki
Shawns í fyr-
irsætubrans-
anum er hiö
norræna útlit
hans; Ijósi
kollurinn og
bláu augun.
maöur. Síöustu árin, sem
hann liföi, var hann iðulega
aö skemmta sér, hann dans-
aði, gekk á fjöli og reið út.
Hann var 85 ára þegar hann
lést. Bæði komu þau nokkr-
um sinnum í heimsókn til
okkar. Flestar minningar
mínar frá heimsóknum mín-
um til íslands eru frá heimil-
um þeirra. Ég man eftir sæl-
gætinu heima hjá ömmu.
Hún var lika alltaf aö hella
upp á kaffi og reykti eins og
strompur."
Er það þér mikils viröi að
vera af íslensku bergi brot-
inn?
„Mér líður eins og íslend-
ingi og lít frekar á mig sem
slíkan heldur en Bandaríkja-
mann. Þaö angrar mig þó að
geta ekki talað íslensku eins
og ég gat áður, að því leyt-
inu til líður mér oft eins og ég
sé einhvers staðar mitt á
milli, og tilheyri engum fylli-
lega. Systir mín, Barbara
Ann Helga Crist, getur talað
íslensku reiprennandi. Ég er
ákveðinn í því að bæta úr
þessu innan tíðar og stefni á
að fara aftur til íslands,
kynnast fólkinu og náttúrunni
á nýjan leik. Síðast var ég á
íslandi fyrir sex árum með
fjölskyldu minni, við dvöldum
hjá ættingjum í Reykjavík og
Keflavík og svo sigldum við
til Vestmannaeyja."
Þú segir að þú sért meiri
íslendingur en Bandaríkja-
maöur. Aö hvaöa leyti er
það?
„Já, ég ætlaði einmitt að
koma að því. Ég byrjaði í
skóla þegar við vorum nýflutt
til Minnesota, þá sex ára. Ég
var pínulítið öðruvísi en hinir
krakkarnir. Ég var frá litlum
íslenskum bæ, talaði ís-
lensku og átti íslenska vini.
Þess vegna átti ég erfitt upp-
dráttar í Minnesota fyrsta ár-
ið. Þegar maður er á þess-
um aldri þá vill maður allt til
þess vinna að falla í hópinn.
Kennararnir voru alltaf að
biðja mig um að segja eitt-
hvað á íslensku og það fór
dálítið í taugarnar á mér. Ég
vildi ekki auglýsa það að ég
væri eitthvað öðruvísi, ég átti
t.d. ekki of marga vini.
Seinna gerði ég það upp við
mig að tala ekki íslensku
meir. Það var ekki fyrr en ég
var kominn í „High SchooP
(menntaskóla) að ég fór aft-
ur að meta og vera stoltur af
uppruna mínum.
Mamma er mjög dugleg
við að hafa sambandi við ís-
lendinga og hún er virk í ís-
lenskum félagsskap í Minne-
sota, Hekluklúbbnum.
Klúbburinn heldur árlega
þorrablót og annars konar
veislur þess á milli. Einn
Heklufélaga er góðvinur fjöl-
skyldunnar, það er Örn Arn-
arson, hjartaskurðlæknir.
Mamma hefur alltaf haldið
i islenska siði, t.d. höldum
við alltaf íslensk jól, borðum
hangikjöt og opnum pakk-
ana á aðfangadag, íslenskir
álfar eru á kreiki og að sjálf-
sögðu íslensku jólasveinarn-
ir. Hér eru jólin aðeins haldin
hátíðleg á jóladag og ekki
eins mikil umgjörð í kringum
þau.“
ÍSLENDINGAR
STERKARI PERSÓNUR
EN BANDARÍKJAMENN
Hvernig eru íslendingar í
samanburöi viö Bandaríkja-
menn?
„íslendingar eru miklu
sterkari persónur heldur en
Bandaríkjamenn. Ólíkt því
sem hér tíðkast þá skiptir
uppruni íslendinga þá máli,
land þeirra og saga. Þrátt
fyrir að vera lítil þjóð þá eru
íslendingar stolt fólk og þeim
þykir vænt um sig og sína.
Þetta allt upplifði ég á þorra-
blótinu (þorrablót í janúarlok
f Ft. Lauderdale). Mér var
ákaflega vel tekið, sér í lagi
af eldra fólkinu, ekki síst
kvenfólkinu. Ég sat og spjall-
aði við fjölmargt fólk, það var
yfir sig hrifið yfir því að ég
væri íslenskur og þrátt fyrir
að ég ætti erfitt með að bera
fram nöfn íslenskra ættingja
minna sýndi þaö mikinn
áhuga og biðlund. Skemmti-
legast var það svo þegar
spjallinu lauk og ég hóf að
dansa við konurnar hverja á
fætur annarri. Ég verð að
segja að ára þessa fólks er
miklu sterkari en flestra
Bandaríkjamanna sem ég
þekki og það virðist miklu
einbeittara.
Auðvitað líkar mér við
margt í Bandaríkjunum en
ég er ekki alveg sáttur við
hvað þetta þjóðfélagsskipu-
lag snýst um. Ég held að
flestir, allavega margir,
Bandaríkjamenn séu mjög
þröngsýnir, þeir álíta að ver-
öldin snúist um þeirra eigin
land, áhugasvið þeirra virðist
ekki ná lengra. Þetta á sér í
lagi við um miðvesturfylkin
og ástæðan er líklega sú að
fólkið þar býr við einangrun.
Þar verður lítið vart við
ferðamenn frá öðrum lönd-
um, eins og Evrópubúa,
enda eru þar fáar stórar
borgir líkt og á vestur- og
austurströndinni þar sem
fólk frá öllum heimshornum
kemur saman.
Eftir öll mín ferðalög hef
ég komist að því að ég vildi
helst búa i Evrópu. Lifistand-
ardinn þar er miklu betri en
hér í Bandaríkjunum. Jafnvel
þótt Evrópubúar eigi flestir
ekki sex bíla, risastór hús
með sundlaugum og sumar-
hús á Flórída þá kunna þeir
að lifa lífinu betur og virðast
hamingjusamari. Evrópu-
menn njóta þess, t.d. að
setjast niður við kvöldverðar-
borðið og njóta matar, víns
og samræöna tímunum
saman. Bandaríkjamenn,
margir hverjir, hafa misst
sjónar af því hvað er mikil-
vægt í Iffinu, þeir hugsa bara
um að komast í góð störf, fá
góð laun og eignast fín hús.
Þeir eru alltof miklir efnis-
hyggjumenn."
Tal okkar berst nú aftur að
íslandi og einu helsta stolti
þess, kvenfólkinu. Ég spyr
FRH. Á BLS. 60.
12 VIKAN 2.TBL.1996