Vikan - 01.05.1996, Blaðsíða 15

Sú fyrirsæta, sem prýðir
þessa opnu, er 21 árs
gömul og á ættir sínar
að rekja norður og austur yfir
heiðar, til Ólafsfjarðar og
Vopnafjarðar. Hún heitir Hel-
ena Hanna Schultz og ólst
upp f grennd við voldugt
Michigan vatnið í samnefndu
fylki. Við fyrstu sýn má draga
þá ályktun að Ólafsfjörður og
Vopnafjörður hafi haft betur í
viðureigninni við þau erlendu
öfl er att var kappi við um
mótun umgjarðar hennar.
Svipaða sögu virðist mega
segja um persónuleika
hennar þrátt fyrir að Helena
hafi ekki alist upp á íslandi
og sjaldan sótt það heim.
Hún er afar tápmikil, hávær
og glaðvær, hefur lítið á móti
athygli og fær hana með
snarpri, glettilegri kímni,
jafnvel háðskri i ætt við þá er
Grettir sterki, Víga-Glúmur
eða Skarphéðinn Njálsson
beittu fyrir sig forðum. Þessu
kynntist ég öllu eftir að hafa
eytt lunganum úr degi og
nóttu með Helenu, foreldrum
hennar, vinkonu frá Puerto
Rico og fyrrverandi ástmanni
hennar.
Móðir Helenu er Valgerður
Salvör Gunnarsdóttir, Gunn-
ars Steindórssonar og Gunn-
laugar Jónsdóttur. Valgerður
var nítján ára þegar hún gift-
ist íslenskum manni og hélt
á brott með honum í ævin-
týraleit til Bandaríkjanna.
Þar eignuðust þau stúlku,
Birgittu, sem nú er búsett í
Texas. Hjónabandið entist
þó ekki og eftir skilnað
dvaldist Valgerður áfram um
eins árs skeið þar sem þau
höfðu komið sér fyrir í
Michigan.
Skömmu áður en hún hélt
heim kynntist hún Banda-
ríkjamanni af þýskum ætt-
um, Dale Schultz. Þau héldu
sambandi eftir að hún kom
heim og ástin brann heitt,
svo mjög að Valgerður fór
öðru sinni utan til að hitta
Dale. Sú heimsókn stendur
enn, nú tuttugu og fimm ár-
um síðar, og hefur tekið á
sig form hjónabands sem
tvær stúlkur hafa sprottið
af, Helena og yngri systir
hennar, Lísa, sem er tæp-
lega tvítug. Fjölskyldan
býr í úthverfi Detroit borg-
ar þar sem hann starfar
við bílahönnun en hún við
hárgreiðslu þrjá daga vik-
unnar.
Glettni Helenu virðist
„Mér sýndist aö þarna væru forlögin aö taka í taumana. Þaö
átti bara einfaldlega fyrir Helenu aö liggja aö fara út í fyrir-
sætustörf," segir Valgeröur móöir hennar, sem hér sést meö
dótturinni. Hinar myndirnar á síöunni eru úr bandarískum tíma-
ritum og gefa hugmynd um ágæti stúlkunnar sem fyrirsætu.
koma beint úr móðurætt en
um það vil ég þó fjölyrða
sem minnst því faðirinn, Da-
le, gerðist æ hressari er líða
tók á okkar kynni. Hverju svo
sem það er að þakka þá
virðist fjölskyldan í heild
sinni vera ákaflega samhent
og lífsglöð.
KYNNTIST TVEIMUR
ÍSLENDINGUM Í
MÓDELBRANSANUM
Að sögn Valgerðar hefur
hún þurft að hafa sig alla við
til að forða því að dætur
hennar gleymdu íslenskum
uppruna sínum. Þar er þó
við ramman reip að draga
eins og vonlegt er eftir tutt-
ugu og fimm ára fjarveru frá
Fróni. Helena segist hafa
komið tvisvar til íslands. Hún
minnist svartnættisins frá
fyrri heimsókn sinni sem var
í desembermánuði. í seinna
skiptið minnist hún bjartra
nátta og þess að hafa legið
veik á meðan 17. júní fögn-
uðurinn stóð sem hæst.
Helena fór út í fyrirsætu-
störf fyrir liðlega þremur ár-
um en fram að þeim tíma
hafði ekki linnt tilboðunum
frá hinum ýmsu aðilum. „Hún
er hávaxin og áberandi með
þessa Ijósu lokka og hún
fékk ekki frið á götunum i
mörg ár. Það voru sífellt að
koma upp að henni menn
með alls kyns gylliboð," segir
mamma hennar. Aö lokum
sló Helena til og mamma
hennar segist hafa sætt sig
við það. „Mér sýndist að
þarna væru forlögin að taka í
taumana, það átti bara ein-
faldlega fyrir Helenu að liggja
að fara út í fyrirsætustörf,“
heldur Valgerður áfram og
þegar ég ýja að því þá viður-
kennir hún að hún hafi sjálf
setið fyrir á Ijósmyndum á
sínum yngri árum.
[ sannleika sagt virðist
Helena ekki ýkja óð og upp-
væg yfir íslenskum uppruna
sínum sem skýrist væntan-
lega af þvf hversu lítil tengsl
hún hefur haft við eyjuna í
norðri.
Helena segir að fyrsti Is-
lendingurinn, sem hún hafi
hitt fyrir utan ættingja sína,
hafi verið Bryndís Bjarna-
dóttir fyrirsæta. Helena var
þá stödd á umboðsskrifstofu
sinni í Miami þegar hún
heyrði íslensku glymja
þar um öll salarkynni. Þar
var þá Bryndís að tala í
síma heim til foreldra
sinna. Þær tóku tal sam-
an og hafa haldið sam-
bandi síðan. Síðar varð
annar íslendingur á vegi
Helenu. Það var í Ham-
borg og sá var líka fyrir-
sæta. „He was so cute,“
syngur í Helenu. Eftir
nánari eftirgrennslan komst
ég að því að maðurinn heitir
Björn og var að hennar sögn
Herra island (Herra Skand-
inavía er hið rétta í málinu).
MAMMAN VILL
ÍSLENSKAN
TENGDASON
Valgerður segist vilja allt til
þess vinna að Helena og
reyndar dæturnar allar kynn-
ist íslenskum sveinum og
giftist þeim. Sú von er ekki
úti enn því Helena er á lausu
en umsetin þannig að það
fer hver að verða síðastur.
Sjálf virðist Helena hug-
myndinni ekki fráhverf. „Verði
það sem verða vill,“ segir
hún - forlagatrúin er greini-
lega rík í þeim mæðgum.
Hún er þó ekkert að stefna á
það að komast í hnappheld-
una heldur hefur hún það
helst á prjónunum að halda
áfram í fyrirsætustörfunum í
eitt eða tvö ár til viðbótar. Þá
ætlar hún að hverfa aftur að
náminu þar sem hún skildi
við það nítján ára gömul.
Helena hefur hug á að stú-
dera það sem kallað er
„social work“ eða félagsráð-
gjöf eins og það myndi út-
leggjast á íslensku.
Hvað ísland varðar þá ætl-
ar hún að skreppa þangað
þegar færi gefst í framtíðinni,
„ganga á fjöll, synda í heitum
uppsprettum, heilsa upp á
ættingja og „chill out“, eins
og þeir segja í „Amriku".
Hvur veit nema Helena hitti
þá fyrir íslenskan pilt í haga,
móður sinni til ánægju og
yndisauka. □
2. TBL. 1996 VIKAN 15