Vikan - 07.05.1998, Blaðsíða 14

un aldrei geta fyrirgefið honum. “
systkina-
iðsaðsenda
rin til þess
i. Þegar ég
ára gömul,
eimþrá og
om frænka
, Hún bjó,
sínum, í kaup-
di. Þau hjónin
voru rúmlega fimmtug, börn
þeirra uppkomin og farin að
heiman. Frænka nn'n hafði
alltaf verið mér afskaplega
góð, henni fannst égskemmli-
legt barn og okkur hafði alltaf
komið vel saman. Þegar hún
frétti af óyndi mínu í sveitinni
bauð hún mér að dvelja hjá
þeim hjónunum næsta sumar.
íþessufallegakauptúnidvaldi
ég næstu þrjú sumrin og þar
gerðust þeir atburðir sem áttu
eftir að umturna áhyggju-
lausri æsku minni og hafa áhrif
á alla mína framtíð. í fyrstu
gekk allt eins og í sögu. Ég var
opinn og glaðlyndur krakki,
hafði gaman af að syngja, var
frökk, en kurteis og hlýðin. Ég
eignaðist góða vini í kauptún-
inu og undi mér vel á heimili
frænku minnar þótt ég kæmi
úr ólíku umhverfi. Þau bjuggu
í lítilli íbúð, en ég var alin upp
í stóru einbýlishúsi við góðan
efn ahag. Frænka mín var mj ög
trúuð kona, var í sértrúarsöfn-
uði og taldi sig mjög synduga
konu. Á hverju kvöldi lá hún
mér, er rúmlega fertug,
tum, brosmild og fal-
víða því í allan dag að
hún. „En ég ákvað að
ún gæti orðið öðrum til hjálpar“.
r gömul, en samt ný. Slíkar sögur eru
tnar ósagðar, þykja Ijótar og alls ekki
Staðreyndin er samt sú að í sögun-
alsöguhetjurnar.
á bæn í að minnsta kosti eina
klukkustund. Hún kom á
þeirri reglu að ég hvíldi mig
undir teppi í stofustófanum
meðan hún var í eldhúsinu og
eldaðikvöldmatinn.Égáerfitt
með að muna hvenær maður-
inn hennar fór að gera sér ferð
undir teppið til mín. Líklega
var það ekki fyrr en síðasta
sumarið sem ég dvaldi hjá
þeim, þegar ég var níu ára.
Fyrst í stað spjölluðum við og
sungum saman, en smám sam-
an breyttist hegðun hans.
Hann leitaði á mig, fór með
höndina upp í klofið á mér og
fitlaði við mig. í minningunni
hreyfist þessi hendi fram og
aftur meðan hann hvíslandi
spyr hvort mér þyki þetta ekki
gott. í barnslegu sakleysi við-
urkenndiégaðmér þætti þetta
bæði gott og spennandi. Hann
vildi láta mig snerta sig, en
sætti sig við að ég neitaði því
harðlega. Hann lagði áherslu
á að þetta væri leyndarmálið
okkar, leyndarmál sem ég
mætti engum segja. Þetta
gerðist nokkrum sinnum, en
enn þann dag í dag á ég mjög
erfitt með að muna þessa at-
burði nákvæmlega, svo kyrfi-
lega bældi ég minninguna nið-
ur. En ein minning er mjög
sterk. Sumarið þegar ég var
níu ára fórum við úr kauptún-
inu í sumarbústað. Mikið var
ég búin að hlakka til. En til-
hlökkunin snerist upp í
martröð. Ég man eftir mér
sitjandi í rólu fyrir utan bú-
staðinn, ég var hrygg, eitthvað
skelfilegt hafði gerst. Ég man
óljóst eftir þessum degi í sveit-
inni. Minnist stórrar
myrkvaðrar skemmu, ég ligg
á maganum, hann er ofan á
mér og fróar sér. Ég man lít-
ið annað en að hafa sagt hon-
um að hætta þessu, við mætt-
um ekki gera þetta, það væri
ljótt og ég ætlaði að segja
frænku frá þessu. Eftir að ég
varð fullorðin hefur sú spurn-
ing oft nagað mig hvort hana
frænku mína hafi aldrei grun-
að neitt, eða hvort hún hafi al-
gjörlega afneitað því.
Þegar ég var tíu ára var ég
aftur send í sveit. Þar var ynd-
islegt að vera. Á heimilinu var
fullorðinn maður, ógiftur og
barnlaus. Hann var mér af-
skaplega góður, við vorum
sálufélagar. Seinna sá ég
hvernig gæska hans var smyrsl
á sárin á sálinni og hjálpaði að
milda ljótar minningar.
Veturinn eftir fór ég að finna
til mikillar vanlíðunar. Ég
gerði mér ekki grein fyrir
hvers vegna mér leið svona
illa. Ég sýndi einkennilega
hegðun, stal meðal annars
peningumfrámömmu. Seinna
var mér sýnt fram á að ég hefði
með því móti verið að tala til
hennar, segja henni frá sumr-
inu hræðilega. Ég reyndi á
þennan hátt að segja henni að
ég væri henni reið fyrir að haf a
sent mig í burtu, að hún hefði
ekki gætt mín nógu vel. Ellefu
ára fór ég að hafa blæðingar.
Mér fannst það hræðilegt,
fannst líkami minn saurugur
og óhreinn. Einnig átti ég í erf-
iðleikum í sambandi við ristil-
inn og þetta svæði líkamans
tengdi ég allt synd og niður-
lægingu. Ég var trúuð og
frænka mín hafði komið
syndahugtakinu inn í barns-
huga minn.
Skyldu menn, sem leita kyn-
ferðislegrar fullnægingar við
samræði með litlum börnum,
gera sér grein fyrir því hvers
konar sálarmorðingjar þeir
eru? Skyldu þeir leiða hugann
að því hvað verður um börn-
in, sem þeir misnotuðu, þeg-
ar þau verða fullorðin? Lík-
lega er saga mín dæmigerð
saga misnotaðs barns. Þegar
ég varð kynþroska og fór að
vera með strákum gat ég ekki
hugsað mér að þeir snertu
minn synduga líkama. Ég var
sextán ára þegar ég svaf ég hjá
í fyrsta sinn. Það var á útihá-
tíð um verslunarmannahelgi.
Ég hitti mann sem var tölu-
vert eldri en ég, og teymdi
hann með mér út í móa með
það fyrir augum að láta hann
afmeyjamig.Þegarþvívarlok-
ið stóð ég upp og spurði hann
hvort hann vildi splæsa á mig
pylsu. Svona var ég nú rugl-
uð. Ég hafði enga sjálfsvirð-
ingu, mikla minnimáttar-
kennd og kynlíf var mér mik-
ilráðgáta.Þegarégvarsautján
ára var mér nauðgað. Á þeim
tíma drakk ég töluvert, ég hitti
mann á balli og bauð honum
ásamt fleira fólki með mér
heim eftir ballið. Einhvern
veginn fór það svo að þetta
varð tveggja manna partý,
hann leitaði á mig og nauðg-
aði mér þegar ég ekki vildi
þýðast hann. Mér fannst ég lít-
illækkuð, leið hræðilega illa,
en hugsaði sem svo að allt væri
þetta mér að kenna. Sjálfs-
myndmínvarsvoléleg,aðþeg-
ar ég seinna sagði eiginmanni
mínum frá nauðguninni skildi
ég ekkert í því hvað hann brást
reiður við, vildi vita hver mað-
urinn var og sagðist helst vilja
drepa hann. Ennþáfannstmér
sem ég hefði kallað þetta yfir
mig sjálf. Ég hélt fram hjá
14